სულ'ს'შვიდი ( თავი 2)

ლილიანმა თვალით გვანიშნა ჩვენს წინ მდგომზე, ხომ გვითხრა ჩუმად გახედეთო ?! მაგრამ არა სამი თავი ერთდროულად მოვაბრუნეთ და 8 თვალი შევანათეთ, რვა იმიტომ, რომ მაშოს სათვალე უკეთია.

სათვალე

იცი როგორი მტკივნეულია სათვალის მოხსნა? მტვერიც არ რჩება სილამაზისგან. როგორი უფერულია, ფორმას კარგავს ყველა და ყველაფერი, ერთმანეთში ერევა და იდღაბნება. აზრს კარგავს ყველა ფერი, რადგან უკვალოდ ქრება სიწმინდე. უყურებ შენს თავს, სხვებს და არ გინდა

ვარდისფერი სათვალე

ვიბადებით და პირველივე წამს როგორც კი ახალ სამყაროს შევეგებებით ვარდისფერ სათვალეებს გვარგებენ,რომ მანამ მაინც დავინახოთ ცხოვრება ლამაზ ფერებში, სანამ ვისწავლით სათვალეების მოხსნას...

სათვალე (8)

-რალამაზი დღეა რანათელი მზეაა იმიტომ რომ დღეს საბუნასს დაბადების დღეაა.გახარებულები ვმღეროდით სადღესასწაულო სიმღერას და საბას ტორტს ვაგებებდით.ბევრი არ ვყოფილვართ სულ რაღაც 8 ადამიანი, აქედან ოთხი მე საბა ლაზარე და ლალიკო ვიყავით, ჩვენს გარდა კიდევ

სათვალე (7)

მის ჩამოსვლას ავღნიშნავდით. ლალიკო და საბა კი ხვდებოდნენ სიხარულით, მაგრამ მე? ვიცოდი რომ ყველაფერი აირეოდა, მასთან ერთად ხშირად მომიწევდა ყოფნა, ანდრონიკესადმი რაც კი გრძნობა მქონდა ყველაფერი გამინელდებოდა. მის დანახვაზე სული მეხუთებოდა, გული

სათვალე (6)

ოთახში ვარ და ბოლთას ვცემ, მიჭირს იმის გააზრება რომ დღეს ლაზარე თურქეთში მიფრინავს. უცნაური შეგრძნეა მეუფლეა, თითქოს მიდის და სულ მარტო მტოვეს, არადა ჩემს ირგვლივ არიან ხალხი რომლეიც მიყვარს და ვუყვარვარ. არსეობს ანდრონიკე, რომლის მიმართაც არც კი

სათვალე (5)

სამსახურში დღე უაზროდ იწელება, ხალხი კვლავ მეკითხება თუ რომელი წიგნი იქნება კარგი წასაკითხი, მეკი მრჩეველივით ვუთითებ თითოეულ მათგანზე და ვიღიმი. იმის გათვალისწინებით რომ 5 დღის წინ სიცხე მქონდა ახლა კვლავ სუსტად ვარ. ყავის მესამე ჭიქას ვსვავ, ამას

სათვალე (2,3 და 4)

გულში ჩაგროვილი ყველა ემოცია სადმე რომ არ გადამეტანა ალბათ მოვკვდებოდი. თავს საოცრად ვგრძნობდი, არვიცი რატომ გამახარა იმ ფაქტმა რომ წუხელ სამმა ბიჭმა გამძარცვა. თუმცა აღიარე ანასტასია, ნაძარცვი უკან დაგიბრუნეს. ამისთვის მადლობა მას. რა მადლობა? სულ

სათვალე (1)

უყურო ყველაფერს განსხვავებულად, ეს ჩემთვის პიროვნულად არ განისაზღვრება. განსხვავებულად ჩემთვის სათვალის გარეშეა. თვალებს რომ ახელ და ყველაფერი ბუნდოვნად ჩანს, მხოლოდ სილუეტებს რომ ხედავ, სახის გარჩევა რომ გიჭირს და ფეხს რომ რაღაცას კრავ. მერე ეს

ვარდისფერი სათვალე (6 თავი)

ჯერ კიდევ ხალხით სავსე ქუჩაზეც კი შორიდანვე ვიგრძენი მისი სურნელი. ჩამეღიმა. თუმცა დავინახე, მას სულაც არ ეღიმებოდა და ისევ დავსრიოზულდი. გადამკოცნა. და მერე... უცბათ... ძალიან ძლიერად მომხვია ხელები... ხმას არ ვიღებდი... არ მინდოდა გავეშვი...