დრო სიკვდილამდე

ჰაერში ნელა მიმარწევდა, ოდნავი ნიავი მიფრიალებდა თმას, სუნთქვა აღარ მიჭირდა, გული აღარ მტკიოდა, ფიქრი აღარ შემეძლო, აღარც ის ადამიანები მახსოვდნენ, ვისაც ვტოვებდი ხორციელ სამყაროში. სიკვდილის ხმა ჩამესმოდა ყურში საამოდ, თითქოს მიმღეროდა მონატრებულ

ხუთი დღე სიკვდილამდე და შემდეგ

და აი გათენდა 5 დღის პირველი დღე,ეს ჯოჯოხეთს უფრო გავდა ვიდრე დღეს,ან იქნებ სწორედაც რომ ჯოჯოხეთია ჩვენი დღეები.იქნებ ღმერთმა დამასაჩუქრა და უნდა გავნთავისუფლდე და დამატოვებინოს საღორე,რომელსაც დედამიწა ჰქვია.ამ წერილის კითხვისას გაიფიქრებთ პათოლოგი

ხუთი დღე სიკვდილამდე და შემდეგ

სწორედ მაშინ დავიწყე ყველაფერზე ფიქრი.ნუთუ სულ მცირე წამები არ სჭირდება იმას,რომ ადამიანი სიცოცხლეს გამოასალმო?ხუთი დღე ზედმეტად მომეჩვენა,არ ვარ ღირსი ხუთი დღე მოვკვდე ან პირიქით.ხუთი დღე შორიდან ვუყურებდი როგორ ვკვდებოდი

სიკვდილამდე მენატრება

არც ვიცი მას მერე რამდენი ხანი გავიდა,მიყვარს მისი თითები,ღიმილი და მუქი ყავისფერი თვალები,რომელიც ასე სიყვარულით,აციმციმებულნი მიყურებდნენ

სიკვდილამდე 33 წუთით ადრე (თავი მესამე)

გვერძე მივუჯეი და დავიწყეთ ფილმის ყურება, რომელიც არც თუ ისე საინტერესო იყო. სწორედ ამის გამო გამეღვიძა ღამის სამ საათზე , ვიღაცის სახლში, ჯერ შემეშინდა, ვერ მივხვდი სად ვიყავი, ტელეფონი მოვძებნე და ძლივს ვიპოვე ჯიბეში მედო. 35 მისთ ქალი

სიკვდილამდე 33 წუთით ადრე (თავი მეორე)

-ნუტირი პასუხს ვერ ვცემ მე ხომ გაუაზრებლად მჭირს ის რაც მჭირს .უფრო და უფრო ვუჭერ ხელს ხელზე მეშინია ,რომ არ წავიდეს . -მე აქ ვარ , ოღონდ ნუ ტირი

ეცადე სიკვდილამდე შეინარჩუნო იმედი

1 კვირის წინ ჩემს ცხოვრებაში ალბათ ყველაზე აუტანელი სიტყვების მოსმენა მომიწია. 18 წლის ასაკში ექიმმა გაყინული და უემოციო ხმით მითხრა ,რომ თავის ტვინის კიბოთი ვიყავი დაავადებული და თუ სასწრაფოდ არ დავიწყებდი მკურნალობას მოვკვდებოდი.

სიყვარულიდან სიკვდილამდე (დასასრული)

ადრიანა: როდესაც თვალები გავახილე დავინახე მთლიანად თეთრი ოთახი სადაც მხოლოდ ერთი სკამი იდგა ოთახის შუაში,რომელზედაც მიბოჭილი ვიყავი მე.თავი საშინლად მტკიოდა და არაფერზე შემეძლო კონცენტრაცია გამეკეთებინა.ოთახში შავ ტანსაცმელში გამოწყობილი შუა ხნის

სიყვარულიდან სიკვდილამდე 8

მერე ვითომდა ჩვეულ რითმს დავუბრუნდით მაგრამ სიხარულით აღსავსეებმა.ისეთი ბედნიერი ალბათ არასდროს ვყოფილვარ,რამდენიმე მომენტს თუ არ ჩავთვლით.რამდენიმე თვის წინ ობოლი გოგონა ვიყავი რომელსაც არავინ ყავდა.ახლა კი იმაზე

სიყვარულიდან სიკვდილამდე 7

მაქსი: უკვე ერთი კვირაა რაც ბრაზილიაში ორი ოჯახი ვისვენებთ.ბრაზილიაში დასვენება ყოველთვის რაღაც აღუწერლად სასიამოვნოდ და მხიარულად მიმაჩნდა,სულ ერთი იყო ვიქნებოდი შეყვარებული თუ არა.მაგრამ ახლა არაფერი იქცევს ჩემს ყურადღებას,არც ჩემი