ვაჩე ვიბლიანი სრულად

მთელი წელი ველოდი ზაფხულს, ერთი სული მქონდა როდის მოვიდოდა. აი ისიც მოვიდა და ისე დაცხა, ისე, რომ ახლა ერთი სული მაქვს როდის დადგება სანატრელი შემოდგომა. დიახ, სანატრელი იმიტომ, რომ შემოდგომაზე ვარ დაბადებული და რაც არ უნდა იყოს

1 Million (სრულად)

არც კი გაიფიქრო, ცხოვრება ფუჭად გამივლიაო: კაცმა არ იცის, ვისთვის რა იყავ, რომელი კარები გაგიღია, ვისთვის რა შვება მიგიცია, რა უნებლიე სიკეთე დაგითესავს… ცხოვრების ძირფესვიანად შეცვლა ხომ ერთ სიტყვასა თუ ღიმილსაც კი შეუძლია: სიკეთე უკვალოდ არ

ერთი ამოსუნთქვა (სრულად)

არ იყო საჭირო გეთქვა „მიყვარხარ“. არც ვარსკვლავების მოწყვეტა, არც ვარდების წვიმა, არც რომანტიკა.. თითოეულ სიტყვაში ხომ იგრძნობოდა? თითოეულ მოქმედებაში ხომ ჩანდა სიყვარულის მეტასტაზების გავრცელება ერთიდან-მეორეში? გრძნობა, ერთ ამოსუნთქვაში რომ ვერ

შურისძიების მსხვერპლნი (სრულად)

-მოვკლაავ. არვაცოცხლებ ამ ნაბიჭვარს-ღრიალებდა დიტო და ანდროს მისდევდა. -დიტო გაჩერდი- დემეტრე და სანდრო დიტოს მისდევდნენ, თუმცა დიტო გაცილებით წინ იყო. შურისძიებით იყო შებყრობილი. დილით ტელეფონის ზარმა გამაღვიძა. -გისმენთ ბოს. -ლიზა მანქანა

შენი სიჩუმის ხმა __სრულად__

კარი ხმაურით მივხურე, ლიფტს აღარ დაველოდე და ოთხი სართული ფეხით ჩავირბინე.. - ჯანდაბა, ჩემი მანქანა ისევ საჯარიმოზე მიყავთ - ვთქვი ჩემთვის.. ხელი ჩავიქნიე, რადგან აზრი არ ჰქონდა, ვერ დავეწეოდი, მითუმეტეს მანქანის დატოვებას ვერ ვაიძულებდი..

ბედის ბორბალი (სრულად)

-რა იყო ჰორმონები გაწუხებს?-წარბს მაღლა ვწევ და ოთახში შევდივარ,კარებს ვკეტავ და საწოლზე ვეშვები. -გაუგებარი ხარ!-მესმის დაჩის ხმა,რომელშც გაბრაზებას ვკითხულობ. -უნდა დავიძინო,წადი შენს სახლში.არ გრცხვენია მაინც?! -ცოტა ხანს შემომიშვი,გთხოვ...რატომ

ზღვითურთ [სრულად 4]

საბა დაწყნარებულიყო და სიგარეტით ბოლთას სცემდა. კატერინა, აკო, ანანო და ლუკა სავარძელზე ისხდნენ. ნოდო ფანჯარაში იყურებოდა და ეწეოდა. ბექაც მის გვერდით იდგა. მე კი სავარძელს მივყრდნობოდი და სიკვდილს ვნატრობდი. მათთვის ყველაფერი უნდა ამეხსნა. აქედან

ზღვითურთ [სრულად 3]

გზას მივუყვებოდი და თან რაღაცას ვღიღინებდი. მოკლე გზით გადავწყვიტე წასვლა, ამისთვის ვიწრო ჩაბნელებული ქუჩა უნდა გამეარა. სწორედ ამ ქუჩაზე შევუხვიდე და რამდენიმე ნაბიჯში რაღაც ხმები გავიგე. ნელა და ფრთხილად დავიწყე წინ სვლა

ბედის ირონია (სრულად)

სიკვდილი , ყოველთვის მართალია , სიკვდილი , დიდი ტკივილია და დიდი ცრემლია. სიკვდილი გაკარგვინებს საყვარელ ადამიანებს ,არავინ არ იცის , სად და როდის მოვა , შენი ცხოვრების უკანასკნელ წუთებში , ვის მაღლა აწევს და ვის დაბლა.

მე, ჩემი ქმარი და კაცი წარსულიდან. (სრულად)

იქნებ აღარც არის ჩემზე გაბრაზებული თუმცა ვფიცავ არც კი მახსოვს რითი გავაბრაზე. ხვდებით? მე აღარაფერი მახსოვს იმ გიჯური სიყვარულიდან რაც მქონდა...მე შევიცვალე, ჩემგან სხვა პიროვნება ჩამოყალიბდა ბუნებრივად მოხდა ყველაფერი. არც კი ვიცი რისი თქმა მინდა,