ყველა'ფერი (სრულად)

მაშინ როცა იბადება ადამიანი,პირველივე წუთიდან იწყება მისი ისტორისს წერა, შესავალი დაბადებაა, შელამაზებების,ფანტაზიების გარეშე, არ მჯერა ბედისწერის, ადამიანი საკუთარ ბედს თვითონ წერს,თუმცა მჯერა დამთხვევების, დამთხვევების რომლებსაც

თბილისიდან (სრულად)

თბილისი.. ბუნდოვნად მახსოვს. მახსოვს შემოდგომის მზით განათებული თბილი, სიყვარულით სავსე ქუჩები, ძველი ქვაფენილები, ლესელიძე, აბანოები, შარდენი, ქართული ეიფელი, ბნელი სკვერები, შეყვარებული წყვილები, ბიჭები ხელში გოგონების ფეხსაცმელებით და ფეხშიშველი

შენამდე მოვედი (სრულად)

-როდის მოხვედი?-მაინტერესებდა რას მიპასუხებდა. -ახლახანს.-მიპასუხა და გამიღიმა.მე კი მთელი გზა ღიმილი ვერ მოვიშორე სახიდან.სახლში რომ შევედით დაღლილი მივესვენე საწოლზე.ისიც მის ოთახში შევიდა და ალბათ მასაც ჩაეძინა.

გზა მისკენ (სრულად)

ცხოვრობდა სხვებისთვის უიმტერესოდ, საკუთარი თავისთვის კი მომაჯადოვებელ სამყაროში... თავისი ტყის ყვითელი ქოხის შეღებისას ეგონა პლანეტას ტოვებდა და მზის კარებს აღებდა, უყვარდა სითბოთი აღსავსე კედლების მიღმა ხატვა, ბუხარში მოგიზგიზე ცეცხლი

ახდენილი ოცნება (სრულად)

-თმებიც შეგიჭრია-ხელი მოაქვს ჩემი თმისკენ, მაგრამ შუა გზაში გონს ეგება და დენდარწყმულივით წევს უკან. -ბოდიში მინდა მოგიხადო-ვეუბნები და თვალებს დაბლა ვხრი -რისთვის? რომ აღარ გიყვარდი?-ეცინება ცინიკურად მას -არა, რომ მოგატყუე იმისთვის-ვამბობ ჩუმად და

უმისამართოდ... (სრულად)

იმ დღის შემდეგ ვინ იცის რამდენჯერ გადავკვეთე იგივე ქუჩა მისი მიზეზით, იყო ხოლმე ისევ ხეივანთან როგორც სჩვეოდა ნაცრისფერ კვამლში გახვეულს ფეხმორთხმული ჯდომა, მარტოს იშვიათად ვხედავდი... სწრაფად ვაცილებდი მზერას მისკენ და აჩქარებული გულის ფეთქვის

ბორბალი (სრულად) +18

ჩემი ბავშვობა სხვა ბავშვებისგან გამორჩეული მხოლოდ ერთი რამით იყო. ადგილით სადაც ვიზრდებოდი. უფრო სწორედ ოთახით. ის იყო ერთადერთი ადგილი სადაც ყოფნა მიყვარდა, ჩემი სამყარო. კომუნიკაბელური არასდროს ვყოფილვარ, ჩემთან საუბარი სხვისთვის არც თუ ისე

მგონი გავაგიჟე (სრულად)

მისი აჩქარებული სუნთქვა ვიგრძენი და უნებურად გამეღიმა. კარგად მოვეწყვე მის მხარზე და თვალები დავხუჭე. რა თქმა უნდა, არ დამეძინა ტკბილი, სასიამოვნო სურნელი ჰქონდა. -ღვედი შეიკარით-რამდენიმე წუთში ვიგრძენი როგორ დაგვადგა თავზე გამცილებელი

ქრონიკულად ჩემში (სრულად)

ისევ ამომიტრიალდა ყველაფერი და ცუდი მოგონებებიც უმალვე გაქრა. ახლა კი ნამდვილად ვიცოდი, რომ ყველაფერი კარგად იქნებოდა. აღარ მიგრძნობდა გული ცუდს, აღარ მეშინოდა არაფრის და რაც არ უნდა მომხდარიყო ჩვენს შორის, აუცილებლად ვიბრძოლებდი ჩვენი

ხის სახლი |სრულად|

არაფერი ისეთი. მთელი დღეა გილოცავს მეტს არაფერს გაწერენ, ან მიყვარხარ ეკეე, მომენატრებიი… ამათ შენ კიარა შენი კუტუ მოენატრებათ. -ისევ აკისკისდა, მერე კი აკივლდა წელზე ხელების მოხვევა და ფეხებში მიწის გამოცლა რომ იგძნო. -საბაა! -კისერზე მოეხვია და