საზამთროს მურაბა / ნაწილი 2 (სრულად)

- მაინც წავუგოიმე... - ჩავილაპარაკე და გამეცინა. გაჩერდა და ისე ძლიერად ჩამეხუტა, ძლივს ამოვისუნთქე. მერე ჩემს ხელებს დახედა და თქვა: - ნუ გეშინიათ, რა. მეორედ. უკვე მეორედ და მაშინდელი შიში ამ შიშთან ვერაფრით მოვიდოდა.

აკრძალული ხილი (სრულად)

აღმოაჩენ სულს რომელიც შენი ცხოვრების მუდმივი თანამგზავრია. სიცოცხლე სრულიად სხვანაირი გეჩვენდა-გასაოცარი და ღირებული. და ხვდები, აანალიზებ რომ იგი შენი ყოველდღიური ცხოვრების ნაწილია. და მაინც, გიფიქრია რა ძალა აქვს სიყვარულს?

დემე ახვლედიანი (სრულად)

დემე ახვლედიანი იყო, არ ვიცი... ყველაზე მაგარი ტიპი. ყველაზე თავისი ტიპი. ყველაზე ტიპი. დემე იყო, აი სასწაული.

"სინანული" (სრულად)

"მშვიდობით, გეგი", მხოლოდ თვალებით. განა ყოველთვის ასეთი ლამაზი თვალები ჰქონდა კატოს? ღრმა, სევდიანი ტკივილით აღსავსე. "მშვიდობით, კატო", პასუხი თვალებით. განა ყოველთვის ასეთი უძირო თვალები ჰქონდა გეგის? მარტოსული, მიტოვებული და უიმედო.

არ წახვიდე (სრულად)

მახსოვს აეროპორტში მელოდებოდა.. როგორც კი კარები გაიღო, პირველი ეგ შევნიშნე.. ხელში უზარმაზარი ვარდების ბუკეტი ეჭირა.. რომ დამინახა სირბილით მოვიდა ჩემამდე და ჩამეხუტა.. ხელები წელზე მჭიდროდ შემომხვია.. ჩუმად, მარტო ჩემს გასაგონად მეჩურჩულებოდა თუ

მოზაიკა [სრულად]

ძვირფასო დღიურო,დილით ხელებზე საშინელი სიცივე ვიგრძენი,თვალები რომ გავახილე მზე ახალი ამოსული იყო,გარეთ წვიმდა.ფანჯრის ჩამომტვრეულ კუთხეში ქარი უბერავდა და წვიმის წვეთები შმეოდიოდა.ვეცადე სბანში გავხვეულიყავი და ძილი გამეგრძელებინა, მაგრამ

ჩვენ "არავინ " ვართ (პირველი ძარცვა) სრულად

ნიკოლასი გიჟივით უყურებს როგორ აფეთქებენ სპეცრაზმელები მუზეუმის კარებს და მზადყოფნაში დგებიან მაგრამ ამ დროს ხალხი მუზეუმიდან გიჟივიდ გამორბის, ყველას ქუდი ახურავს ამიტომ ვერ ხვდება და ხდება. შემდეგ მეორე მონიტორს უყურებს რომელდინადაც შორიდან ჩანს

დახურულ კარს მიღმა {სრულად}

- რა კარგ ფორმაში ხარ,გოგა! - აღტაცებას ვერ მალავს თვალებაცრემლებული დედა. ბიჭის ბანკეტი აქვს და ისე უხარია,რომ თავადაც პატარად წარმოუდგენია თავი. მთელი განვლილი ცხოვრება თვალწინ გაურბის და ეღიმება. გოგა ძლიერად ეხუტება დედას და ლოყაზე კოცნის. მის

ტანგოს ეფექტი (სრულად)

ნელი ნაბიჯებით,ქალური,ნაზი მიმოხრით მიაბიჯებდა მთვარით განათებულ ქუჩაში და ფიქრობდა ყველანაირ ამაოებაზე...სტკიოდა,როგორ გახადა ცხოვრებამ გამოუსწორებელი ნიჰილისტი და როგორ შეაჩვია სიმარტოვეს.კაბის გრძელი კალთები მოხდენილად ეშვებოდა მის ლამაზ

ლილიანი (სრულად)

ამთავრებ, მაგრამ ამაყად თავაწეული მოტყუებული რჩები, რადგან გულს ჯერ არ დაუსრულებია. მიუხედავად წინააღმდეგობისა, სადღაც მაინც შეარყევს შენს თავდეჯერებულობას, იპოვის სუსტ წერტილს, მოახერხებს და ფიქრებით ჩაგითრევს თავისთან. სწორედ მაშინ იწყება სასჯელი.