სივრცე (სრულად)

საკუთარ არსებაში ხეტიალით, გრძნობებისა და შეგრძნებების შესწვალით, გათავისებით, მართვით სულისა და გონების მორჩილებით, ენის წვერზე მომდგარი სიტყვების უკუგდებით, სიბრაზის დახშობით,

მგალობელი (სრულად)

თვალისმომჭრელი მზის სხივები კი მასზე ეცემოდნენ და ფერადი შუქი ეკლესიაში იკვლევდა გზას. ან იატაკზე იკარგებოდა,ან ვიღაცის სახეს ამშვენებდა. შემდეგ,თვალი ფრთხილად ჩამოვაყოლე მინას და ახლა უკვე,კიდევ ერთხელ დავაკვირდი მგალობლებს. ყველას მოვავლე თვალი.

დედამიწისხელა თვალება გოგო (სრულად)

პრინციპში შეიძლება ითქვას რომ მათ ურთიერთობას სულაც არ ჰქონია უცნაური დასაწყისი, უფრო მეტიც, ჩვეულებრივი ბანალური ისტორიაა: გაცნობა რეპეტიტორთან, თითქმის ერთ წლიანი რუტინა, მეცადინეობა, ხუმრობა, ერთად გავლილი სახლამდე მისასვლელი გზა და

უჩინარი {სრულად}

დედის წასვლის შემდეგ როგორ აღარ სთხოვა ბეჭედს,დააბრუნეო,მაგრამ ამაოდ. ახლაც სცადა,თუმცა მხოლოდ იმიტომ,რომ მოსწონდა იმედის პატარა ნაპერწკლის შეგრძნება. კვლავ ჯიბეში დააბრუნა და გაუხდელად მიწვა საწოლზე. დილით ,უფრო სწორად,შუადღეს,როდესაც

მზესუმზირების სოფელი (სრულად)

ეზოში,სადაც წინა წელს დარგული მზესუმზირები ბოლო წუთებს ითვლიდა, ახალგაზრდა ქალი კვლებში ჩამდგარიყო და, მდუმარედ თხრიდა გამხმარ ღეროებს. დილის ცვარისგან დანამულ დამჭკნარ შავგულა მზესუმზირებს თავები უმწეოდ ჩაექინდრათ..

შენთვის შევიცვლები {სრულად}

-დედაჩემი ფულზე შეყვარებული ქალია , შენ რომ ფული გქონოდა და ქუჩაში გეცხოვრა მაინც ,მისთვის საყვარელი სიძე იქნებოდი, დედაჩემისთვის ხალხის აზრი უფრო მნიშვნელოვანია ვიდრე ჩემი, მას ჩემი გრძნობები

ღამეული სტუმრები (სრულად)

შემაღლებულ ადგილას მდგარ შენობას ავხედე -“ლევან სამხარაულის ექსპერტიზის ეროვნული ბიურო”. როდესაც პატარა ბეკეკასავით აკუნტრუშებული აბიტურიენტი ვიყავი,ჩემი მომავალი დაახლოებით ასე წარმომედგინა-თეთრ ხალათში გამოწყობილი,ახალგაზრდა,წარმატებული

ცაში ვარსკვლავებზე მეტი {სრულად}

ცხოვრება რომ სურპრიზებს გვიმზადებს ეს უკვე ყველამ ვიცით. შეიძლება დღეს სიცოცხლით ტკბები, ხვალ კი მკვდარს მიწა გიმშვენებდეს გულმკერდს, შეიძლება დღეს ღარიბი იყო პურის ფულს ნატრობდე, ხვალ კი ორი ლარით ნაყიდი ლატარიის ბილეთით მილიონერი გახდე,

ბიჭს,რომელიც დღემდე მიყვარს (სრულად)

ციოდა.თეთრი ჟაკეტი მჭიდროდ შემომეკრა წელზე და მობუზული,ფრთხილად მივაბიჯებდი ლამპიონებით განათებულ ქუჩაზე.გეგეშიძის ბაღთან გავჩერდი, ფალიაშვილზე და ტელეფონის ეკრანს უიმედოდ ჩავაშტერდი.

სიკვდილისთვის დაბადებული [სრულად]

მოვალ და ხელს მოგხვევ. ალბათ შენც იგრძნობ ანდრეა. ახლა კი ერთს გეტყვი,იმას რაც არასდროს მითქვამს,მაგრამ ჩემ “გამჭირვალე“ თვალებში მუდამ ჩანდა. მიყვარხარ ანდრეა.“