მხოლოდ ღმერთმა იცის...(5)

– არამიშავს. – კარგი, ახლა უნდა წავიდე ხვალისთვის მოსამზადებელი ვარ.- ყველას მოუბოდიშა და ოთახში ავიდა მაქსიმეც აღარ გაჩერებულა დიდხანს ყველას მადლობა გადაუხადა და წავიდა.

მხოლოდ ღმერთმა იცის...( თავი4)

– მოხვედით? რამე ხომ არ გაარკვიეთ?- მიაყარა კითხვები. – არ ვიცი, ის ხალხი ვინ არიან ან გოგოსგან რა უნდათ, მაგრამ როგორც გავარკვიე გოგონა ბორდელში მიიყვანეს. – რაა?!- წამოიძახა.

მხოლოდ ღმერთმა იცის...(3თავი)

– რაა? შენი სიცოვხლე არაფრად გიღირს? - წამოიძახა მეორე ბიჭმა. – რატომ წვალობთ, ტყულად მე ეგ მაოცებს. პოლიციამ ვერ მოაგნო, მათ და რატომ გგონიათ, რომ თქვენ შეძლებთ.- ირონია ჩააქსოვა ხმაში. – შენ გირჩევნია, გვითხრა სად არის შენი ბოსი?! _ მიდით და

მხოლოდ ღმერთმა იცის... (თავი1)

– შემოდი, შენ გელოდებოდი.- დასძინა კაცმა. – ბატონო, ანზორ სანამ კერძოდ ამ ოპერაციაზე წავიდოდე მინდა, გოგონას ოჯახს დაველაპარაკო, რომ უკეთ გავიგო. – სწორედ მაგიტომ გელოდებოდი, მამამისია აქ და შენი ნახვა უნდა.- უთხრა და კარებში საშვალო ასაკის

მხოლოდ ღმერთმა იცის ( საცდელი)

საკმაოდ რთული ოპერაცია, შეასრულეს ერთ-ერთი დასახლება იხსნეს ტერორისტებისგან ეს მისი ბოლო მისია, გახლდათ აშშ- ში ხუთწლიანი მოღვაწეობა იქ დაასრულა და ახლა სამშობლოში ბრუნდებოდა თავის დანაყოფთან ერთად. ქუჩებში გამოფენილიყვნენ მთელი მოსახლეობა და

ღმერთმა არ გამყოფოს ჩემზე ცუდად ...

რისი მოსმენაც გსურს მასზე ვდუმვარ, არ ღირს მოსაყოლად დამიჯერე. ღმერთმა არ გამყოფოს ჩემზე ცუდად თორემ ყელში ბაწარს წაგიჭერენ _

***ღმერთმა დაგლოცოს! (ვოვა ბალახაშვილს)

ყველაზე დიდი საჩუქარი ხარ, რაც ღმერთმა მე მიბოძა.შემოდგომაზე რვა წლის გამიხდი,ამ თარიღს მოგილოცავ!ყველაზე დიდი დღე იყო ჩემთვის, როცა ამ ქვეყნად გაჩნდი...შენებრ ლამაზი, გასაოცარი,მე არ მინახავს ბავშვი!ღმერთმა დაგლოცოს, გაგაძლიეროს,

ღმერთმა შენი თავი მაჩუქა (თავი 6)

ვხედავ გეგას თვალებში სითბოს და სიყვარულს, რაც გულს მითბობს. და ღიმილი? ღიმილითაც რომ სიყვარულს ამჟღავნებს აი მაგაზე საერთოდ ვიკეცები. მისი ერთი შემოხედვა და მე ჩემ თავს აღარ ვეკუთნი. ის არის ჩემი წყარო უდაბნოში. მე მისით ვარსებობ და ჩემი ცხოვრება

ღმერთმა შენი თავი მაჩუქა (თავი 5)

ავტორი(ანუ მე) : გავიდა ორი კვირა, რუსა კი არ იღვიძებდა. მისი მდგომარეობა უიმედო იყო. გეგა კი წამით არ ტოვებდა საავდმყოფოს იმის იმედით რომ რუსა გაიღვიძებდა. რამდენჯერ უნატრია კიდევ ერთხელ დაენახა მისი ღიმილი, რომელიც გულს უთბობდა, რამდენჯერ

ღმერთმა შენი თავი მაჩუქა (თავი 4)

-ბოდიში, ბევრი გავიკეთე და თავი ვერ გავაკონტროლე(თქვა და საწყალი თვალებით გამომხედა) მე ხმა არ გამიცია, ნუთუ მართლა ფიქრობს რომ ვაპატიებ? თბილისში ჩამოსვლისთანავე მანქანა გავაჩერებინე და გადმოვედი. წერილი დავწერე "მძღოლის ბრალი არ არის, მე ასე