ან იქნებ სულაც კარგად ყოფნა არც კი მიცდია ...

მტკიოდა როცა ვუყურებდი ღრუბლების მეჯლისს, მუდამ ვამჩნევდი თეთრი ფერის მარტოსულ გუნდას. დღეს შენ იყავი ჩემთვის კარგო პროზაც და ლექსიც, დღეს შენ იჯექი ჩემს თითებში წერა რომ სურდათ.

შეგვეძლო ერთად ყოფნა 1

ასეთ ხდება,როცა ორ ერთმანეთთან კარგად შერწმულ ადამიანს,ერთად ყოფნა არ უწერია,მაშინ როცა ყოველდღე ერთმანეთთან სურდათ ყოფნა,მაგრამ არა ბედისწერამ თავი იჩინა,დამაჯერა მისი არსებობა,დავიჯერე,შევეგუე და გული დამწყვიტა

თუმცა ყოფნა ერთად..

თქმული სითავხედედ კვლავაც მეჩვენება, ვიცი, შენს ფიქრებში სხვები მიმოდიან გეტყვი, სულ ჩემი ხარ, როცა მიყვარხარ და.. შენით აღივსება ჩუმი მელოდია..

თავხედებო, მოგესაჯათ ერთად ყოფნა! 19 (დასასრული)

ამ შენობაში შემოსვლის დღიდან, ჩემთვის და არა მარტო ჩემთვის პირველი ოცნება აქაურობის დატოვება გახდა. როგორ აღარ წარმომედგინა დღე როდესაც ბატონი გიორგის მმართველობას თავს დავაღწევდი და თავისუფლებას დავიბრუნებდი. –აუ აი აქედან რო გავალ, არცერთი აღარ

თავხედებო, მოგესაჯათ ერთად ყოფნა! 18

მხოლოდ ლუკას ერთი ჩახუტებისთვის ღირდა ცხოვრება. საღამოს, როცა შენობაში ვბრუნდებოდი, უკვე შესასვლელში მელოდა, ძიძას ხელიდან დაუსხლტებოდა და პატარა ფეხებით, მთელი ძალით მორბოდა, რომ ჩამხუტებოდა. –მადლობა რომ ყურადღება მიაქციე–გავუღიმე

თავხედებო, მოგესაჯათ ერთად ყოფნა! 17

ლუკა ერთადერთი ნათელი წერტილი და პოზიტივი იყო ჩვენს ნაცრისფერ შენობაში. გულგრილს არავის ტოვებდა. მალე წამოიზარდა, ბაჯბაჯი და ტიტინი დაიწყო. აი მაშინ კი საბოლოოდ დავკარგე მისი გზა–კვალი. ხან სად არმოვაჩენდი, ხან ვის ხელში მოვკრავდი თვალს. რა

თავხედებო, მოგესაჯათ ერთად ყოფნა! 16

შემდეგი ორი თვე სწრაფად გავიდა. ამ დროის განმავლობაში მეტად ვაქცევდი ყურადღებას თეკლას, მარამ ვცდილოდი ეს სხვებს ნაკლებად შეემჩნიათ. ერთ ღამესაც ხმაურმა გამომაღვიძა, სანამ შარვალი ამოვიცვი, ეს ხმაური თეკლას საშინელ ყვირილში გადაიზარდა. დერეფანში

თავხედებო, მოგესაჯათ ერთად ყოფნა! 15

ვფიქრობდი რა გამეკეთებინა, სად წავსულიყავი, ფეხს ვერ ვადგამდი ადგილიდან. სიგარეტს მოვუკიდე და ფანჯრის რაფას დავეყრდენი. კედელზე მიმაგრებული მოწყობილობები მაშინღა გამახსენდა, როცა წრიპინის ხმაზე ბატონი გიორგი გამოვიდა კაბინეტიდან. ამაზე უკვე აღარ

თავხედებო, მოგესაჯათ ერთად ყოფნა! 14

დროთა განმავლობაში ყველაფერი თავის ადგილს დაუბრუნდა. ჩემთვის დილა უფრო გვიან იწყებოდა, ვარჯიშის ვალდებულება მომეხსნა, თუმცა გაკვეთილებს ვესწრებოდი და ფსიქოლოგთანაც მეტ დროს ვატარებდი, (მაგრამ ეს ჩემი სურვილით), მადონა ჩემზე განსაკუთრებით ზრუნავდა,

თავხედებო, მოგესაჯათ ერთად ყოფნა! 13

საღამოს ჩემთან მადონა ამოვიდა. გამიხარდა მისი დანახვა. ვინმეს თანაგრძნობა ნამდვილად მჭირდებოდა. თავს მარტოდ და სუსტად ვგრძნობდი. საწოლზე ჩამოჯდა და მკითხა -რა ქენი, დაელაპარაკე მათეს? -მადონა გთხოოვ, მისი სახელის გაგონებაც აღარ მინდა. -გასაგებია...