მე შენამდე (დასასრული)

შეშინებული კაბის ბოლოებს ხელებს მაგრად ვუჭერდი. თითქოს ვერაფერს ვეღარ ვხედავდი შიშისგან. მისი ხელები ჩემს წელზე აღმოჩნდა. გულმა ერთი შემოსძახა და საოცარი სიხშირით აძგერდა. მონატრებული ისე ჩავიკარი გულში თითქოს დაკარგული დავიბრუნე. ის იყო ჩემი გიგა.

მე შენამდე..!(3)

როგორც, კი სახლში მივედი აბაზანში შევედი და წყალი გადავივლე. ვიხსენებდი წინა ღამის ამბებს და ვგრძნობდი სხეული როგორ მიხურდა. სიგიჟე იყო რაც გავაკეთე. იმდენი ემოცია იყრიდა თავს ჩემში ნეტავ იიცოდეთ. მუცელში სულ ოდნავ ყრუ ტკივილს ვგრძნობდი. წყალმა

შენამდე (12 თავი)

-ჯერ კიდევ ვერ შევეჩვიე.-წარბებ აწეული ღიმილს ძვლივს ვიკავებ.მის გვერდით,ჩემდა უნებურად ზედმეტად ახლოს ვჯდები და რვეულს დავყურებ. -რას?-ჩურჩულით მეკითხება.ვგრძნობ,რომ მიყურებს და ეღიმება. -იმას,რომ სიცილის ფუნქციაც გაქვს-მხრებს ვიჩეჩავ.კიდევ ერთხელ

შენამდე. სიკვდილი.

ეს არის სიზმარი, რეალური სიზმარი რეალური ოცნება.ჰო, ეს ის თვალებია რომელშიც ერთ დღეს ჩავიხედე და მის მორევში დღემდე ვიხრჩობი. მინდა გამოვცურო და ამოვისუნთქო, მინდა აქ იყო და შენს საყვარელ ადამიანებს ცხოვრება ისევ გაულამაზო და გაუხალისო. მინდა, რომ

შენამდე (11 თავი)

-რას?-ჩურჩულით მეკითხება.ვგრძნობ,რომ მიყურებს და ეღიმება.-იმას,რომ სიცილის ფუნქციაც გაქვს-მხრებს ვიჩეჩავ.კიდევ ერთხელ ვიქცევ ქვედა ტუჩს კბილებს შორის სიცილის დასამალად.მესმის,როგორი უცნაური ოხვრა ამოსდის მკერდიდან

მე შენამდე..! (2)

არ ვიცი ამ ყველაფერს რატომ ვიხსენებდი და ტკივილს უფრო რატომ ვიღრმავებდი. მე უბრალოდ მაშინდელ და ახლანდელ გიგას ვადარებდი. როგორ შეეძლო იმ ყველაფრის შემდეგ მას ჩემთვის ეღალატა. მე ხომ ერთადერთი ვიყავი მის ცხოვრებაში, ვინც შეძლო გიგას გულამდე მისვლა.

მე შენამდე.. ! (1)

ხდება ხანდახან ფაქტები ყველაფერს ცვლიან. ყველაფერს სხვანაირად გვანახებენ. გვინდა არ გვინდა რეალობას სხვანაირად აღვიქვამთ. ისეთ ტკივილს გვაყენებენ ხანდახან აღარ გვაქვს ფიქრის თავი, სწორად აზროვნების საშუალება არ გვეძლევა. და ხანაც საერთოდ ცხოვრებას

შენამდე (10 თავი)

ლოყებზე ღრმულები უჩნდება. ღმერთო ჩემო... თავს ძვლივს ვიკავებ რომ არ შევეხო.-საერთოდ არ მამაშვიდებს ეგ სიტყვები- მეცინება მეც.მიუხედავად იმისა, ჩემი გაცოფებული მშოლების მრისხანების ატანა მომიწევს,მაინც მშვიდად და დაცულად ვგრძნობ

შენამდე (9 თავი)

იგვიანებ ანასტასია!-მესმის მამაჩემის ყვირილი ისევ.ბალიშს თავზე ვიფარებ იმ იმედით,რომ დამალვას ან გაქრობას შევძლებ,მაგრამ როგორც კი ვრწმუნდები არაფერი გამომივა,მაშინვე ვტოვებ თბილ ლოგინს და მოსაწესრიგებლად საააზანოში შევდივარ.რაც შემიძლია სწრაფად

შენამდე (8თავი)

-გენიოსი ხარ!-ჩემს ნათქვამზე მიკაც ხითხითებს.სხეული უდუნდება და თავს მხარზე მადებს.მე კი მუცელში უცნაურ სითბოს ვგრძნობ.ალკოჰოლის გარდა მისი შამპუნის სუნი სასიამოვნოდ მიწვავს ნესტოებს. -ჩემთან... ავიდეთ... თუ აქ დავიძინოთ?-ძვლივს აბამს თავს