შენამდე (4თავი)

უნდა წავიდე...-ხმა ებზარება.ახლაღა ვამჩნევ,რომ აღარ ტირის.სახეზე იმადგაცრუება ეტყობა მაგრამ ვერ ვხდები რის გამო.-მადლობა.ისევ.-წამით ტუჩს იკვნეტს,იატაკს აშტერდება.მხოლოდ მაშინ მოვდივარ აზრზე,როცა კარს უკან უჩინარდება და ასე უპასუხოდ,გაოგნებულს

შენამდე (3თავი)

-თავს ვერ ვიკავებ,ირონიულად ვუღიმი, მაგიდისკენ მივდივარ და ჩემს ადგილს ისე ვიკავებ ერთხელაც არ ვუყურებ ადგილზე გაშეშებულ ტასოს.მესმის,როგორ ჩურჩულებს რაღაცას. -იმედი მაქვს ხვდები რაც უნდა გააკეთო ახლა-ვამბობ უემოციოდ.მხოლოდ წამით ვხედავ მის სახეს და

შენამდე (2თავი)

-ჰო.მადლობა რომ მომაცილე-თბილად მიღიმის,გაოცებული ვაკვირდები,როგორ მიახლოვდება,მხარზე მეყრდნობა და ლოყაზე მკოცნის-აღარასდროს დავლევ!-ამატებს სანამ სადარბაზოს სიბნელეში გაუჩინარდება,მე კი ვდგავარ და უბრალოდ ვიღიმი!

შენამდე (1თავი)

-მაპატიეთ-წკმუტუნებს ისევ იგივე ხმა,რაზეც უფრო მეტად ვინტერესდები. -სახელი შემახსენეთ-ისევ მივმართავ თუ არა, მეორე რიგში მჯდომი გოგონა ნელა,თითქოს შეშინებული დგება და მერხთან ცალ ფეხს ეყრდნობა. მეორე ფეხით სკამის ფეხს ეთამაშება და ზემოდან

ჩემიდან შენამდე ზეცაც კი ერთია (თავი 3)

თვალები უკვე ნაცნობ პალატაში გაახილა როგორ ეზიზღებოდა ეს პროცესი ყველაფრის გააზრება დასკვნების გამოტანა. წამოიზლაზნა , კანკალით გავიდა გიორგის პალატისკენ, ეშინოდა მეგობარი ისევ დაძინებული არ დახვედროდა,ეშინოდა ყველაფერი წარმოსახვა არ ყოფილიყო

ჩემიდან შენამდე ზეცაც კი ერთია (თავი 1,2

ბნელა ყველაფერი უკუნით სიბნელეში იძირება გარბის, როგორც შეუძლია გარბის, მისდევს ერთადერთ სინათლის სხივს, მისდევს, რომელსაც უსასრულობაში მიჰყავს, ჩერდება აქეთ­იქით იყურება იბნევა გონებაში ყველაფერი ერევა, იკეცება სახეს ხელებში რგავს, მთელი სხეული

ჩემიდან შენამდე ზეცაც კი ერთია

ლიზამ გონება დაკარგა გონს საავადმყოფოში მოვიდა რამდენიმე წამი ყველაფრის გასააზრებლად დასჭირდა,როფესაც გონებაში ყველაფერი დაალაგა სასწრაფოდ წამოხტა საწოლიდან დერეფანში გავარდა და შემოსასვლელში კედელზე აყუდებულ ნინის შეასკდებოდა კიდეც თავი, რომ არ

ჩემიდან შენამდე ზეცაც კი ერთია

ბნელა ყველაფერი უკუნით სიბნელეში იძირება გარბის, როგორც შეუძლია გარბის, მისდევს ერთადერთ სინათლის სხივს, მისდევს, რომელსაც უსასრულობაში მიჰყავს, ჩერდება აქეთ-იქით იყურება იბნევა გონებაში ყველაფერი ერევა, იკეცება სახეს ხელებში რგავს, მთელი სხეული

ისევ აირია ეს გზები შენამდე

ისევ აირია ეს გზები შენამდე, ისევ მოვდივარ და ვხვდები ვერც მოვდივარ, ნუთუ აღარ გახსოვს კარგო ის ლურჯი დღე წვიმა შენს ბაგეებს ნაზად რომ კოცნიდა,ახლა ვიცი შორს ხარ ჩემო სიმარტოვევ ახლა ისევ მოვა ჩემთან აგონია ცივი ზამთარია ტუჩებ გათოშილი მაგრამ დღეს

ჩემიდან ...შენამდე

ცხოვრებაზე ხელი რომ ჩავიქნიე , სწორედ მაშინ მოხვედი , შემოდგომაშეპარული თვალის ფერით და ოქტომბრის მზეზე უფრო თბილი ღიმილით. მოხვედი , ჩემი აცრემლებული სახე ცხელ ხელისგულებში მოიქციე და ჩამისახე იმედი , იმედი იმისა რომ ერთ გაღიმებას , ერთ ჩახუტებას