ჩემს ოთახში არ ანთია სინათლე, მაგრამ ისმის შენი სუნთქვის ხმა.

რაღა გვეშველება, ან უფრო სწორად გვეშველა უკვე. ჩვენ ხომ დამპალი პოეტები ვართ, კიდევ უფრო დამპალ ცხოვრებაში, ნუ გვიწყენთ, ნუ გაგვიბრაზდებით.

შენი ცისფერი შარფი

მე შენ გნებდები , შენ წინ მისწრებ ჩქარი ნაბიჯით, ვაშორებ საკიდს სიყვარულთან -პალტოს აღებით, შენს კოცნის სურვილს მთელი ძალით,უღმრთოდ ვაბიჯებ, და გაცმევ პალტოს, კოცნის ჟინით ასე თავხედი. ჩუმად ვიპარავ შენს ცისფერ შარფს და შენ ვერ ამჩნევ, სულ

დამაბრუნე სამოთხეში 3 (შენი საკუთრება)

თვალები გავახილე,მოვწესრიგდი ,გავაცნობიერე რომ სახლში მარტო ვიყავი ალბათ სემმა არ გამაღვიძა და სამსახურში ადრიანად წავიდა. ჩემთვის მაგიდაზე საუზმე გაემზადებინა,მაგრამ მე ბარში მაგვიანდებოდა და ხელი არ მხლია მისთვის.

შენი თამუნია... დასასრული (თ.ჯ)

დრო გადიოდა... მეკი ისევ ისე ვიყავი, როგორც არასდროს, იმაზე ცუდად ვიდრე ოდესმე, და ვიცოდი, რომ ეს ის ბოლო წერტილი იყო დასახული გზისა, საიდანაც უკვე წრეზე უნდა დამეწყო სიარული, საიდანაც სხვა გამოსავალს ვერ ვიპოვნიდი, ან როგორ ?!..

შენი სახე

მახსენდება შენი თავი, მომღიმარი თვალები,თვალწინ მიდგა შენი სახე სისხლის ფერი ბაგენი,მახსენდება შენი ტანი, მონარნარე სიოსავით,მახსენდება შენი კოცნა და ვიწვები ცეცხლის ალში.ღარ მჯერა დაპირების თითქოს ჩემთან ბრუნდები,არ ვაპირებ

შენი სუნთქვა ახლაც მესმის [მე-3 თავი]

მე : დილამშვიდობისა. როგორ ხარ? ვუპასუხე და გაკვირვებულმა ბაბის ვანახე სმსი ბაბისაც გაუკვირდა მაგრამ მარწმუნებდა რომ ბარათაშვილს მოვწონვარ გულის სიღრმეში რა თქმა უნდა მომწონდა ბაბის ეს აზრი, მაგრამ ვცდილობდი ყველაფრისთვის

შენი თამუნია... მეოთხე თავი (თ.ჯ)

დრო მეტისმეტად ნელა გადიოდა, თუმცა ამას არანაირი აზრი აღარ ჰქონდა, უბრალოდ ვსუნთქავდი, ვარსებობდი, ისე როგორც რომელიმე ძალიან უინტერესო ფილმის პერსონაჟი... არც კი ვიცი ზუსტად საიდან ან როგორ გამოვნახე ძალა იმისთვის რომ სრულიად უსულო გავმხდარიყავი,

შენი დავიწყება მინდა...

ორივე ხელით კედელს ვეყრდნობი და ვხედავ როგორ გამოდიხარ ჩემგან...თავზე წყალი ჩამომდის,ჯაკუზი წითლად იღებება...ვხედავ რომ ვიცლები შენგან მაგრამ ვერ ვინძრევი,ვერ ვხვდები...ვერ ვითავისებ...არ ვიცი ეს რას ნიშნავს და იმიტომ...პატარა ვარ,საიმისოდ რომ ეს

წვიმას მოჰქონდა შენი სურნელი !

წვიმას მოჰქონდა შენი სურნელი და მოლოდინის ალი!მე გეძახოდი: ძვირფასო, მოდი და მიღიმოდა ხალი!მე ამ ოცნებით ვიყავი მთვრალი და მამშვენებდა ფარჩა,ეს გზები, კარგო - შენკენ მავალი, რა მიმზიდველი დარჩა!წვიმის მოტანილ საამურ სურნელს

შენი სუნთქვა ახლაც მესმის [მე-2 თავი]

10 წელი ერთ სკოლაში დავიდოდი და რაც დედამ ახალ სკოლაში გადამიყვანა, ახალ ახალი ტავგადასავლები გადამხდა. -რაო გესიზმრებოდა შენი სიხარული? -ბაბი -ნაწილობრივ! მთელი ღამე არ მეძინა მაგრამ მასზე ფირით ვიყავი გართული და იცი რა შევამჩნიე? -მე -რაა აბა?