შენი არსებობა მაინც მიხარია

ნეტავ, რომ იცოდე, ეს დრო რია–რია, წამები წუთებში როგორ აირია. გულის ფეთქვა ჩემი ფუჭი ტრიალია, შენი არსებობა მაინც მიხარია.

შენი სხეულის ნაწილებზე ამოსული ბალახები

დღეს შენს საფლავზე ვიყავი, ხელცარიელმა მოგაკითხე. ამოსული სარეველა ბალახები ამოვგლიჯე მიწიდან, შენი სხეულის ნაწილებზე ამოსული ბალახები...

მხოლოდ შენი (სრულად)

იდეალური იქნებოდა , რომ არა ის, რომ საცხოვრებლად სხვაგან გადავდივართ. მე არც კი დამიწყია კამათი დედასთან, როდესაც მან მითხრა რომ მის საქმროსთან გადავდიოდით საცხოვრებლად, რომელიც საერთოდ სხვა ქალაქში ცხოვრობს, საერთოდ არაფერი არ მითქვამს. უბრალოდ

როცა არავის შენი არ ესმის

გარეთ ყინვაა და უარესი ის, რომ საკუთარ თავთან ვსაუბრობ, როცა არავის შენი არ ესმის, და შენ კი ყველას უნდა გაუგო.

შენი ჯოჯოხეთური ბუნება

*შენი ბუნება უარყოფაა, წმინდა სამყაროს დიდი შეცდომა მხატვარმა დაიწყო ხატვა, ბნელი ფერების შეცნობა...*

განა შენი სიყვარული რამედ ღირდა?

ნუთუ შენი სიყვარული რამედ ღირდა? ასრულოდ მოლოდინი აღარ მინდა, ნუთუ შენი თბილი მზერა ნამდვილია? იცი,მისი დაჯერება ადვილია...

შენი უშენობა ჩემში

მოდის... ახალი წელი მოდის თითქოს ახალი იმედებით და სურვილებით ისე თითქოს ეს დღე დიდ რამეს ცვლიდეს ჩვენს ცხოვრებაში, მაგრამ რა ვუყოთ იმ თანდაყოლილ ჩვევას, რომ ახალი ახალი ცხოვრების დასაწყისია (თითქოს)...

შენი დანახვა მიყვარს

შენი დანახვა მიყვარს, შენი ღიმილი კარგო. მე შენი სახე მიყვარს, მე შენ მიყვარხარ მარტო. შენი თითები მიყვარს, სულაც არავის მსგავსი. მე შენი ცხვირი მიყვარს, შენ ხარ სიცოცხლის არსი. შენი თვალები მიყვარს, ყველაზე მშვენიერი. იცი? მე შენით მუდამ, მუდამ

მე შენი სუნთქვით მავსებს სამყარო

ნეტავ სიკვდილი სევდა კი არა იყოს ცხოვრების ბოლო წერტილი.. შენი ცხოვრების ყოველ დასასრულს რომ დასაწყისი აჩნდეს წყვეტილი...

შენი თანაზიარი (თავი 3)

სიწითლე გადამდის. და იმის სურვილიც მაქვს, ზემოდან მოვექცე მას. მთლიანად ჩავიცალო მის ტანზე და მე უფრო დავიპყრო. ორივენი გვერდზე ვწვებით, ერთმანეთს სახეზე ვეფერებით. ის მკოცნის, მკოცნის და უფრო მეტად აღმაფრთოვანებს. ხელს ჯინსში მიცურებს. და მერე