შენ ჩემი გახდები?! (თავი 36)

დღეები გადის და გვგონია თითქოს ცხოვრებაც დალაგდება, მის კეთილ სურპრიზებს გამოგვიგზავნის და რაღაც ახალი მშვიდი ერა დაიწყება ჩვენი სიცოცხლის, თუმცა ყოველი ჩვენი ფიქრი უბრალო ფუჭი ოცნება, ნელ-ნელა ვხვდებით, მაგრამ არ ვაღიარებთ ჩვენს თავთან ოპტიმისტურ

მე და შენ... მთვარის შუქზე(თავიll)

ოთახი კომფორტულად იყო მოწყობილი, კუთხეში ორსართულიანი საწოლი იდგა მის გვერდით ფართო ფანჯარა იყო, საიდანაც ულამაზესი ხედი მოსჩანდა, კუთხეში მაგიდა და ორი სკამი იდგა, მის გვერდით კი ცოტა მოშორებით ტანსაცმლის კარადა იდგა. მესიამოვნა, როცა ვნახე ასეთ

მე და შენ... მთვარის შუქზე(თავიI)

ბევრი მეგობარი არასდროს მყოლია. ერთი მეგობარი მყავდა, რომელსაც ნინა ერქვა ისიც ჩემსავით დედასთან ცხოვრობდა. სკოლა დიდი ხანი არცაა რაც დავამთავრე ვიცოდი, რომ არასდროს მომენატრებოდა, თუმცა ზოგჯერ, როცა ვიხსენებ ისე ძალიან მინდა, რომ სკოლის მოსწავლე

მე, შენ და ზღვა . . .

ზღვას გავცქეროდით ჩვენ ორნი - თოვდა, მაგრამ ფიფქები არ ჩანდა არსად. იმ დღეს თითქოს და ბუნებაც გრძნობდა, შენი შემცვლელი სხვა, რომ არ მყავდა. ზღვის სურნელს ვგრძნობდით თან სიო ქროდა, აფერადებდა შრიალით ტალღას. თოლიაც თითქოს თბილ გრძნობებს გრძნობდა,

,,უსასრულობაშიც შენ მეყვარების" მკითხველს

ბოდიში მაგრამ დროებით ვერ დავდებ, ბებია გარდამეცვალა. უდიდეს პატივს ვცემდი და ეხლაც ვმცემ, უბრალოდ დროებით არც მუზები მყავს რომ რაიმე დავწერო, ძალიან გთოვთ გამიგეთ როგორც კი დავბრუნდები აუცილებლად დავდებ დასრულებულ.. მადლობა და იმედი მაქვს გამიოგებთ

შენ ჩემი გახდები?! (თავი 35)

ბარგი შევკარი, ჩემოდნები გავამზადე, პატარებსაც ჩავაცვი, ალექსი ზურგის კენგურუ ჩანთაში ჩავისვი, გეგა კი სავარძელზე ჩამოვსვი ჩაფუთნული, გიორგის, ქურთუკი ავიღე და ხელების კანკალით დავუწყე ჩაცმა, ცრემლები ყელში ჩამდიოდა და მახჩობდა, ღილი ვერ შევკარი,

უსასრულობაშიც შენ მეყვარები! (4)

საშინელი თავის ტკვილი მაღვიძებს, მინდა რომ რამე ჩავირტყა ისე რომ მოვკვდე, არა ვიცი რომ საშინელი ნაბახუსევი ვიცი და რატო არ ვაჩერებ პირს, რომ არ დავლიო მოვკვდები?!.... ასე მგონია აპოკალიფსი თუ დაიწყო, ერთი ბოთლი ბორჯომი იმენა მომნათლავდა, მაგრამ

უსასრულობაშიც შენ მეყვარები! (3)

ბოლო ერთი საათია უკვე, რაც ფანჯრის რაფაზე ვზივარ და ერთ წერტილს მივშტერებივარ. რა იქნება შემდეგ? რა მოხდება?? ვინ ვიქნებით? ამ კითხვეზე პასუხი არ მაქვს.... მიკვირს ცხოვრების გასიებულ სტომაქში რამდენი უბედურება ეტევა?! ნუთუ? არის ვინმე ბედნიერი? თუ

შენ ჩემი გახდები?!...(თავი 34)

თითზე პატარა ხელი, წამავლო გეგამ, ისე ძლიერად,რომ გულმა წამში ორი დარტყმა გააკეთა ბედნიერებისგან, იგივე ქნა ალექსმაც, მათ ამ რეფლექსზე მივხვდი, რომ მარტო აღარ ვიყავი და თუ არსებობდა ბედნიერების წამები მე უკვე მათი უმრავლესობა დაჭერილი მყავდა, ჩემი

შენ ჩემი გახდები?!.... (თავი 33)

მათ თითეულ გულის ფეთქვას ვგრძნობდი და ვხვდებოდი რა ბედნიერი ვიყავი.... ვხვდებოდი, რომ ალექსის სიცოცხლე მათში გაგრძელდა, მან ყველაზე ძვირფასი საჩუქარი მაჩუქა ტყუპების სახით, ვხედავდი მათ უსუსურ სახეებს და ვხვდებოდი, რომ მე მათთვის უნდა მეცოცხლა,