შენ ჩემი გახდები?!.... (თავი 33)

მათ თითეულ გულის ფეთქვას ვგრძნობდი და ვხვდებოდი რა ბედნიერი ვიყავი.... ვხვდებოდი, რომ ალექსის სიცოცხლე მათში გაგრძელდა, მან ყველაზე ძვირფასი საჩუქარი მაჩუქა ტყუპების სახით, ვხედავდი მათ უსუსურ სახეებს და ვხვდებოდი, რომ მე მათთვის უნდა მეცოცხლა,

უსასრულობაშიც შენ მეყვარები! (2)

დილით საშინელ მდგომარეობაში გავიღვიძე, ასაწყობი ვიყავი, ტანსაცმლიანა ჩამძინებია, როდესაც გუშინდელი დღე გამახსენდა , დავიბოღმე, სიზმარი მეგონა, მაგრამ მე ხომ არაფერში არ მაქვს ბედი... ძლივსძლივობით ავდექი და აბაზანას მივაშურე. სარკეში რომ ჩავიხედე

უსასრულობაშიც შენ მეყვარები! (1)

დაცემას მიეჩვიე, რომ ადგომის ფასი ისწავლო და ტირილი ისწავლე, რომ მიხვდე სიცი....გქონიათ მომენტი როცა ცხოვრება მშვენიერი გეჩვენებათ? ან პირიქით..?! მე მქონდა იმის ბედნიერება, გამომეცადა რა არის ცხოვრებაში რეალური და რა ფარისევლობა. მწარეა ის განცდა,

შენ ჩემი გახდები?!... (თავი 32)

ხშირად გვგონია, რომ უიმედობა და ტკივილი გვანადგურებს და ერთი უაზრო ქმედებით, რასაც სიცოცხლის მოსპობა ქვია, შვებას ვპოვებთ თუმცა რეალურად უფრო გვიმძიმდება სული, უფრო დიდი ტორნადო ბობოქრობს ჩვენში და საბოოლოდ ისეთი ქაოსი იდებს ბინას სხეულში, რომელსაც

შენ ჩემი გახდები?

როდესაც დილით გავიგვიძე თავი საშინლად მტკიოდა და უნივერსიტეტშიც ვერწავედისაგამოთი ელენიკომ ჩემმა დამ მთხოვა გამასეირნეო და მეც დავთასხმდი.წავედით მთაწმინდაზე ბევრ ატრაქციონზე ვისხედით ,ელენე იქიდან ძლივს წამოვიყვანე.სახლში მივდიოდი როდესაც

მე და შენ!...

ახლა ჩემი ლექსის ჩარჩოს აფერადებ კართან გულდაწყვეტით სხვა ქალს ელოდები თუმცა შენც იცი რომ ვერსად აღმომაჩენ რადგან არავისში მე არ ვმეორდები.

შენ ჩემი გახდები!

მე ვარ ნინი წიკლაური 19 წლის. ვსავლობ ჯავახიშვილის უირიდიულ ფაკულტეტზე მყავს 7 წლის პატარა დაიკო ელენე,და ჩემი გიჟმაჟუნა დაქალები მარიამი და თაკო თაკოს შეყვარებული ყავს ბექა,მარიამს კი ლევანი იგივე (ლეო),აი მე კი მარტო ვარ (((

შენ ჩემი გახდები?!.... (თავი 31)

სამართებელი დავისვი ვენებზე ჯერ ერთ ხელზე მერე მეორეზე, არავითარ ტკივილს არ ვგრძნობდი, პირიქით თავისუფლების სურნელს ვგრძნობდი, ამ ტანჯული ცხოვრებიდან. ბოლოჯერ ჩავისუნთქე ალექსის სურნელი, შემდეგ კი ბნელმა ბურუსმა და სიცივემ მოიცვა ყველაფერი...

და შენ, შენ მაინც იღიმი!

ჩვევაში გადასულ დამყოლ ხასიათს გიქებენ ნაცნობის დაბადების დღეში შეკრებილი მეგობრები: გიკვირს, გული გიტოკდება, წამით ფიქრდები, თავს უქნევ მადლობის ნიშნად და ისევ იღიმი. ურეკავ გარეთ გავიდეთო და გთანხმდებიან. გესიკვდილებოდა სახლში დარჩენა და

მე და შენ.გახსოვს?!

თითქოს შენი დანახვისას დრო ჩერდება,თითქოს ყველაფერი ქრება ამ სამყაროდან ან იქნებ ჩევნ გადავდივართ უსასრულობაში?! სადაც მხოლოდ ჩვენ ვართ,მე და შენ! გესმის?! მხოლოდ მე და შენ,თუ გინდა შენი ძაღლიც წამოიყვანე და წავიდეთ სადმე...შორს...