შეზღუდული შესაძლებლობები (9)

-არაჩვეულებრივი გოგოა -ახტაცებას ვერ მალავდა ნატალი. -მეც ძალიან მომწონს შვილო-ალექსანდრემ მხარზე დაარტყა ხელი იანეს და გაუღიმა -მადლობთ. ხომ იცით თქვენი აზრი ჩემთვის ბევრს ნიშნავს. -ჩემი საყვარელი შვილიკო-ნატალი ივანეს მოეხვია და მაგრად აკოცა.

შეზღუდული შესაძლებლობები (8)

ტელეფონის ზარი. ეკრანი განათდა და ეწერება,,ნინი'' -პრივეტ. როგორ ხარ -კარგად. შენ ? -უკვე არაჩვეულებრივად-ივანეს ხმაში მხიარულება ეტყობოდა -მისმინე... დღეს თუ გცალია შენთან ლაპარაკი მინდა. -კი რათქმაუნდა. ერთსაათში ამოგივლი.

შეზღუდული შესაძლებლობები (7)

დღეები რომლებიც ნაცცრისფერ ცხოვრებას აფერადებენსაავადმყოფო. ექიმის კაბინეტი. ალექსანდრე გახარებული გამოდის ოთახიდან და უკან ივანე მოყვება. საკუთარი ფეხით მოდის. ყველაფერი ისეთი სასიხარულოა თითქოს ყველაფერი დალაგდა. უეცრად ივანე გრძნობს რომ თვალებში

შეზღუდული შესაძლებლობები (6)

დილა. 7საათი. ივანე ტელეფონით ხელში ჯერ კიდევ საწოლში. ფიქრობს ცხოვრებაზე და უნდა ნინისთან დარეკვა თუმცა ვერ ბედავს. მის გონებაში ორი აზრი იბრძვის. ის რომ მას ნინი მოსწონს და ის რომ მას ნინისთან არანაირი შანსები არ აქვს. მაგრამ რატომ... რატომ ექცევა

შეზღუდული შესაძლებლობები (4)

რამდენიმე კვირა ისე გავიდა ივანე სახლიდან არ გადიოდა. სულ ჩUმად იყო და რაღაცაზე ფიქრობდა. ვერ იყტოდი რომ ის უბედური იყო მაგამ აც ბედნიერება ეტყობოდა სადღაც შუალედში იყო გაჭედილი. -შვილო ლუკა გირეკავს-ალექსანდრე ოთახიდან გამოვიდა ტელეფოფნით ხელი და

შეზღუდული შესაძლებლობები (4)

-შვილო რამდენიმე კვირაა სახლიდან არ გასულხარ .ასე არ შეიძლება სამყაროსთან კავშირს ვერ გაწყვეტ -გინდა თქვა რომ ამ ელექტრო ეტლით ქუჩაში ვისეირნო ? არა გმადლობთ. -ასე ვერ გააგრძელებ -ალექსანდრე ოთახიდან გავიდა.ივანე კი ხელებში თავ ჩარგული ჯდა აკუთარ

შეზღუდული შესაძლებლობები (3)

სამი დღე გავიდა. კიედევ სამიმტანჯველი დღე ივანეს მშობლებისთვის. ისინი ხედავენ როგორ ეცლებათ შვილი ხელიდან. დღითი დღე უფრო და უფრო ხშირხშირად სჭირდება მათ შვილს ელექტროშოკი. მათთვის ცხვრებას აზრი ეკარგება. უკვე აღარც ტირიან, აღარც იცინიან, არც

შეზღუდული შესაძლებლობები (2)

და ისევ წარსული..ყოველი დღე ერთმანეთს გავდა ივანეს მშობლებისთვის. დილიდან ღამემდე ნატალი იდგა რეანიმაციის ფანჯარასთან და უემოციო, უგრძნობი და გამოფიტული სახით და შუშის იქით უამრავ ელექტრო მოწყობილობაზე შეერთებულ საკუთარ 22 წლის შვილს უყურებდა.

შეზღუდული შესაძლებლობები

სიბნელ. დილის 4საათი. ჩაბნელებული დერეფანი. რეანიმაციიდან ისმის ექიმის ბოხი , ჩახლეჩილი ხმა: -მუხტი -არის -პულსი არ აქვს. მუხტი -ისევ არ ბრუნდება. აზრი აღარ აქვს. -მუხტი -ექიმო გაჩერდით