ჩემს იქით გზა აღარ გაქვს (თავი მეექვსე)

- ვაიმე გადამრევ შენ რაა, მანახე ერთი რამ გაგაცოფა ასე ძალიან - ჯაკუზიდან ფეხზე წამოვდექი, დიახ დიაახ დემეტრეს წინ სველი სხეულით სრულიად შიშველი ვიდექი, მოურიდებლად გადმოვაბიჯე და პირსახოცი ნელა და აუღელვებლად შემოვიხვიე - აბა რახდება ?- გისმენთ -

ჩემს იქით გზა აღარ გაქვს (თავი მეხუთე)

- აი მაგალითად, ასეთ მდგომარეობაში, რომ დამინახავ თავის გაკონტროლებას შეძლებ ? - საწოლიდან ავდექი და ნახევრად შიშველი დემეტრეს წინ დავდექი, მოკლედ, რომ ვთქვათ, ჩემი ახალი ღამის პერანგი " გავამარიაჟე "

ჩემს იქით გზა აღარ გაქვს (თავი მეოთხე)

იცი რაა ეს დღე კარგად დაიმახსოვრე ელენე დვალო, კარგად დაიმახსოვრე, დღეიდან ყველაფერი შეიცვლებაა, მეტის ღირსი ვარ ნამდვილად, აიეხლა ნახავ როგორია ნამდვილი ოჯახური იდილია ჩემო ეგრედწოდენულო მეუღლევ - გაცოფებული იყო დემეტრე, ჯერ ესეთი არმინახავს,

ჩემს იქით გზა აღარ გაქვს (თავი მესამე)

- მშია - სრული სერიოზულობით განაცხადა , წინ აესვეტა და ტუჩი კბილებს შორის მოიქცია - უკვე ვკვდები შიმშილით, შეიძლება ითქვას, რომ სიკვდილ სიცოცხლის ზღვარზე ვარ - ელენე მაშინვე მიხვდა რასაც გულიხმობდა დემეტრე, მთელ სხეულზე ეკლებმა დააყარა, გვერდი ავლა

ჩემს იქით გზა აღარ გაქვს (თავი მეორე)

-ან ცოლად გამომყვები და დვალების კომპანიას გადაარჩენ ამით ანკიდე მამაშენის კომპანიას მიწასთან გავასწორებ ამას გპირდები, ზუსტად ეერთი კვირა, ზუსტად ერთ კვირაში ამ კომპანიის სახელი არავის აღარ ემახსოვრება

ჩემს იქით გზა აღარ გაქვს (თავი პირველი) საცდელი

- ეს კი ზვიადის შვილი დემეტრეა - ოჰოო, როგორი სიმპატიური ყოფილა ავალიანების მემკვიდრე, ეხლა ვხვდები, რატომ ემზადებოდა ესე ძალიან თიკო, როგორ უხდებოდა ეს თეთრი პერანგი და მუქი ლურჯი პიჯაკი,

ჩემს წერილებს გიტოვებ სამახსოვროდ (4)

კვირას თავი ძლივს ავწიე. ორგანიზმი დილით ადგომას იმდენად იყო მიჩვეული, ძალაუნებურად რვა საათზე მეღვიძებოდა. თავი ვაიძულე, რომ ცოტახანს კიდევ დამეძინა, რომ ჩემს აუტანელ ცხოვრებაში ასე

ჩემს წერილებს გიტოვებ სამახსოვროდ (3)

სანაგვე ყუთში ჩამწვარი ფურცლის გადარჩენილ ნაწილს ვიღებ. დარჩენილ ასოებს, წინადადებებს ვაკვირდები. როგორც ეს ამბავი განახევრდა, თავს დაახლოებით ახლა ასე ვგრძნობ. „ ... არც გახსოვარ და ბოლოს შენ! შენ სულ განსხვავებული ხარ არ ვიცი, ვინ ხარ, მაგრამ აი

ჩემს წერილებს გიტოვებ სამახსოვროდ (2)

პირსახოცი ნელ-ნელა ჩაუცურდა და დაბლა დავარდა. შემრცხვა შეხედვის, ვგრძნობდი რომ ლოყები ვარდისფრად შემეფაკლა. სიმორცხვის დამალვა ისევ მის კოცნაში ვცადე და იმდენად გახვეული ვიყავი მისი

ჩემს ლურჯ ოთახში-ლურჯ საკანში ...

ჩემს ლურჯ ოთახში-ლურჯ საკანში ქარები ქრიან, გაყინულ სხეულს ვეღარ მითბობს სავსე მათარა, დღესაც ასე ვარ , ასე ყოფნას თუ ყოფნა ქვია დედაც ვატირე , ყველაფერმა როგორ დამღალა .