ჩვენ შევქმენით ჩვენი ბედნიერი მომავალი (4,5 თავი)

შენ გოგო სულ გადაირიე არა?! ხვდები მაინც როგორ მანერვიულებ,ეს რომ მამაშენმა გაიგოს ხომიცი როგორ გაბრაზდება?!-მტუქსავდა პატარა ბავშვივით და ხელებს გაურკვეველი მიმართულებით იქნევდა.რაც შეეხება მამაჩემს ის არაფერს იტყოდა,რადგან იცოდა არაფერი

ჩვენ შევქმენით ჩვენი ბედნიერი მომავალი (3)

გავბედე და მისვალა გადავწყვიტე,მიუხედავად იმისა რომ ეს ყველაფერი ჩემს პრინციპებში არ ჯდებოდა...რაც უფრო ვუახლოვდებოდი მღელვარება იმატებდა მაგრამ უკან აღარ დავიხევდი.მივედი და მისგან საკმაოდ დიდი მანძილის მოშორებით დავჯექი.ვიგრძენი როგორ შემომხედა

ჩვენ შევქმენით ჩვენი ბედნიერი მომავალი (2)

...ახლა გიყურებ და სუსტი ხარ,დახმარება გჭირდება, შენ მე გჭირდები შემომხედე!მე აქვარ!რაღას უცდი მიმიღე! ...თავდაპირველად მინდა ორიოდე სიტყვით აგიღწეროთ თოკას და მარიამის სიყვარული და ზოგადად მათი ურთიერთობა...

ჩვენ შევქმენით ჩვენი ბედნიერი მომავალი (1)

გამარჯობათ მეგობრებო...ეს ჩემი პირველი ისტორიაა სოციალურ სივრცეში და ძალიან ვნერვიულობ იმაზე თუ რა შეფასებები იქნება.იმედია მოგეწონებათ და ისიამოვნებთ... იმედს ვიტოვებ რომ ძალიან არ გამაკრიტიკებთ,თუმცა მომეცით რჩევები .... მე ერთი ძალიან

ჩვენ

ჩვენ ვწერთ,ვხატავთ,ვცეკვავთ,ვმღერით და იშვიათად ვსაუბრობთ.ემოციებს ხელოვნების უამრავი გზით გამოვხატავთ,რადგან არ გვინდა მარტო ვიყოთ და ვიფიქროთ, რომ გავგიჟდით.გვინდა ვინმემ წაიკითხოს ჩვენი

ჩვენ ორნი

უნდა იცხოვრო ამ ქვეყნად ისე თითქოს ეს შენი ბოლო დღეა.. ყოველ ადამიანშია მზე - ოღონდ მიეცით მას საშუალება, რომ ანათოს.

ჩვენ ყველაფერს შევძლებთ (11)

12 საათს ხუთი წუთი აკლდა როცა დაჩი ჩემთან მოვიდა და მითხრა.-ჩემო პრინცესა მინდა იცოდე,21 წელია ესე არავინ მყვარებია რომ მასთან ერთად ციხეში მოვხვედრილიყავი.-დაჩმაჩ 17 წლის განმავლობაში

ჩვენ ყველაფერს შევძლებთ (10)

პირველად ემი,კაფეში შევამჩნიე.ის ისე ლამაზი იყო,სათუთი,მაშინვე ვიცანი ის ხომ ჩემი ახალგაზრდობის ასღი იყო.ნეტა არ წავსულიყავი მისი ცხოვრებიდან.ეხლა ხომ ერთად ვიქნებოდით და მომიყვებოდა დაღლილ დაქანცული თავის ამბებს.ფეხები უკან მრჩებოდა მაგრამ მაინც

ჩვენ ყველაფერს შევძლებთ (8)

შემხცდა სიცილით სკდებოდნენ,ალბათ შატალოზე იყვნენ წამოსულები,ბოლოს სიარლით რომ დავღალე კაფე "ნელიკოსთან" შევიარე,ფანჯარასთან ავირჩიე მაგიდა საიდანაც პატარა სკვერი მოჩანდა.ესე მარტო ვიჯექი და გავყურებდი სიცოცხლით სავსე ბავშვებს, ვფიქრობდი ჩემზე

ჩვენ ყველაფერს შევძლებთ (8)

უფრო მენატრებოდა,მისი სითბო ჩახუტება,მის თმებში თამაშიც კი.მოწყენილობისგან ვკვდებოდი,კიდე კაი მაშომ მითხრა შევიკრიბოთო თორე მე კიდევ ერთხელ რომ შევხვედროდი დაჩის ალბათ... არ ვიცი რას გავაკეთებდი.8 საათიც მოვიდა,გამოვეწყვე ჩემს შავ უბრალო მთლიან