სიყვარულის ცეცხლი ხარ

ოჰ ეს ლექსები ოჰ ეს ლექსები მე შენ ყოველ წამს, სულ გეფერები ახლა მე ვთვრები, ახლა მე ვთვრები შენზე წერაში მე სულ ვერთვები მოვა დრო და წაიკითხავ ერთ მშვენიერ ლექსს ჩუმი პოეტესას შედევრს,"ლოთი პოეტი"-ს გზებს მოვა დრო და მიხვდები დიდს, ამ სიყვარულს

ჩემი კერპი ხარ სიხარულო

ჩემს ერთადერთ გულს მივუძღვნი ქეთის ერთი, ეს გული, მხოლოდ მას ელის მინდა იცოდეს მხოლოდ მას ეტრფის ისე მიყვარს რომ ალი მწვავს ცეცხლის კიდევ ვეტყვი არს სიცოცხლის ფერი ერთადერთია და ყველაფერი რა არის ცხოვრება სულ შენგან მარტო პირობას გაძლევ შენ ჩემო

მეგობარზე მეტი ხარ

მინდა გითხრა ერთი რამე ერთი გრძნობა, ერთი მთვარე გუშინ მითქვამს რომ მიყვარხარ ოღონდაც შენ არვის ჰგავხარ ბევრ რაღაცას ვამბობ მაგრამ ახლა სიტყვას გეტყვი მთავარ რომ იცოდე შენ სულ სხვა ხარ ზარს გირეკავ და მიყვარხარ ერთ ცხოვრებით მე მიმყავხარ

ნეტავ იცოდე ჩემთვის ვინ ხარ

ნავში ჩავჯექი, გავცურე ზღვაში ერთხელ მოგხედე მშვენიერ სახლში ტყესთან გავჩერდი, იმ ჩუმ საზღვარში აღარ მინდოდა ყოფნა იმ ნავში ვფიცავ მინდოდა შენთან იმ ბაღში ისრით დამჭერი გულ-მკერდში, თავში ცას ვერ ვხედავდი, ბნელ იყო თვალში ოღონდ გაგევლო ჩემს წინ

შენ ჩემი ადამიანი ხარ!

ოთახში სიჩუმემ ჩაიცვა შავები... ტკივილმა დაბზარა ოთხივე კედელი... ოცნებამ ვერაფრით გაუძლო ჯოჯოხეთს... თავს იკლავს ისევ და არაყავს მშველელი...

შენ ხარ ჩემი ბედი (სრულად)

ერთ ჩვეულებრივ ოჯახში დაბადებული და გაზრდილი იყო თუკა დალაქიშვილი. მისი ცხოვრება არაფრით გამოირჩეოდა სხვებისგან, მაგრამ თავად ის იყო არაჩვეულებრივი. სხვანაირი იყო და ამას ყველა ამჩნევდა. უყვარდა სამყარო, გიჟდებოდა ღამეზე, მოწონდა მარტოობა და

ჟურნალისტო! შარში ხარ... (თავი 8)

-მართალი ხარ, შენ ხო ჩემი საცოლე ხარ-უდარდელად მყასუხობს და მაიკას ისევ იძრობ, ჩემ დაბენულ სახეს რომ ხედავ ამატებს-ნორას ხო ვუთხარი, რომ ჩვენი საგვარეულო კარადა შენ უნდა გადმოგცე. -რა...მოიცა მე მეგონა ღადაობდი. -არა. შენ ჩემი ცოლი უნდა გახდე სხვა

შენ დამანახე ცხოვრების აზრი, შენ ხარ მიზეზი ჩემი ღიმილის

- რაც შენ გაგიცანი მას მერე არეული დავდივარ და ვერც კი ვხვდები რა ნამუსით უნდა შევიყვარო სხვა, გესმის? მხოლოდ შენ ხარ ერთადერთი მიზეზი რის გამოც მიღირს ცხოვრება, ხვდები? მე ასე ჯერ არასოდეს მყვარებია! არასდროს მიოცნებია და არ მქონდა სურვილი გამეგო

შენ ხარ...

შენ ხარ სულიდან ამოსული ჩემი დუმილი, შენ ხარ ოთახში ანთებული სინათლის სხივი , მიმოფანტილი გონების მიღმა , შენ ხარ ამბორი უმწიკლო წლების შემორჩენილი ოცნების ბოლო ! შენ ხარ ტკიბილო გლოვა და დარდი!

ჟურნალისტო! შარში ხარ...(თავი 7)

-ეგ აღარ უნდა გექნა-მეუბნება და სანამ რამის თქმას ვასწრებ ხელახლა მასკდება ტუჩებზე. კოცნა უფრო გამალებული და ძლიერი ხნება, ამაზე კი ფეხებში ძალა საერთოდ მერთმევა. მის სუნთხვას შეხებას ნიკაპზე ვგრძნობ და თანდათან უფრო დაბლა ჩამოდის, შიგადაშიგ სველ