მარადიულო მონატრება ხარ მისი ნეკნის. (თავი 7)

გამითიშა, ავნერვიულდი "ჩვენი" სახლის გაგონებაზე.დიდი ხნის წინ შევიძინეთ, დიდი გაჭირვებით მოვახერხეთ ყიდვა, მაგრამ სანამ რემონტს დავიწყებდით მანამდე წავიდა ის ამერიკაში, ამიტომ დარჩა მარტო კედლები,

გულის ტკივილი ხარ

შეგრძნება იმაზე მეტად არის მძაფრი, ვიდრე მგონია, ან ვიდრე ამის შეგრძნებაა შესაძლებელი . სადღაც ვარ უაზროდ გაჭედილი და ვერ ვექანები. ოდნავ მაინც რომ გადავდგა ნაბიჯი , ყველაფერი დაიფშვნება , მილიმეტრებად, უჯრედებად,

მარადიული მონატრება ხარ მისი ნეკნის. (თავი 6)

დიდ ორ სართულიან სახლს მივუახლოვდი, შორიდან ვუყურებდი დედა როგორ უვლიდა ბაღს, მამა იქვე სავარძელში იჯდა და ხან დედას შეავლებდა თვალს მომღიმარი ხან ისევ თავის ლეპტოპს სერიოზული სახით დააკვირდებოდა.დედას თამო ჰქვია, თავის ასაკთან შედარებით მშვენივრად

მარადიული მონატრება ხარ მისი ნეკნის. (თავი 5)

-აბა?- გაკვირვებული მიყურებდა.. ვიცოდი ეხლა ისეთ რაღაცას გავაკეთებდი რასაც ხვალ ვინანებდი, მაგრამ იმდენად იყო გაჟღენთილი ჩემი ფილტვები მისი სურნელით, იმდენად ღრმად იყო ვნება შემოჭრილი ჩემში, ამდენი ხანი მის გარეშე ვძლებდი, ახლა კი წინ მიდგას და თავს

მარადიული მონატრება ხარ მისი ნეკნის.(თავი 4)

ზლაზვნით წამოვდექი, თვალი ვერ მოვხუჭე და საწოლშიც ვერ ვისვენებდი. სამმუშაო მაგიდას მივუჯექი და ჩემი წითელი დღიური ამოვიღე, როცა ცუდად ვგრძნობდი თავს, როცა დუმილი მკლავდა და სიჩუმე ბოლოს მიღებდა,წერა და ხატვა მშველოდა. გადავშალა, სანამ სუფთა

მარადიული მონატრება ხარ მისი ნეკნის. (თავი 3)

კმაყოფილი ვიყავი საკუთარი თავით, დავითს მივუახლოვდი. -საოცრება ხარ..- ჩემი ხელი ტუჩებთან მიიტანა და ნაზად მაკოცა -დავით -ნაზი ხმით ვუთხარი-დიდი მადლობა შენც ძალიან გიხდება ფრაკი-მიმტანს ორი ჭიქა სასმელი გამოართვა და ერთი მე მომაწოდა.

სამუდამო მონატრება ხარ მისი ნეკნის. (თავი 2)

- სახლში მივედი მოვწესრიგდი და მაშინვე გამოვარდი შენთან.. ახლავე ამიხსეი ვინაა დიმიტრი-სწრაფი ნაბიჯით შემოვარდა ნინი სახლში და ამოუსუნთქავად მომაყარა სიტყვები. -კაი ნინ დამშვიდდი დაჯექი ამოისუნთქე-სიცილი ვერ შევიკავე.

სამუდამო მონატრება ხარ მისი ნეკნის. (თავი 1)

ჩემი ისტორია ყველასგან განსხვავებულია,( ნუ მე ასე ვფიქრობ). ყველაფერი უნივერსიტეტის პირველ კურსზე დაიწყო, დღემდე ვგრძნობ იმ ემოციებს რასაც მაშინ საავიაციო უნივერსიტეტის შესასვლელთან ვგრძნობდი. ბედნიერი ცოტა შეშინებული და ამავდროულად საოცრად

ჟურნალისტო! შარში ხარ... (თავი 9)

ნომერში შევდივარ, მაგრამ ადგილას ვშეშედები. ლევანი ლოგინთან ახლოს დაბლა გდია უგონოთ და სახედან ფერწაშლილი, ადგილზე ვიყინები მის ესეთ მდგომარეობაში დანახვაზე, მაგრამ გონს მალევე მოვდივარ და მისკენ მივქრივარ, მთელი ამ სიტყვის მნიშვნელობით. ლევანისკენ

,,ავად ხარ"

შენ, შენი შიშის მთელი სისავსით, რომ ვერ ახერხებ გადამალვას შენი სულის, დამაყრუებელი ხმისგან. ავი კაცისგან რომლის ფიქრები ფანტელებივით გათოვს, თუმცა მძიმეა, როგორც ლოდი და ცხელი, მწველი და საშიში. ავად ხარ, გჭირდება წამალი, საკმარისია მცირე ნუგეში