ჩემს ძარღვებში მიმდინარე სისხლი ხარ

შენზე ფიქრები სიზმრებშიც დამდევს ჩემი სამყარო უშენოდ აფრენს... როცა ღამდება მტკივდები მერეყოველდღე მჭირდები. ჰაერად გაქცევ რათა კვებო ჩემი ფილტვები მე შენ მჭირდები და სამოცჯერ წამში მტკივდები.

სამოთხე - ეს შენ ხარ!

ვდგავარ ქვიშაში, შენს სახებას დავყურებ ოდნავ ზევიდან, ცრემლებს სახიდან გწმენდ და თვალებზე გკოცნი, შენი ცრემლების გემოს ვგრძნობ ტუჩებზე და ეს იმ სიყვარულის და სიტკბოს ფერია, რაც მუდამ მატკბობს ჩემო ფერია. შემდეგ გეხუტები, გულში გიკრავ, გეფერები და

ჩემი გულის და ობიექტივის მთავარი სამიზნე ხარ (4)

1 კვირა ჩვეულებრივად გავიდა, ერთი განსხვავებით. ჩემს ცხოვრებაში გიორგიც გამოჩნდა, თუმცა რატომღაც სულ გავურბოდი. არ ვიცი ეს რატომ ხდებოდა, მანერვიულებდა მისი გამოხედვა, ხმა, შეხება. მუცელში უცნაური პეპლები დაფრინავდნენ. ანის რაც შეეხება, ჩვენი

გიჟი ხარ, მაგრამ ჩემი გიჟი 1

როგორც ყველა დღე ეს დილაც ჩემი ძმის ჯუჯღუნით დაიწყო -თინა ადექი მაგვიანდება სამსახურში იცოდე ფეხით წახვალ -აუ დავრჩები დღეს რა -შანსი არა, მერამდენედ დაგტოვო ადექი -აუ კაი რა მაკას მივეხმარები

ჩემი ხარ!!! (10) დასასრული

-რას და მაინტერესებს როგორი ხმა გაქვს. რადა მოყევი რატო წახვედი აქედან რატო მიმატოვე???? -არვიცი დემეტრე როგორ გითხრა. -პირდაპჯრ მითხარი. -აი გახსოვს თამაში რო გქონდა. -კიი

გახსოვდეს, რომ დედოფალი ხარ ! (დასასრული!!)

მოკლედ ამ ისტორიაზე გული ამიცრუვდა, ჩავთვალე რომ არ მოგწონდათ.. სულ სხვანაირი წარმომედგინა ეს ისტორია თუმცა ახლა რადიკალურად განსხვავებული სახემიიღო.. ჩანაფიქრი სულ სხვა იყო.. შუა გზაში მიტოვებას გადავწყვიტე ასე უცბად და მარტივად სულ რაღაც სამ

ჩემი გულის და ობიექტივის მთავარი სამიზნე ხარ (3)

აღარ ვიცოდი რა მექნა, წავსულიყავი თუ არა სკვერში ? რა მოხდება თუ ამ ფოტოს საზოგადოებას წარუდგენს ? არც არაფერი. საათს გავხედე, 5 სრულდებოდა. სკვერამდე მისასვლელად ფეხით ნახევარი საათი დამჭირდებოდა. გამოვიცვალე და მისაღებში გავედი.

ჩემი გულის და ობიექტივის მთავარი სამიზნე ხარ (2)

იმ დღეს 12 საათზე უკვე თავისუფლები ვიყავით. ხვალიდან კი ჩვეულ რეჟიმში ჩავდგებოდით. როცა უკვე დაშლას ვაპირებდით, ერთ-ერთმა გოგომ თქვა, რომ მოგვეცადა. - ბავშვებო, დღეს სკოლის პირველი დღეა. სადმე აუცილებლად უნდა აღვნიშნოთ. ეს კაფეები და რესტორნები არ

ჩემი გულის და ობიექტივის მთავარი სამიზნე ხარ (1)

ცხოვრება არავისთვისაა ძალიან მარტივი, თუმცა ბევრისთვის არც ისე რთულია. და ვარსებობ მე. რომელსაც, იღბალმა უბრალოდ ზურგი აქცია. 17 წლის ვარ, თუმცა ასე მგონია 50 წელია ვცოცხლობ, იმდენი რამ მაქვს გადატანილი. დედა რომ გარდაიცვალა 7 წლის ვიყავი. სისხლის

ჩემი ერთი ცალი ხარ! (10) დასასრული

ბექამ დამირეკა ჩამოდი ქვემოთ გელოდებიო.მეც უხალისოდ ჩავედი,მანქანაში ჩავჯექი და რაღაცეებს მეკითხებოდა ბექა. -ანუკ რა გჭირს? -არაფერი,უბრალოდ მეზარება ბარში ყოფნა. -არა მე შემიძლია მოგიტაცო გინდა? -არ ვარ ბექა ხუმრობის ხასიათზე მთელი გზა ხმა არ