მკვდარი ოცნებები 11

-დილამშვიდობისა ძილის გუდა -სანამ ხმას ამოვიღებდი მანამ მომესალმა და რამდენჯერმე ჩაახველა -დილამშვიდობისა. სად ხარ? -იქნებ ფანჯრიდან გადმოგეხედა? -ფანჯრიდან? -გაკვირვებულმა მაშინვე ქვემოთ ჩავიხედე. ლეო თავის მანქანას მიყრდნობილიყო და ღიმილიანი

ტკბილი შეცდომა-ნაწილი 11

სახლში მივედით. ხმა არცერთს არ ამოგვიღია, უბრალოდ წყნარად მოვდიოდით ჩვენთვის.სახლში მივედით. -ეკას შევუხედავ-გავხედე ლუკას. -ოთახში ვიქნები -კარგი. კარებთან მივედი -ეკა-დავაკაკუნე კარებზე. ხმა არ ისმის. -ეკა-გავუმეორე და კარები შევაღე. უცებ თვალებში

ბედის საჩუქარი თავი 11

ძალიან კი მინდოდა სოფელში დარჩენა, სანდროს ჩემზე მეტად მაგრამ საქმეები გვქონდა. დრო არ იცდიდა. ის მორიგი შეჯიბრისთვის ემზადებოდა, მითუმეტეს ახლა უხდებოდა დაბრუნება ისევ აქტიურ სპორტში და არ მინდოდა მიზეზი მე გავმხდარიყავი რომ დაბრუნება გადაედო.

ჩემი დის წარსულმა სიყვარული მაპოვნინა თავი 11

დღეები ერთმანეთს გავდა, უნივერსიტეტი, ლექციები და ა.შ. გიორგი, როგორც ყოველთვის გადაიკარგა. ალბათ ისევ სვანეთში იყო წასული. რაც შეეხება ანისა და ლუკას სიხარულით მეცხრე ცაზე დაფრინავდნენ. მე რაც შემეხება ხშირად დავდიოდი სტუმრად გურამთან და

SoulMate 11

გავშეშდი. ჩემი სხეული მთლიანად უმოძრაოდ გაჩერდა. რაილის საყვარელ და მეგობრულ სახეს ვუყურებდი მაგრამ მის მაგივრად თოთხმეტი წლის, უკვე საოცრად სიმპატიურ, ყავისფერ თმიან და სიცივისგან გაწითლებულ, ალექსს ვხედავდი. " -ოდესმე მასთან ერთად ყოფნით

სიყვარული როგორც ასეთი (ნაწილი 11)

მეორე დღეს თავში ბალიშის ჩარტყმამ გამაღიძა. - რახდებააა ? - ავწიე თავი თვალებს ძლის ვახელ - ადექი 10 საათია. ძილისთვის არჩამოვსულვართ მგონი ხო. მოწესრიგდი საუზმეზე მივდივართ - მეუბნება თაკო და

ქეთა...გიყვარვარ? (თავი 11)

გიორგი რო არა ცოტაც და უკვე ოთახში იქნებოდა.-გიორგი გამიშვი!-რა მოხდა ვის გაექეციქეთამ ძლივს გაითავისუფლა მისგან თავი და ოთახში შევარდა. გიორგიც შეყვა და კარი მიხურა.-რა მოხდა(გიორგი)-აუ კი აბა სულ შენ მოგიყვები რა ხდება

გრძნობათა სიჭარბე (11)

სავადმყოფოდან მეორე დღესვე გამოწერეს.თავს მშვენივრად გრძნობდა.საერთოდ არაფერი არ აწუხებდა და ცოტა კი უკვირდა ასე არაფრის გამო რომ დატოვეს ამდენი ხანი იქ.მეგობრები სულ მასთან იყვნენ და მარტო დარჩენის საშუალებას არ აძლევდნენ.ისე

ზეცა თავისას არ კარგავს! -11- (დასასრული)

როცა შაბათ-კვირას გამოუძინებლები ყავას ვსვამთ და უაზროდ ვიყურებით სხვადასხვა მხარეს, ვგრძნობ, რომ ის ჩემზე ფიქრობს და ასე და ამრიგად მეც მასზე მეფიქრება. შუაღამისას თათა ტირილით რომ იღვიძებს, მე საწოლიდან ვდგები და მის ლოგინზე ლამისაა ჩამომეძინოს.

სასურველი (თავი 11)

მაგრამ მისი სიტყვები ვეღარ მაკავებს. ფეხზე ვხტები, სარამურის ამარა ოთახიდან გავრბივარ და ძველი საძინებლის კარებს ვაღებ.ნანახით გაოგნებული უკან ვიხევ და პირზე ხელს ვიფარებ. ოთახში ყველა ნივთი დალეწილია. ფარდები ჩამოყრილი და ჩემი ტანსაცმელი დაგლეჯილი.