ბრალდებულო! თავი 14.

ეჭვი მღრღნის. ისე მიჭამს მთელ ორგანიზმს, მინდა ამოვძვრე და სხვაგან გადავსახლდე, სხვას შევეკედლო. მეც აღარ ვიცი რისი მოლოდინი უნდა მქონდეს. არც მიკვირს, უბრალოდ მეშინია. მეშინია იმის, რომ ისევ გამიცრუვდება იმედი. ყველა არაა ისეთი, როგორიც

ნოემბრის 13 (თავი 14 და 15)

-ეს ბიჭი ისედაც სულ გეუბნება რომ უყვარხარ და შენ ვერ გაგაგებინა. დამიჯერე რამე საშიში რომ იყოს აქამდეც მოხდებოდა. ნამდვილად არაა ეს ბიჭი დასაკარგი! თავისი საქციელის გამართლება აქვს. არ ვამბობ რომ არაფერშია დამნაშავე, უბრალოდ მინდა გითხრა რომ მის

My Life Sucks!! 14 (+15)

შემდეგ, დიმიტრის ტუჩები ჩემსას შეეხო და ვნებით მაკოცა. ხელები კისერზე შემოვხვიე და ახლოს მივიზიდე. კოცნა გააღრმავა და ხელი თმაში შემიცურა. მკერდში მილიონობით გრძნობა დამიგროვდა და დავრწმუნდი, რომ დიმიტრი ივანოვი შემიყვარდა. ამ აზრმა ამაღელვა და

პეპელა 14

_ ვერ გაიგე შე ახვა*რო, რო ნინაკას სიახლოვეს, ათი მეტრის რადიუსზეც არ უნდა მოხვიდე? _ და ისე, რომ არაფრის თქმა აცალა, ხელი ასწია და ლუკას დაარტყა. ლუკა ინერციით შებარბაცდა და ძირს დაცემას კედელმა გადაარჩინა. _ შენ არ გკითხავ, როდის ვნახო და როდის

სიმპათიური სტუმარი ( 13 და 14 თავები)

თვალები გავახილე და ჩემი ოთახი ვიცანი. ყველაფერი გამახსენდა, ყოველი წამი. მეტკინა... მინდოდა იმ ველურის სიბინძურე მომეშორებინა. შხაპის ქვეშ დავდექი. ვითვლიდი რამდენჯერ გავიქაფე სხეული, მერე თვლა შევწყვიტე.საბოლოოდ გამოვედი მაგრამ ჩემს გულზე არსებული

სადღაც შორს... მთებში თავი 14

თამუნა სამზარეულოში მაროს ეხმარებოდა საჭმელების მომზადებაში, როცა ეზოდან მანქანის ხმა მოესმა. იფიქრა სოფო დაბრუნდაო და გარეთ არ გამოსულა. მეგობარს ელოდა. ისედაც შემოვიდოდა სოფო მათთან. რატომ დაეკარგა დრო. საქმიანოდა განაგრძო და თან ღიღინებდა.

იმედის შუქი light of hope თავი 14

ცდილობს ჩემს დასამშვიდებლად გაიღიმოს , მაგრამ საარჩევნო დაპირებასავით ყალბია მისი ჟესტი , ცრემლებს იწმენდს და ისევ აგრძელებს ცომის გაბრტყელებას ,ხასიათი მიფუჭდება ,ჩაის ვისხამ ჩემ ჭიკაში და ვუყურებ ნაღვლიან დედას, იისღა დამრჩა და არმინდა ასეთ

ველური ორქიდეა (14 თავი)

_ძილი თუ გინდოდათ, საღამოს ადრე დაბრუნდებოდით სახლში და ნორმალური ადამიანივით დაწვებოდით და დაიძინებდით. მე აქ ვმუშაობ, ხან ვიხმაურებ და ხან არა. უჩინმაჩინი არ ვარ ისე ვაკეთო ჩემი საქმე. - სულის ამოუთქმელად ვუთხარი, თან თვალებით ცოცხს ვეძებდი, რომ

მე,შენ და ცუდი ბიჭები (14)

-ახლა რას იზამ აქედან გადამაგდებ თუ კიდე დაგრჩა რამე სათქმელი-საკუთარი აკანკალებული ხმა უცხოდ ჩამესმის.ქვედა ტუჩს კბილებს შორის იქცევს და თავს აქნევს. მაჯაზე შეშვებას და სინდისის ქენჯვნას ერთდროულად ვგრძნობ,კარისკენ ბრუნდება. -ბაჩი-თავისით ამოდიან

უშენობა ვისწავლე(14)

ექიმებს გამოსვლა დააგვიანდა ერთი საათი ისე გავიდა პალატინად არავინ გამოსულა ძალიან უჭირდათ სიმშვიდის შენარჩუნება -რა კანდაბაა ამის დედა შევე.. ამდენი ხანი რას აკეთებენ-საბა უცებ გაიღო პალატის კარი მაღალი ჭაღარა თმიანი კაცი გამოვიდა -გილოცავთ