განსაჯე გული და არა კლუბი (ნაწილი III)

- აბა, საიდან დავიწყოთ? - პენსიმ ხელში ბატის ფრთა დაიჭირა. - საყვარელო მარკუს... - დაიწყო დანიელამ. - ის შეუდარებელია! - მუშტი დასცხო ფანჯრის რაფას მილისენტმა და თვალები გადმოკარკლა. - მოკეტე, ბულსტროდ! - ჩაიფრუტუნა დრაკომ. - დაწერე, პენსი:

ნარკოლოგიური - როცა ყველაფერს ნათელი მოეფინა (III ნაწილი)

- ადელაიდ! შვილო! სად არის მარიამი? - აკანკალებული ხმით იკითხა თემომ. ეკა შეშინებულ თვალებს აცეცებდა და ყველგან მის შვილს ეძებდა. - თემო! ეკა! უკვე პალატაში გადაიყვანეს, ეხლა კომაშია - ექიმმა მითხრა, თუმცა საშიში არაფერი არ არისო - ადელაიდი ეკასკენ

ჩემი 1 საათიანი მონსტრი შეყვარებული +18 (III თავი)

-დუდა... -ჰო ნიტა რა იყო?! შემომიბრუნდა ისეთი ღიმილით, წამით გამოვშტერდი. -ისა... მე რომ მშიოდა?! -ჩავიბურტყუნე საცოდავად. -რაა?! შენ?! შენ მე გადამრევ.. და ახლა საჭმელზე ფიქრობ? -მკითხა გაოცებულმა და ორ ნაბიჯში ჩემთან გაჩნდა. -ეტყობა წეღან კარგად

სიყვარული გიჟების წესებით III

მართლაც რომ გამეღიმა მის წერილზე, მაგრამ ისევ გავბრაზდი. ამჯერად არ ვიცოდი რატომ. ალბათ კარგად ხუმრობს ჩემზეთქო. მეწყინასავით და ის ფაქტი რომ ის ერთადერთი იყო ვინც ჩემს შებმას არ ცდილობდა რაღაცნაირად მეტ ინეტერეს მიღძრავდა მის მიმართ. მე , გოგო

ტყე +16 III

ჯდება.როგორც ჩანს სიცივემ შეაწუხა,ხელებს უშვერს ცეცხლს და გათბობას ცდილობს.ვუახლოვდები და გარდაცვლილ ცხოველს ზევიდან დავყურებ,ახლა პირუტყვებს ჩვენ მეტად ვგავართ,მაგრამ ვერაფერს შევცვლით,შიმშილის საკითხია საზღვარზე მზრუნველი მეორე დანაყოფი კი ხეებს

უცნობის თვალთახედვა (ნაწილი III) 22:58

ის, რაც ქვევით იქნება მოთხრობილი, ჩემი ცხოვრების ნაწილია, რომელსაც ადრე ეგრეთ წოდებულ 'ნოუთში' უკვე კარგახანია ვწერ, არ ვიცი რამდენად საინტერესო იქნეა თქვენთვის, მაგრამ, მნიშვნელობა არ აქვს. უბრალოდ მსურს ეს აზრები, რომლებიც უკვე ყოველ წუთს მიღრღნის

ორი ბი­ლე­თი წალ­კო­ტამ­დე (თავი III)

ოცი წლის რომ გავ­ხ­დი, სრუ­ლი­ად სხვაგ­ვა­რი შე­ხე­დუ­ლე­ბე­ბი ჩა­მო­მი­ყა­ლიბ­და სიყ­ვა­რულ­ზე. ჩემ ირ­გ­ვ­ლივ ყვე­ლა შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი იყო, გო­გო­ე­ბი ისეთ რა­მე­ებს მიყ­ვე­ბოდ­ნენ, ხან­და­ხან შოკ­ში ვვარ­დე­ბო­დი. ვე­რაფ­რით წარ­მო­მედ­გი­ნა,

კალეიდოსკოპი (III თავი)

არ მინდა ასე სიკვდილი. უნდა გავაღწიო...“ - უნდა გავაღწიო.. - უკვე ხმამაღლა წარმოთქვა. ემოციებისაგან საშინლად დაღლილს თვალები მიელულა და სანამ ძილი საბოლოოდ წაართმევდა თავს უცნაური სურნელი იგრძნო, რომელსაც იმედი ერქვა.

თბილისური ფორსაჟი (ნაწილი III)

კესო ყოველთვის ღიმილით პასუხობდა ყველას. თუნდაც უხეშად მოქცეოდნენ, ყოველთვის ეხმარებოდა ვინც თხოვდა და არასოდეს ეუბნებოდა უარს. შეეძლო საერთო ენა გამოენახა ნებისმიერთან. სწორედ ამის გამო უყვარდათ ის სკოლაში მასწავლებლებს და უნივერსიტეტში ლექტორებს.

ჭინკობისთვე III პირველი კოცნა

სულ რამდენიმე სანტიმეტრიც და მის ტუჩებს შევეხები, სველ თმას საოცარი სურნელი ასდის. ნინისკენ ვიხრები, პარკზე მოჭერილ ხელს ვადუნებ და ლამის ზედ დავიფარო, ის ხმას არ იღებს, უფრო ვთამამდები და ტუჩებით ფრთხილად ვეხები მის ტუჩებს.