ანუკი(10)

-შენ ცოტა ბევრი მოგივიდა დალევა-ანუკის გაეცინა. ხელი სახეზე მოკიდა და მისი სახე ახლოს მიიზიდა. შემდეგ კი ყურში ჩასჩურჩულა...

ანუკი(9)

-აჰამ. უბრალოდ გადავიღალე, დღეს ნინასთან უნდა გავიდე. -დაგირეკა? -ხო, ალბათ ჭკუა უნდა დამარიგოს როგორც იციან ხოლმე ეს დედამთილებმა. რა გაუძლებს.

ანუკი(8)

-აა, მე მითხრა ალექსმა და დამავიწყდა. მე გავიყვან-დიტომ მასთან მიირბინა-წამოდი ანუკი. -მარტო გავალ რა? ალექსმა ხო გაგაფრთხილა? -აა... კაი...

ანუკი(7)

-ლიზის ჩემოდანში ჩადებ და მერე სადმე პადვალისნაირ სასტუმროში მიიყვან?-არ წამოვა.-ნაღდად? და რო გამოგეკიდოთ?დიტოს არ შეეძლო ამ შესაძლებლობების გამოტოვება, ამ სიტუაციის გამო ალბათ მთელი ცხოვრება ესე გააგრძელებდა მის დაცინვას.

ანუკი(6)

-ეხა დაიძინა არ გააღვიძო. -უბრალოდ შევუტან... -არა, კაი, ცოდოა რა ტირის. -მითუმეტეს, ნინი გამატარე. ჩემი ცოლია.

ანუკი(5)

ნინის და რეზის გარდა იქ ანუკის მეგობარი არავინ იყო, მიუხედავად იმისა რომ ყველამ თხოვა გვითხარი ვინც გინდა და მოვიდესო. მეორე სართულზე იყო ოთახში შეკეტილი და საწოლიდან არ დგებოდა. გვერდით კი ნინი ეჯდა.

ანუკი(4)

-მართლა, ძაან მიყვარხარ. სანდრო წამით გაჩუმდა... დაიბნა, ვერ ხვდებოდა ანუკი როგორ სიყვარულს გულისხმობდა. ამიტომ არაფერი უპასუხია და უბრალოდ ხელი მოხვია წელზე. ანუკი და სანდრო... თან ერთად იყვნენ, თან არა...

ანუკი(3)

ანუკი მთელი ღამე ალექსის მოსვლას ელოდებოდა, გეგმა ჰქონდა მოფიქრებული თუ როგორ გაიქცეოდა, მაგრამ ის არ ჩანდა. გახდა 12საათი. შემდეგ 3, მაგრამ ის მაინც არსად არ ჩანდა. ამდენი ლოდინის შემდეგ ი ანუკის სავარძელზე ჩამოეძინა. ალექსი

ანუკი(2)

ანუკი გაკვირვებული დარჩა მისი საქციელიდან. არასდროს არავინ დალაპარაკებია მსგავსი ტონით და სიტყვებით. პასუხსაც ვერ იფიქრებდა. უნდოდა გაეღო მანქანის კარი და გადამხტარიყო მაგრამ ვერ ბედავდა. იმედი ჰქონდა რომ ეს ყველაფერი უბრალო კოშმარი იყო, მამამისი

ანუკი(1)

-ანუკი... ის ბიჭი, ალექსი, შენი მომავალი საქმროა. ანუკის გაეღიმა და დედამისს ისე ახედა თითქოს გიჟს უყურებდა. -აჰამ, კარგად იღადავე დე, მაგრამ მეჩქარება. გოგოები პაატასთან ადიან საგურამოში. უნდა წავიდე.