უცნობი ( ნაწილი 1 )

დღეს ჩემი დაბადების დღეა, რაც იმას ნიშნავს, რომ ტრადიციულად უნდა აღვნიშნო, ჩემს მეგობრებთან ერთად. დროა გოგოებს დავურეკო და ვაცნობო ადგილი, სადაც შევიკრიბებით.

დაკარგული შანსი (სრულად)

-არა,ერთი რაღაც მაინტერესებს.არასოდეს არ შეგიმჩნევია როგორ ერთდება ზღვა და ზეცა თუ მას კარგად დააკვირდები? ზღვა და ცაც ხვდება ერთმანეთს და იმედია ჩვენ კიდევ შევხვდებით ერთმანეთს. -იქ,სადაც ისინი ერთმანეთს ხვდებიან,ცხოვრება წყდება.

იმ საღამოს წვიმდა (თავი 5)

უცნაური გრძნობა არ მასვენებდა.დაჟინებულ მზერას ვგრძნობდი,მაგრამ მკს პატრონს ვერ ვპოულობდი.ამისგან თავის დასაღწევად ცეკვისგან აწითლებულ კატოს შევუერთდი.სულ მალე შავგვრემანი ტიპი მომიახლოვდა

სიყვარულით არეული...

ვერ აღვწერ რა განვიცადე სიხარულით დავიცალე,დიდი ხანი რომ ვიცადე სწორედ ახლა გავიხარე....როცა სითბო გამიყავი თითქოს შენ ის არ იყავი როცა გულში ჩამიხუტე ამ დროს სულიც ჩამიხუთე...მიხვდებოდი,რომ

გიჟი სხვისი გულისცემით [სრულად]

გიჟი ვარ მე. გიჟი,რომელიც არ საუბრობს და დაკარგულ სიყვარულს მისტირის. გიჟი,რომლის გულისცემა მას არ ეკუთნის. გიჟი,რომელის სულიც დამპალია,მაგრამ გულია სუფთა.

დანაღმული ( მეექვსე ნაწილი )

- ასეთი გულუბრყვილობა არ გიხდება ცირა. ხომ გითხარი, იმ არაკაცს ყველაფერი შეიძლება უწოდო,მაგრამ სულელი ნამდვილად არ არის. თითის ბალიშს წამში ამოიწვავს,როგორც კი საფრთხეს იგრძნობს,თანაც

როგორ შემიყვარდა კრიმინალი V თავი (ნაწილი II)

- წინააღმდეგი ხომ არ იქნები, მეც რომ შემოგიერთდე?- თვალი თვალში გაუყარა ქალმა ლუკას და პასუხს არც დალოდებია, ისე დაიწყო პერანგის ღილების შეხსნა - არანაირად.. - უპასუხა აბაშიძემ და ქალის იმწამს მოშიშვლებულ სავსე მკერდს ვნება მოწოლილი თვალები დაასო

უცნობი ნაცნობი (სრულად)

ხო მართლა,მე მაშო შაკიროვა ვარ 16 წლის ვხდები მალე. მამა (ვლადიმერი) რუსია, დედა (მაკა) ქართველი, ძმა მყავს,რომელიც საუკუნეა არ მინახავს,მართლა..ის რომ წავიდა მე პატარა ვიყავი და არ მახსოვს,20 წლისაა, და პატარა ძმა მყავს 4 წლისაა,რომელიც ძალიან

ლურჯი ფანჯრები (სრულად)

,,არავინ ფიქრობს, რომ ცუდი ადამიანია, მაგრამ მე ვიცი, რომ კარგი არ ვარ”. სტოქჰოლმში დიდთოვლობამ რამდენიმე დღით ტრანსპორტი და შესაბამისად ქალაქის მოსახლეობაც მნიშვნელოვნად შეაფერხა.

დანაღმული ( მეხუთე ნაწილი )

გაბრაზებული იყო ჩემზე. ამას მაშინვე მივხვდი,სხეულის წნევა თვალებში რომ მოებრჯინა ჩემს შემხედვარეს .ელექტრონული ველივით მსუსხავდა მისი გულგრილი გამოხედვა,თავად კი ხმის იოგებიც არ შესტკოებია ზედმეტად,როცა მკითხა, ლიფთით მგზავრობა ხომ არ გადავიფიქრე.