აფროდიტას ბრალია(სრულად)

ერთ პატარა, კოპწია სახლში დიასახლის დიდი ამბავი გაეჩაღებინა, ხან ქურას დასტრიალებდა, ხან სალათს ჭრიდა, ხან თავის ქალიშვილს უყვიროდა: -როდის უნდა ისწავლო ნორმალურად მოქცევა ნინე?! როდის?!-გადარეულივით აბრიალებდა თვალებს, თან ბრაზმორეული იქნევდა

აფროდიტას ბრალია (ნაწილი მეორე, სრულად)

ნინე სავარძელზე გაწოლილიყო და ნაძვისფერი თვალებით თეთრ ჭერს შესცქეროდა. დიმიტრის დაბრუნებამ მთლიანად აურია თავგზა. მისთვის მიცემულ პირობას პირნათლად ასრულებდა და დაბარებულივით ფიქრობდა ამ ყველაფერზე გამუდმებით. შეიძლება ზაფხულში ძალიან კი იწელებოდა,

აფროდიტას ბრალია(თავი მეშვიდე, პირველი ნაწილის დასასრული)

-კარგი, თუმცა როგორ უნდა გენდო, როცა შენს გეგმას წესიერად არ მეუბნები!-ხელები გაშალა გოგომ.-ქორწილის ჩაშლას როგორ აპირებ დიმიტრი? ყველაფერს ბუნდოვნად მიხსნი! ქარაგმებით მელაპარაკები!-ნინე! დაწყნარდი, რომ გითხრა ბოლო წამს გადაიფიქრებ!

აფროდიტას ბრალია(თავი მეექვსე)

-არა! არა! არა!!-ფრჩხილებს იკვნეტდა ნინე.-დაუჯერებელია! წარმოგიდგენია?! დედაშენიც და დეაჩემიც, ორივე ერთნაირად გაგიჟდა!-დიმიტრის სახლში იყვნენ. ბიჭი დივანზე გართხმულიყო, თავად ნინე კი ფეთიანივით სცემდა ბოლთას და გაურკვეველი სიტყვების კაკანით იყო

აფროდიტას ბრალია(თავი მეხუთე)

დარაბებს მიღმა, ნახევრად ჩაბნელებული ოთახში, საშინლად ცხარე, „100 გრადუსი ცელსიუსით“ ანუ ოჯახური, დაძაბული, მძაფრსიუჟეტიანი კამათი გამართულიყო წაბლისფერთმიან, ლურჟთვალა ქალსა და მის კარამელისფერ ქერა ქოჩრიან ვაჟიშვილს შორის. ბიჭს მაისური არ ეცვა,

აფროდიტას ბრალია(თავი მეოთხე)

დიმიტრი ისევ სახლში შებრუნდა. ნინემ აღმოაჩინა, რომ ბუჩქის კვლების დიამეტრი ძალინ ფართო იყო, ამიტომ თავისუფლად გაბობღდა დიტოს საძინებლის ფანჯრისაკენ, რომლიდანაც თითქმის ყველაფერი ცხადად და მკაფიოდ ჩანდა, მაღალი ბუჩქები სრულიად იზოლირებულს ხდიდა სახლს

აფროდიტას ბრალია(თავი მესამე)

მეორე ხელში დაჭერილი ჭიქიდან ცივი ლიმნის წვენი წვეთ-წვეთად ეღვრებოდა შორტებზე და მის წითურ თმაზე ათამაშებული, მზის ოქროსფერი სხივები უცნაურ ათინათს ქმნიდა. -ნინე!-დაუძახა დედამ. ფიქრებში წასული ნინე შეხტა, ჭიქა ხელიდან გაუცურდა და ზრიალით დაიმსხვრა

აფროდიტას ბრალია(თავი მეორე)

-რა გაღრიალებს შვილო!-ბლინების ჯამით გამოვარდა ქეთო. -რატომ არ მითხარი ასეთი კანფეტი შვილი თუ ჰყავდათ იმ ჩვენს შტერ ნათესავებს?!-ქაქანით ჩამოჯდა სამზარეულოს სკამზე. -რა კანფეტი?!-თვალები გადმოკარკლა დედამ. -რადა...-გოგომ ერთი ღრმად ჩაისუნთქა და მერე

აფროდიტას ბრალია(თავი პირველი)

ხალხი ჭიანჭველებივით ირეოდა, ყველა ჩქარობდა საქმის დროულად დამთავრებას და სახლში წასვლას. ერთ პატარა, კოპწია სახლში დიასახლის დიდი ამბავი გაეჩაღებინა, ხან ქურას დასტრიალებდა, ხან სალათს ჭრიდა, ხან თავის ქალიშვილს უყვიროდა: -როდის უნდა ისწავლო