...და მე, შემიყვარდი შენ. (3)

ვცდილობ თვალებზე მოწოლილი ცრემლი უკუვაგდო, მაგრამ არაფერი გამომდის. ჯერ ერთ ლოყაზე მოგორავს ცრემლი, მერე მეორეზე. გადამაგდო? ის-ისაა ჩემს ოთახში უნდა გავიდე, რომ ზარის ხმა ისმის. უნებურად მეღიმება და ცრემლებს სწრაფად ვიშრობ. -ორი წუთით!

...და მე, შემიყვარდი შენ. (2)

თანდათან ვუახლოვდები დანიშნულების ადგილს. ღიმილით ვავლებ თვალს იქაურობას და იმ საქანელაზე ვჯდები, ჩემი სახელი რომ ამოვტვიფრე 11 წლის ასაკში. იმდენი კარგი მოგონება მოაქვს ამ ადგილს. ბავშვობის უმეტეს დროს აქ ვატარებდი. ალბათ იმიტომ რომ მოფარებული

მე ასეც მიყვარხარ (თავი 17 და 18 დასასრული)

კარგია რომ ვერ მოვასწარით დაქორწინება რადგან არ მინდა ჩემს გამო დაქვრივდე! შეიძლება მე არ მეღირსა ბედნიერება მაგრამ შენ ცხოვრების ბოლომდე ბედნიერი უნდა იყო! არ მინდოდა ასე მომხდარიყო მაგრამ ყველაფერი კარგად ხომ არ მთავრდება არა?! გახსოვს ადრე

...და მე, შემიყვარდი შენ. (1)

.- მარიამ, აი, კიდევ ეს დაგიტოვა. სულ ცოტა ხნის წინ მომცა და ასე მითხრა, მაშინ გადაეცი როცა... როცა... მე აღარ ვიქნებიო...-მოხუცმა ოთხად დაკეცილი ქაღალდი გამომიწოდა და განაგრძო.. -ხელი არ მიხლია. მგონი ძალიან პირადული უნდა იყოს.

ნოემბრის 13 (თავი 27 და 28)

მთელი გზა უკან მივყვებოდი პოლიციის მანქანას. სულ ცუდის მოლოდინში ვიყავი. ყველაფრის ცუდად დამთავრების შემეშინდა. თანაც ეს ყველაფერი ცუდად ჩემს გამო თუ დამთავრდებოდა... მალევე მივედით განყოფილებაში. -თვითონ შევალ რა! -დაიწუწუნა დემეტრემ როცა

მე ასეც მიყვარხარ (თავი 15 და 16)

ქორწილი 2 საათზე დამთავრდა. იქ ყოფნის განმავლობაში სულ თვალებს ვაცეცებდი რომ ლუკა მესხისთვის სადმე კუთხეში მაინც მომეკრა თვალი. ბავშვობის მეგობრის ქორწილშიც კი არ მოვიდა. ასე როგორ დაივიწყა ყველა და ყველაფერი?! ადგა წავიდა და უკან ჩამოგვიტოვა მეც,

მე ასეც მიყვარხარ (თავი 13 და 14)

დილით ყველანაირად უხასიათოდ გავიღვიძე. მაღვიძარას არც გავუღვიძებივარ.. ჩემით გავიღვიძე. აზრი არაფერს აქვს. ყველაფერი უფერულია ჩემს ირგვლივ მესხის გარეშე.. მეც კი უფერული ვარ.. თუნდაც მაკიაჟით! თვალებიც უფერული მაქვს. სარკეში ვიხედები და ვხედავ რომ

მე ასეც მიყვარხარ (თავი 11 და 12)

სულელივით, მარტოსულად მივაბიჯებდი საბურთალოზე... ჩემს თავს გონებაში გამუდმებით ერთადერთ კითხვას ვუსვამდი... "ვის ეძებ?!" -ამაზე კი ერთადერთი პასუხის გაცემა იყო შესაძლებელი. რათქმაუნდა ლუკა მესხს! ეს არ მოხდებოდა მაგრამ იმედი მაინც მქონდა რომ სადმე

ორშაბათს - ვნახე და შემიყვარდა

ორშაბათს - ვნახე და შემიყვარდა, სამშაბათს - გულმა დამიწყო ძგერა, ოთხშაბათს - დედას გამოვეპარე, ხუთშაბათს - დედამ დამიწყო ძებნა,

მე და შენ ყველაზე მაგარი წყვილი ვართ

მე და შენ ყველაზე მაგარი წყვილი ვართ, ამ ბოლოს დამჩემდა ფიქრი და ანკესი, სიყვარულს ძალიან ხმამაღლა ვყვირივარ, სიყვარულს ვყვირივარ და შენ კი არ გესმის.