და მაინც.. ცხოვრება მშვენიერია!(2)

მივუყვებოდი ქუჩებს და ტკივილი მახრჩობდა. ერთ სიცოცხლედ მიღირდა ცრემლების შეკავება.. როგორ მინდოდა დედიკოს ჩახუტება და გამხნევება, მაგრამ მას ჩემი არ ესმოდა, მე კი საყვედურის უფლება არ მქონდა. ამ პერიოდმა უთქმელი სევდით განვლო, მას მერე კი მთელი 13

მთვარის სონატა და ერეკლე დადიანი !! (1)

როგორც ყოველთვის, ახლაც ბევრსს ვფიქრობდი როგორ დამეწყო ჩემი ამბის თხრობა.. მოდი ჩეემით დავიწყებ.. უკეთ რომ გამიცნოთ.. ანასტასია არეშიძე, 16 წლის, 11 კლასელი ვარ, აქვე გეტყვით გაუგებრობა რომ არ იყოს.. 5 წლის შემიყვანეს სკოლაში, იმის გამო რომ

და მაინც.. ცხოვრება მშვენიერია! (1)

მომწონს მარტოობა, მომწონს როცა შემიძლია ვიფიქრო მშვიდად და არავინ მირღვევს სიმყუდროვეს.ცარიელ ოთახს სევდიანად მოვავლე თვალი და ფანჯარასთან მდგარ სავარძელში უსიცოცხლოდ ჩავეშვი.. თვალი გავუშტერე მინაზე აცეკვებულ წვიმის წვეთებს და ფიქრებს თავი მივეცი..

მე და წილოსანი ( ნაწილი მეორე )

-ჩემს ოთახში ( ორი წლის ბავშვივით ენა გამოვუყავი და სამზარეულოში ჩუსტების ფლატუნით შევედი,ორი წუთი არიქნებოდა გასული თვითონაც რომშემოვიდა თან 2 აყლაყი ახლდა,მაინც მებადება კითხვა სამივე ერთმანეთზე სიმპატიური სად შეიკრიბნენ ეს ოხრები,მაღლები

მე და წილოსანი ( ნაწილი პირველი )

ზედმეტს,გავბრაზდი,მაგრამ როდესაც მათი სახეები დავინახე უნებურად გამეღიმა და მანქანასთან როგორმე კუთვნილი ადგილის დასაკავებლად მივედი,მაგრამ შევცდი და სრულიად შემთხვევით უკანა ‘’სიდენიაზე’’ ბიჭებზე გაწოლილი ავღმოჩნდი ჩვენში დარჩეს და საკმაოდ

მარგიანი და დევდარიანი

ანასტასია დევდარიანი-ალბათ ყველაზე მხიარული გოგო მთელ თბილიშში მაინც,სოფელში ჩასული ბლიდან ჩამოვარდება,დედამისი კიდე ბათუმში ჰერი ჰერიო ეუბნება,ანასტასიაც არ უნდა ბებიის დატოვება მაგრამ დედამისის მტკიცე გადაწყვეტილების გამო მოკიდებს ხელს თავის ორ

უგულო და ბაბნიკი #4

...იმ დღის შემდეგ ერთი კვირა გავიდა და ბექაც აღარ გამოცენილა,რომ გითხრათ ტაოს ნერვიულობდა დაა დგილს ვერ პოულობდა,მოგატყუებთ...მისი დღის განრიგირ ერტფეროვანი იყო,სკოლა, მასწავლეებლი,სახლი და ესე ყოველდღე,ერთადერთი ნია იყო ვინც ცოტა

მე,შენ და წვიმა..(დასასრული)

საოცარი სანახაობა დამხვდა.. ის რასაც ნამდვილად არ ველოდი.. ჩემი ძველი პაკლონიკი აქ საიდან გაჩნდა არ ვიცი მაგრამ ახლა აქ ეგდო და სისხლის გუბეში იწვა.. გიჟივით მივვარდი და მუხლებზე დავეცი.. წამომაყენეს.. ყვირილი დავიწყე ხელი გამიშვით-ქო მაგრამ ვინ

ადექი და ჩამეხუტე, ყველაფერი გაპატიე (7)

დემეტრეს გაეცინა და ოთახისკენ წამიყვანა, ოთახში სანამ შევიდოდით უკვე გააზრებულიც მქონდა რომ დემეტრესთან ერთად უნდა დამეძინა, სანამ აქ ვიქნებოდით და პანიკის მოწყობას არც ვაპირებდი, "იქნებ იმიტომ რომგინდა გვანცა მასთან ერთად დაძინება? " გამომძახა

თვრამეტი წელი და რეალური არაფერი

თუ სურვილი გექნებათ გამოვაქვეყნებ ისტორიას "თვრამეტი წელი გზაში".რალურ ცხოვრებაზე,ჩემს ცხოვრებაზე.ოღონდმხოლოდ 27 გვერდია.აღვნიშნე,რომ ვერ დავასრულე.არ მეყო ამისთვის ძალა და.