ცეკვა სიკვდილთან (თავი 3, 4 და 5)

გუშინდელი დღესავით მახსოვს, თუ როგორ გამომაძევა სამოთხის კარიბჭიდან მაღალმა ღმერთმა. ჩუმად და გარკვევით მომაძახა, რომ დროულად მეპოვა გულის მხსნელი, რომ ჩემს სულს საბოლოოდ წვეოდა შვება... განთავისუფლებულიყო სულიერი დაღისგან. ვიცი, დრო მალე გადის...

ცეკვა სიკვდილთან (თავი 1 და 2)

"ყოველთვის მჯეროდა, რომ შენი და მომავალი მიჯნურის გზები წითელი ძაფებით არიან დაკავშირებულნი. თითქოს განგებამ ჩასახვისთანავე, დედის ჭიპლარიდან ერთად აღმოაცენა წითელი ძაფი, რომელიც დაბადებისას ორი სხეულის ნაწილნი იკვეთებიან. რაც უფრო შორს ხარ მისგან,

მოწამლული და დამკვირვებელი

მიდის ცნობისმოყვარეობითა და წყენით შეზავებული კაცი. მხატვარი მშვიდად ადევნებს თვალს. აკვირდება. იცის, რამხელა სევდას დაატარებს ეს კაცი, რამხელა სიმძიმეს გრძნობს, როგორი მტკივნეული ბრძოლა გაუმართავს საკუთარ თავთან, რომ ოდნავი სიმსუბუქე მაინც იგრძნოს.

"სისხლი და გამოძიება"(ნაწილი1)

"გამარჯობათ,მე ვარ გოგონა რომლის ცხოვრებაც საკმაოდ ამოუხსნელი,გაურკვეველი და იდუმალებით მოცულია,ჩემს ირგვლივ სამყარო დანგრეულია და მე ვერანაირად ვამთელებ ბზარებს რომელიც ჩემს ცივ, გაყინულ გულს გარედან აკრავს!"

მე შენ და ცხოვრება (თავი 9)

მოვიდა და ჩამეხუტა,ხელები მოვხიე და მის თმაში ჩავრგე სახე.რას არ მივცემდი, სულ ასე ყოფნა, რომ შემძლებოდა მასთან.მიყვარდა უღმერთოდ და ცამდე,მეტი რომ აღარ არის,მეტი რომ აღარ არსებობს.

მე შენ და ცხოვრება (თავი 8)

არ მინდა ეს სიყვარული, თუ ასეთი უნდა ვიყო.მასუსტებს და ძალას მართმევს,მეზიზღება ასეთი ჩემი თავი,მაგრამ ვერაფერს ვახერხებ.ვხვდები,რომ მასთან ვიქნები,მხოლოდ მასთან,ასეთი სუსტიც და ყველაზე ძლიერიც.

და იქნებ..

და როცა შეძრწუნებულს ჭაობის ზემოთ მხოლოდ დასახმარებლად გაწვდილი უფორმო და უშნო ხელებიღა დამრჩა, გეძახდი უხმოდ და თან ყველაზე ხმამაღლ

და გელოდები...

...ყოველი ღამე მოლოდინია და ჩემი სევდის მოზიარე...

ტყუილი და სიმართლე

ყოველდღე ჩემს თავს ძილის წინ და დილაობით ვატყუო, რომ ყველაფერი კარგადაა და არაფერი მომხდარა, მაშინ როცა სამყარო თავზე მენგრევა? როდემდე? როდემდე უნდა მოვიტყუოთ თავები?

შავი და თეთრი

არასასურველი მესამე შვილი აღმოვჩნდი ჩემი ოჯახისთვის.. სიღატაკე... სიცივე... ქუჩა... შიმშილი.. ცემა..