პოეზია და ხალხი

ამ ქალაქში, ქვეყანაში თუ ამ მსოფლიოში ვიცი, ვიცი რომ აქ სულ არავინ, სულ არავინ დაგვაფასებს. და მათ ყველას, უგუნურებს დაუდიათ ერთი ფიცი, აქ ხომ არც კი კადრულობენ, რომ უყურონ ამ ანფასებს. მაგრამ, მაგრამ რომ მოვკვდებით განგვადიდებს ყველა, ყველა.

დადიანი და გირგვლიანი ?!

-შენმა მამიდაშვილმა თავი რამეს ხომ არ მიარტყა?! შოკში ვარ, ვერააა ეგ თავის მატორზე, გავაფრენ, თავი ვინ ჰგონია, პროსტა ნახე?! ნახე?! რა გააკეთააა... ხო იცი როგორ არ მიყვარს სიახლეეები და როგორი ცუდად ვხდები არა?! გაფიცებ, გაფიცებ გავაფრენ, კიდვ

შემოდგომის გოგო და ზამთრის ბიჭი (თავი 5)

-ეს არის ბებო ის გოგო, რომლის ხსენებისას სახე გებადრება ხოლმე?ღმერთო ჩემო! დაიწყო...-გამარჯობა. - ლილიანა და ბებიაჩემი ერთმანეთს გადაეხვივნენ. -წამოდით ბავშვებო სამზარეულოში, ცხელ-ცხელი

ახალი წელი და შენ(1თავი)

ახალი წელი ყველასათვის საყვარელი და ამავდროულად საინტერესო დღესასწაულია იმიტომ რომ ახალი წლის დადგომისთნავე ახალ ცხოვრებას იწყებენ ის ადამიანების კატეგორია ვისაც სურს რომ ცხოვრება

დადიანი და გირგვლიანი ?! (თავი 3)

სახლში, როგორც კი შევედით ეგრევე დაღლილები პუფებში ჩავეშვით. მთელი სამი საათი მაღაზიებში დავდიოდით რაც კი გვინდოდა ყველაფერი ვიყიდეთ მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან ბევრი რამე გვქონდა მაგრამ კიდევ ხომ გვინდოდა?! ვიცი ცოტა ძაან გვაკლია მაგრამ იმედი

მე,შენ და გალაკტიონი (დასასრული)

-რა და მანონის დაურეკე,მეჯავარის კაბა აირჩიოს,მე და შენ კი წავალთ და გალაკტიონი ლექსებს წავიკითხავთ,იმიტომ რომ სულ პირველად შენს თვალებს ფხიზელმა მისი წყალობით შევეჩეხე.

მე, შენ და უამრავი უაზრობა. (+18)

მკვეთრი შებოჭილობა აიძულებს თვალები გაახილოს, დაახლოებით იცის, რასაც უნდა ელოდოს და დიდად არ უკვირს , როდესაც მასზე მიკრულ მამრობითი სქესის სხეულს ხედავს.

მე,შენ და გალაკტიონი (V თავი)

-ანია თქვი აწი ვინ არის. -აბელი,აბელ მენაბდე.-თავი ჩაღუნა და თმაში შეიცურა ხელი. -არ არსებობს…ის ტიპი,მორაგბე,ყაზბეგში რომ ვნახეთ?კაპიტანი?-მანონიმ ამოიჩურჩულა და დაქალისგან მხოლოდ უხომ თანხმობა მიიღო.

დადიანი და გირგვლიანი ?! (თავი 2)

-კაი წავედი მე- ზემოთ ავედი, ოთახში შევედი, ეგრევე მაღლებიდან ჩამოვხტი და ლოგინზე ვარსკვლავის ფორმაში გავწექი.. ცოტაანში ზოზინით წამოვდექი, წყალი გადავივლე, თხელი ატლასის შავი ხალათი შემოვიცვი და ლოგინზე წამოვზექი. აი ახლა კი დროა ანიტას დავურეკო...

მთვრალი ვარ და გზისპირს უკან მივუყვები მარტო

ფერი დეკემბრის და კერტებს გემო - ალუბლების უფრო. მინდა შენს ნეკნებზე ვწერდე ლექსებს. მთვრალი ვარ და ვაფრენ.