სანშაინ (დასასრული)

საოცარი გულის ქროლვით გამეღვიძა. კანზე ვგრძნობდი ფეთქვას, აჩქარებულ პულსს და მოუსვენრობისგან მთელ სხეულზე ცივი ოფლი მასხამდა. სამზარეულოში ფეხების არევით შევედი და ცივი წყალი დავლიე.

with(out) you (X თავი) დასასრული

-მშვენივრად ვხედავ! - იყვირა ნერვებმოშლილმა ლინდამ. - და შენ ახლა თემის გადატანას ცდილობ. მითხარი ვინ ვარ შენთვის? შენი ცოლი? ცოლი რომლის გვერდით არც კი გძინავს? ცოლი, რომელსაც არ კოცნი და ეფერები? რომლის ბედიც არ გაინტერესებს? შენ უბრალოდ აღარ

ბედნიერების რეცეპტი (თავი ორმოცდაათი - დასასრული)

ბევრი აღარ უფიქრიათ მამაკაცებს, თავადაც მთავარი კოშკისკენ აიღეს გეზი. ჩამოწოლილი ნანგრევების თხრაში თორნიკეს და დათას ირაკლიც ეხმარებოდა. თუმცა გვირაბში სივიწროვის გამო, აშკარად უჭირდათ მოძრაობა. ფაქტიურად არაბული თხრიდა, დათა კი სველ მასას ზემოთ

რატომ გადავეყარეთ ასეთ იდიოტებს (დასასრული)

მერამდენედ უნდა დავწყევლო ამ მაღალქუსლიანების მომგონი? აღარ შემიძლია უჰჰ- ამოიგმინა ესმამ და სახლში შეალაჯა. -ყოველ ჯერზე რამდენჯერაც ჩაცმა მოგიწევს- გაეკრიჭა კესო და ესმას შეყვა. - ფეხსაცმელები კიარა დროზე დაფქვი.- შეუღრინა ბაბიმ.

მაისის ხოჭო (დასასრული)

ვიცი რო კარგი ძმა არ ვყოფილვარ ,არასდროს დავინტერესებულვარ ცუდ ხასიათზე რატომ იყავი,მაგრამ ახლა...შეგიძლია მომიყვე ყველაფერი. წამები,წუთები გადის ,მაგრამ ხმას არ იღებს.ბოლოს ვდგები და ოთახიდან გასვლას ვაპირებ როდესაც საუბარს იწყებს. -მარკი ხო

ჩემიდან შენამდე (დასასრული)

- არ მიბრაზდები? - არაფერი რომ არ ვუპასუხე საწოლისკენ წამოვიდა და ფრთხილად მომიწვა - მითხარი გთხოვ - მხარზე ჩამომადო ნიკაპი და თითები წელზე შემიცურა - არ მეტყვი? ე.ი მიბრაზდები - ასე რომ იქცევი პასუხს ვერ გცემ - ძლივს ამოვიხავლე და როგორც კი

-შენ ის ლექსი ხარ დასასრული, რომ ვერ ვუპოვნე!

ადრე შენს გარდა სხვა არავინ მისმენდა მახსოვს, დღეს მისმენს ყველა და ამავდროს ესმის არავის. შენს ნაფეხურებს წვიმა შლის და სისხლისფრად ათოვს, შენ ფურცელი ხარ ჩემს შავ წიგნში თეთრად

"დესპოტი" ქმარი ( თავი 9 ) დასასრული

შემოდგომა უხვი და ბარაქიანი. ეს დრო ყველაზე მეტად მიყვარს, თავისი ტემპერატურურის ბალანსით და ნაყოფიერებით. ჩემს წინ გადაშლილ ამ თავლწარმტაც სანახაობას თვალს ვერ ვაშორებ. ზვრებად გადაჭიმული ციცქა-ცოლიკაური, საღამოს ბინბუნდში მის მტევნებს რომ ჩრდილი

სიმპათიური სტუმარი ( 19-დასასრული)

მანქანით თბილისისკენ მივდიოდი. „ გაბრო... გთხოვ არ დამტავო... გაბრო...“ ვქვითინებდი და ცრემლიანი თვალებით ძლივს ვხედავდი გზას. თბილისში შევედი და საავადმყოფოსკენ გავაქანე მანქანა. ათ წუთში იქ ვიყავი. სწარფად შევვარდი საავადმყოფოში. მისაღებში

აფროდიტას ბრალია(თავი მეშვიდე, პირველი ნაწილის დასასრული)

-კარგი, თუმცა როგორ უნდა გენდო, როცა შენს გეგმას წესიერად არ მეუბნები!-ხელები გაშალა გოგომ.-ქორწილის ჩაშლას როგორ აპირებ დიმიტრი? ყველაფერს ბუნდოვნად მიხსნი! ქარაგმებით მელაპარაკები!-ნინე! დაწყნარდი, რომ გითხრა ბოლო წამს გადაიფიქრებ!