მიყვარხარ სერიოზულო ქალბატონო(8) დასასრული

წერილში ეწერა " ჩემო სერიოზულო ქალბატონო მიყვარხარ სიცოცხლეზე მეტად, ჩვენს პატარაზე უკვე ვაფრენ ისიც და შენც ძალიან ძვირფასები ხართ ჩემთვის. იცი როცა პირველად დაგინახე მაშინვე გულში ჩამივარდი და იქიდან ვერ მოგაშორე ყოველდღე უფროდაუფრო მიყვარდებოდი

ქაოსი. #27 დასასრული

-ჩემს თავში არსებულ ქაოსს ვერასდროს ეშველება... ისეა აქ გამჯდარი -თითი მივიკაკუნე საფეთქელზე. -ვერანაირი ზეციური ძალა ვერ დაალაგებს აქაურობას.

ვენდეტა - დასასრული

რა იცი როგორი მტკივნეულია იმის გააზრება, რომ მისი ძლიერი მკლავები აღარასოდეს ჩაგიკრავენ გულში. ვეღარ იგრძნობ მის სუნთქვას, ვეღარ შეგეხებიან მისი ქარისგან დახეთქილი ბაგეები. და იცი რას ნიშნავს იმის გააზრება, რომ ის ამქვეყნად აღარ არის? ამბობ, რომ

ალექსანდრე (6 თავი ) დასასრული

ეს მათი პირველი და დაუვიწყდარი კოცნა იყო.ლეა ხშირად სტუმრობდა ტყეს სადაც მისთვის განკუთვნილი სახლი იდგა სახატავი მასალით სავსე. იჯდა და ხატავდა , ნახატების უმეტესობაზე კი ალექსანდრე იყო გამოსახული სხვადასხვა რაკურსით.

ბედისწერა (მგონი დასასრული!)

ბარში ისხდნენ, მაგრამ მხოლოდ რატი სვამდა, ლომია კი მავედრებლის როლში უხსნიდა, როგორი მავნებელი იყო სასმელი, როგორ ვნებს ადამიანის ორგანიზმს და ტვინს. ისე ყვებოდა ამ ყველაფერს, თითქოს წვეთი არ ჰქონოდა სიცოცხლის განმავლობაში დალეული და თავად

შურისძიება გოგოს ენაზე (დასასრული)

სვანსკი იქვე სავაძელში ჩაჯდა, და ისე გაიშხლართა თითქოს სამეფო ტახტრევანზე მჯდარიყო. უეცრად რაღც ხმაუი გაიო -ნინა კარგად ხაარ?-ნაზად მიაკაკუნა კარზე -გიოო შემოდი რააა მგონი ფეხი ვიტკინე-მოისმა კარს უკნიდან, მანაც ერთი დარტყმით გაამტვრია კარი და

უმთავრესი როლი -5, 6, 7, 8- (დასასრული)

''მან დახრჩობის სხვა გზები იცის, რომლებისაც სრულიად არ მეშინია. რა სამწუხაროა შექსპირის დეზდემონასთვის, რომ ასე იჩქარა დაბადება და რა საბედნიერო ჩემთვის, რომ ცხრა თვე და ოცი წელიწადი ვიცადე და დღეს ბაჩანას წინ მე ვდგავარ.''

სულის ადამიანები [10] დასასრული.

მიყვარხარ და ვერასდროს გაპატიებ იმას, რომ ჩვენმა შვილმა
შენი თვალებით ვერ შემომხედა. ვერასოდეს გაპატიებ იმას, რომ მთლიანად შეისრუტე სიცოცხლე ჩემი ლავიწის ჩაღრმავებიდან
და იმის ძალაც არ დამიტოვე, რომ მეარსება.

ბაბუაწვერა, ანუ გაფანტული არსებობა (დასასრული)

_ ნიკუშა, მოვედი... დავაგვიანე, ხომ? მე ყველგან ვაგვიანებდი _ გამეღიმა და ყელში მეტასტაზებად მომაწვა მონატრება _ ბოდიში, აქამდე აქ რომ არ მოვსულვარ. ბოდიში, ძლიერი რომ არ ვიყავი შენს გამო. ასეთი რომ დაგენახე ალბათ როგორ არ მოგეწონებოდი... მაგრამ რა

ყველაფერს აქვს დასასრული.(დასასრული.)

რურუა იმ დღის შემდეგ არავის უნახავს..თითქოს მიწამ ჩაყლაპაო.სანდროს,ვერაფრის კითხვას ვუბედავდი.ელენე.. მახსოვს ერთხელ შუაღამის 3საათზე დამირეკა. ტირილს ვერ წყვეტდა და სულ იმას იმეორებდა,რომ ენატრებოდა..არაფერი უნდოდა საბას გარდა.მარიამის ვერ ბედავდა