სისუსტე (დასასრული)

სუნთქვაც კი შევიკარი. ბექა მე მიყურებდა, ისე რომ სიჩქარე არ შეუმცირებია. მერე გაბმული სიგნალი მახსოვს, საბურავების დამუხრუჭების ხმა და ბოლოს რაც დავინახე, როგორ გაუშვა საჭეს ხელი და მთელი ტანით გადამეფარა.

ნარკომანია (8) დასასრული.

ახალი წლის გატარება ლევანს სახლში უნდოდა და ყველაფერს ცდილობდა იმისთვის , რომ მალე გამოეწერათ. ახალი წელი , რომ მოდიოდა ყველაფერს ალამაზებდნენ და ამაზე უფრო ცუდად ხდებოდა ლევანი, იმასაც ნანობდა ,რომ ბავშობაში ამის არ სჯეროდა და არასოდეს განუცდია

ვინ თქვა ბედნიერი დასასრული არსებობსო?

-ხვალ ახალ სკოლაში წახვალ დე უკვე მოვაგვარე-ღიმილით უთხრა დედამ და თმაზე მოეფერა -კარგი-უემოციედ უპასუხა და თავისი ახალი ოთახისკენ წავიდა. საწოლზე დაენარცხა და მწარედ ატირდა.დავიფიცებ პატარაობის შემდეგ პირველად ტიროდა. უნდოდა ტკივილისგან დაცლილიყო,

მოლოდინი_ს დასასრული !

"ბედნიერ ადამიანებს სულაც არ აქვთ ყველაფერი საუკეთესო... მათ უბრალოდ შეუძლიათ დაინახონ საუკეთესო იმაში, რაც აქვთ..."ჯ. ქარჩხაძე...ქორწილიდან რამოდენიმე დღეში თბილისშში წამოვედით , ისე მიჭირდა ბებიასა და პაპას დატოვება , ლუკასაც ასევეე, და მათაც

მერამდენედ მეჯახები? ( დასასრული)

-კარგი, ტანსაცმელებს გაგიმზადებ.. - ოთახში შევიდაა, დამიანეც უკან გაჰყვა.. -მოიცა, შენთვის დაღლა არ შეიძლება, დაჯექი მე ჩავალაგებ.. - გაუღმა და სამგზავრო ჩანთა გადმოიღო.. ტანსაცმელებს აწყობდა თან ანამარიას უსმენდა.. დამიანემ ჩაალაგა ბარგი და ცოლს

უბრალოდ სიყვარული (დასასრული)

-გვიანობამდე გარეთ არ იყო პატარავ იცოდე გაკონტროლებ -კარგი ძაან გვიანობამდე არ ვიქნები ერთმანეთს ყოველ დღე ვხვდებოდით ათას რამეზე ვლაპარაკობდით მერე მითხრა რომ ჯარში გამოიძახეს და აგვისტოს ბოლოს უნდა წასულიყო მეც მაგ დროისთვის ვბრუნდებოდი

ის... თავი №6 (პირველი ნაწილის დასასრული)

ეს უბედნიერესი წამები არასდროს დამავიწყდება! არასდროს!.. მართალია ყველაფერი ყოველთვის კარგად არ მთავრდება, მაგრამ... დაივიწყეთ! მე მაინც უბედნიერესი ვიყავი! ერთ საღამოს, ყავის დალევის შემდეგ გადავწყვიტე აივანზე გავსულიყავი. გავედი თუ არა ეგრევე

მკურნალი ცრემლები 14თავი (დასასრული)

-შენ ხარ ჩემი ჭკვიანი-მითხრა,როცა საუბარს მოვრჩი.დაბნეული ვიდექი და თვალებში ვუყრებდი,ნიკას საოცრად თბილი და გამჭოლი მზერა ტანზე ეკალს მაყრიდა და რეალობისგან მწყვეტდა.მე ახლა ჩემს ძველ რუტინას გამოვემშვიდობე და სრულიად თავისუფალი ვიდექი მის წინ და

ჩემი ბედისწერა ხარ..(7 დასასრული)

ესეც დასადრულიიელენე - ნელ-ნელა რეალურ სამყაროს ვუბრუნდებოდი, რაღაც სავარძელზეზე ვეგდე და ხმებსაც ბუნდოვნად ვგებულობდი.. მალე ხმების გარჩევაც შევძელი.. თორნიკე და ვიღაც უნცნობები იყვნენ.. თვალებს არ ვახელდი.. არ მინდოდა სცოდნოდათ რომ გამოვფხიზლდი..

აფერისტი პატარძალი [ნაწილი მეორე; დასასრული]

საღამოს სახლში ემოციებით გადაღლილი დაბრუნდა. თანამშრომლები სულაც არ იყვნენ კმაყოფილი უფროსის ცვლილებით. ყველაზე მეტად კოსტას საყვედურიანი მზერა ეტკინა, არაფერი უთქვამს, მაგრამ თვალებმა აგრძნობინეს ყველაფერი.