ერთი კვირა ერთ ოთახში (მეთოთხმეტე თავი)

ყველაფერი ცუდი სწორედ მაშინ გემართება, როცა მზად არ ხარ; მზადყოფნა ავტომატურად ცვლის უბედურების დანიშნულებას; ვეღარ გტკენს, ვეღარ იწვევს სულიერ ძვრებსა და წიაღსვლებს, ფუნქცია და აზრი ეკარგება. ამიტომ, უბედურება ყოველთვის მოულოდნელად მოდის.

ერთი კვირა ერთ ოთახში (მეცამეტე თავი)

რამდენიმე საათი, ქოლგით ხელში, უშედეგოდ დავეძებდი მატილდას პარიზში - სიყვარულის ქალაქში, სადაც შეყვარებულებს არასდროს უნდა ეკარგებოდეთ ერთმანეთი. მაგრამ მე და მატილდა, ხომ, შეყვარებულები არ ვიყავით, არასდროს ვყოფილვართ და ვერც გავხდებოდით. აკრძალულ

ერთი კვირა ერთ ოთახში (მეთორმეტე თავი)

მე აქ სიყვარულის არსის შესაცნობად ან მისი გამოვლინებების საპოვნელად არ მოვსულვარ. იმის გამოსწორება მინდა, რაც ავრიე. უფრო სწორად, იმის დასრულება მინდა, რაც დავიწყე და ბოლომდე ვერ მივიყვანე. რომ მერე ორივემ მშვიდად გავაგრძელოთ ცხოვრება;

ერთი კვირა ერთ ოთახში (მეთერთმეტე თავი)

მწვანე ღილაკს დავაჩერდი. ცერა თითი ჰაერში გამიშეშდა. ვცდილობდი, თავისთვის ძალა დამეტანებინა და დამერეკა, მაგრამ ვერაფრით ვაიძულე - ეს ერთადერთი მოძრაობა. მინდოდა აღმედგინა ის, რაც გავტეხე ახალგაზრდული ეგოიზმითა და სილაჩრით, მაგრამ ნივთებისგან

ერთი კვირა ერთ ოთახში (მეათე თავი)

ლუკას, ჩვენ სუფთა ფურცლად ვიბადებით; მერე კი ყოველი ადამიანი, რომელიც ჩვენს ცხოვრებაში ხვდება - ღრმად აღწევს თუ ირიბად ჩაგვიქროლებს - წარწერას ტოვებს მასზე; ზოგი გრძელს, ზოგი - მცირეს, ზოგიც მხოლოდ სასვენ ნიშნებს სვამს. არ გეგონოს რომ სასვენი

ერთი კვირა ერთ ოთახში (მეცხრე თავი)

მატილდას ლოყებშეფაკლული სახე ძალიან ნელა მოიწევდა ჩემკენ, პასუხად კი, მთელი ჩემი ტანი მიიზიდებოდა მისკენ. ერთიანად გავთბი. მატილდას სუნთქვა უჩვეულოდ ახლოს ვიგრძენი, ზედ ტუჩებზე მელამუნებოდა მისი ამოსუნთქული, ცხელი ჰაერი... წამწამები ტაატით დავუშვი

ერთი კვირა ერთ ოთახში (მერვე თავი)

მომდევნო დილას თვალი რომ გავახილე, მატილდას ნაცვლად, იდეალურად გასწორებული ლოგინი დავინახე. დავიბენი, ვერ მივხვდი, რა მოხდა. სახეზე ხელი უხეშად მოვისვი შესაფხიზლებლად და ხელახლა დავაკვირდი საწოლს. გარინდულიყო, ერთ ნაოჭსაც ვერ უპოვნიდით საბანს -

ერთი კვირა ერთ ოთახში (მეშვიდე თავი)

წარმოვიდგინე, როგორ იხდიდა მატილდა ჩემს სპორტულებს და საცვლების ამარა რჩებოდა ოთახში, სადაც მხოლოდ ავეჯს შეეძლო მისი სიშიშვლისთვის ეთვალთვალა. მერე ფრთხილად ეხებოდა თხელ საბანს; აჩქარებული გულით გადააძრობდა, ისე თითქოს საბნის ქვეშ ვინმე უნდა

"ერთი სამოთხე და ორი ჯოჯოხეთი"

-მარტო იარაღი კი არა,ყველაზე მეტად სიტყვით სიკვდილი არის ძნელი, ბიძიკო,-მამაკაცის წინ მდგომმა მამაკაცმა გადმოინაცვლა ჩვენსკენ.

ერთი კვირა ერთ ოთახში (მეექვსე თავი)

არაფერს ითხოვდა, არაფერს განიშნებდა და არც რამეს იმჩნევდა. მე კი მინდოდა სანაცვლოდ რამე გამეცა. შესაძლოა სწორედ ამიტომ შემიყვარდა... ჩავთვალე, რომ არ არსებობდა სიყვარულზე დიდი ჯილდო... სიყვარული იყო ის, რაც შემეძლო საპირწონედ შემეთავაზებინა -