ვერ შეგელევი მეხუთე თავი (+18)

მართალი რომ გითხრათ ძალიანაც არ მინდოდა წასვლა, მაგრამ სხვა გზა აღარ დამიტოვეს, მათ ვერ ვაწყენინებდი. როდესაც სახლიდან მივდიოდი ფეხები უკან მრჩებოდა, მისი დატოვება ერთი წუთითაც არ მინდოდა, მისი წყურვილი მკლავდა, არ ვიცი რა მემართებოდა, მაგრამ ამ

ვერ შეგელევი მეოთხე თავი (+18)

ტაისია, ჩემო საყვარელო, ჩემო ერთადერთო, გთხოვ მაპატიე, საშუალება მომეცი აგიხსნა ყველაფერი, ძალიან მომენატრე.- საოცარი სისწრაფით მიაყოლა სიტყვები ერთმანეთს, ბოლოს გაჩუმდა და ჩემს პაუხს დაელოდა. - გიორგი მომი....- სიტყვის თქმა ვერ მოვასწარი ისე

შენ მე ბორკილებს ვერ დამადებ ?! დასასრული

შენ მე ბორკილებს ვერ დამადებ ?! დასასრული -აბა გისმენ!- აქსანა ალექსანდრეს წინ ჩამოჯდა, სერიოზული გამომეტყველება მიიღო და სმენა დაძაბა... - როგორც მე გავიგე, ეს თქვენი დამკვეთი ჩემი უფროსის, ბატონი ლაშას ცოლის ძმაა, ანუ ამყველაფერში ლაშაც არის

გთხოვ არ წახვიდე, უშენოდ ვერ ვიცოცხლებ (თავი11)

-არ ვიცი საიდან უნდა დავიწყო საუბარი. იქნებ ვერ გამიგოს ან რაიმე შარში გავყო თავი? შეიძლება ამის გამო ერთი ამბავი ატყდეს..... ამ ფიქრებში ვიყავი გართული როდესაც შოთიკომ დამირეკა. -მელანო მოვედი. ჩამოდი გელოდები.

ვერ უპასუხებ

თვალებს თვალებით ვერ უპასუხებ თუ დიდხანს გასტანს ეს განშორება, ეგ მზერა ჩემში მაშინ გაივლის, ტუჩი ტუჩებს რომ შეებრძოლება.

გთხოვ არ წახვიდე, უშენოდ ვერ ვიცოცხლებ (თავი10)

-დილით საშინელ ხასიათზე გავიღვიძე. არ მინდოდა სკოლაში წასვლა და შოთას ნახვა. ან რომ მენახა რა უნდა მეთქვა? ისიც არ ვიცი მიყვარს თუ არა. ჩემ თავზე ძალიან ვბრაზდები. ჩემი შიში ხომ მისი ბრალი არაა? მან არც კი იცის რა ხდება ჩემს თავს. ასე არასოდეს

შენ მე ბორკილებს ვერ დამადებ#13 ,#14

დილით სანდროს, ლეას საწოლში გაეღვიძა. როდის ჩაეინა არ ახსოვს. ხელში ლექს ბავშობის ფოტო ქონდა ჩაბღაუჭებული. დაახლოვებით ექვსი შვიდი წლის იქნებოდა , თამარს ყავდა კალთაში ჩასმული და ატმის ტოტები ეკავა. ფოტო დაჭრილი იყო, სავარაიოდ ლეამ ჩამოაჭრა ნაწილი,

გთხოვ არ წახვიდე, უშენოდ ვერ ვიცოცხლებ (თავი9)

-მოკლედ თავიდან ძალიან კარგ ზასიათზე იყო.. -ეგ მეც დავინახე. მერე?-მოიცა მომაყოლე და გაიგებ, ჩვეულებრივ ჩავჯექით მანქანაში გავისეირნოთთქო და სალაპარაკოდ რომ დავჯექით და ვუთხარი ბოდიში საავადმყოფოში ვერ მოვედი არადა შენთან უნდა ვყოფილიყავითქო. რატომ

ვერ გხედავ, გგრძნობ! (დასასრული)

წამლების სუნით გაჟღენთილი ჰაერი, ძილშიც კი მწვავს ცხვირს და იძულებულს მხდის, რეალურ სამყაროს დავუბრუნდე. არ მიჭირს მივხვდე, რომ საავადმყოფოში ვიმყოფები. საკუთარ სხეულს ვაკვირდები, არაფერი მჭირს, მხოლოდ ყურების დაგუბებასა და თავის ტკივილს ვგრძნობ.

ვერ გხედავ, გგრძნობ! (ნაწილი 2)

ისევ მძღოლის გვერდით სავარძელზე მსვამს და გვერდზე უხმოდ მიჯდება. სავარძელს ძალა გამოცლილი ვეყრდნობი და თვალებს ვხუჭავ, სახის დალაგებას და აბობოქრებული სულის წყნარებას ვცდილობ. დაძაბულობისგან ლამის გული წამივიდეს. ყველა კუნთი და ძვალი მტკივდება.