ვერ დაგთმობ (თავი 2)

რა სულელი ხარ. სულელი და ჯიუტი. რა იფიქრე ცხენზე რომ წამოიჭიმე გამოცდილი მხედარივით. რომ გადმოვარდნილიყავი, გიფიქრია რა მოხდებოდა? სულიც არ დაგყვებოდა მიწამდე... -საყვედურიც გაურია, მაგრამ ტონი მაინც თბილი და მოსიყვარულე ქონდა. -იდარდებდი? -

ვერ დაგთმობ! (თავი 1)

-ხეპრე, ხარ, დეგენერატი ხეპრე... - ცოტაც და ატირდებოდა ელე, ძალიან დაეზაფრა შიშველი ცეკვის პერსპექტივას. სიცილით გული რომ იჯერა, ისევ ცეცხლის დანთებას შეუდგა. -მართლა, ლაშა, რად გინდა, ეს ცეცხლი, წავიდეთ რა... - ხმაში მუდარა გაურია ელემ. ღმერთო

ვერ დაგივიწყებ... მეტჯერ ვეღარ! [სრულად]

იყო ცრემლის ღვრა. იყო ჩახუტება. იყო ცხელი კოცნის მიყოლილი კვალი შუბლზე ბოლომდე. იყო სინანულიც, წამიერი. ესკალატორით ზემოთ წაწევა ხომ სრული კატასტროფა. თუმც მე მაინც გახარებული ვიყავი. ემოციებით მთვრალი მივბარბაცებდი თვითმფრინავისკენ და არ მჯეროდა,

ყველა ბედნიერი ვერ იქნება.. (სრულად)

გაკვირვებული იხედებოდა და კართან დატოვებული ვარდები სულ არ აინტერესებდა. არა როგორ არ აინტერესებდა! ძალიან უყვარდა ვარდები. განსაკუთრებით თეთრი. უბრალოდ აინტერესებდა ვინ დატოვა. ეგონა ალბათ ვინმეს კარი შეეშალაო მაგრამ იმდენად მოიხიბლა მაინც შეიტანა

"სამარცხვინოა, მაგრამ თავს ვერ ვერევი...ჩემი ძმის საცოლე

საშინელ მდგომარეობაში ვარ. ისეთი რამ შემემთხვა, თავი რომ მოვიკლა, ის მირჩევნია. ვიცი, გასამხელადაც სამარცხვინოა, მაგრამ თავს ვერ ვერევი და აღარ ვიცი, როგორ მოვიქცე. საქმე ისაა, რომ ჩემი ძმის საცოლე შემიყვარდა. გიგა და ია თითქმის ერთი წელია,

დრო ვერ ანადგურებს,გრძნობამორეულ ადამიანებს

-ამ საქმეს ჯერ მხოლოდ ახლა ვიწყებ და შესაბამისად თქვენ პირველი ხართ.ინტერვიუ შეიძლება? ქალმა,რომელსაც დროის დაუნდობლობა სახეზე აღბეჭვდოდა ,თეთრი,ჭაღარა თმა შეისწორა და ლამაზად გაიღიმა. -რა თქმა უნდა. კვლავ ღიმილით წარმოთქვა სიტყვები და თითები

თურმე მეც მიყვარდა და ვერ ვხვდებოდი 1 თავი

გამარჯობათ, მე ვარ ანკა , 18 წლის ქალაქ თბილისიდან.ვარ პირველი კურსის სტუდენტი და ვსწავლობ ჯავახიშვილის უნივერსიტეტში .გარეგნობით - საშუალო სიმაღლის , არც ისე გამხდარი,დიდი მწვანე თვალებით , გრძელი ,ხვეული წაბლისფერი თმით და წითელი

დრო სიყვარულს ვერ დაამარცხებს!(სრულად)

–გილოცავ, საქართველოში დაბრუნებას სარა! –გმადლობ –უკვე მეგონა ვეღარადროს გიხილავდი აქ! ღიმილიანი სახით ვაკვირდეები საყვარელ ადამიანებს და გული სითოთი მევსება, მაგრამ შინაგანად გრძნობათა დაპირისპირებას ვგრძნობ ისე მტკივა ყველაფერი,მოგონებები

განშორება გულს უფრო მოყვარულს ხდის... (მეორე ნაწილი, დასასრული )

–რატომ არ გესმის? ყველაფერი ისე ვერ იქნება, როგორც მე და ლაშას გვინდა, უამრავი ხელის შემშლელი ფაქტორია... თუნდაც ჩემი ოჯახი, მამაჩემმა , რომ გაიგოს წარმოგიდგენია რას იზამს? –მამაშენს ყველაზე მეტად შენ უყარხარ, გაგიგებს დამიჯერე... –რომ ვერ გამიგოს?

უშენოდ ვერ ვცოცხლობ ...

თვალებში სითბო და სინაზე გეხატა, ასი დღე გხატავდი და ვერ დამეხატა, შენი თვალები,შენი ღიმილი, სიცოცხლის ფიქრში რომ გადამეხატა. იმ დღეს,ქარიც კი საოცრად ჰქროდა, გისოსებს მიღმა ვარდები თრთოდა, თეთრად ნათდებოდა იმ ღამეს მთვარე... უშენოდ ვერ ვცოცხლოობ