სითამამე თუ მოქმედება?(მეთერთმეტე თავი)

-არ არსებობს-ვიღრიალე ბოლო ხმაზე-ჰა ჰა რა ხდება?!-უცებ წამოხტა ტატო, რაზეც ძაან ვიცინებდი ესეთი სიტუაცია რომ არ იყოს-იცოდი?! მითხარი რომ არ იცოდი თორე შეიძლება შენც შემომაკვდე-დავემუქრე-რა ვიცოდი, ხო არ გააფრინე-თითი მიიდო

ელენე (მესამე თავი)

უფრო დიდი მოწიწებით ეამბორა ფაიფურივით თეთრ და ცივ ხელზე. თან რაგაც ამოუცნობმა მზერამ გაირბინა მათ შორის, რადიო ტალღასავით სწრაფად და შეუმშნევლად. გაიარა ტალღამ და სადგაც პეტერბურგში გაუჩინარდა.

პატარა გოგონა ზღვის პირას (მეექვსე თავი)

ლანას მის ყოველ შეხებაზე გული ერეოდა,მთელი ძალით ცდილობდა,რომ წინააღმდეგობა გაეწია თუმცა ეს უკვე შეუძლებელი იყო,მთელი სხეული ტკიოდა და თავბრუ კიდევ უფრო ძლიერად ეხვეოდა.ხვდებოდა,რომ განწირული იყო.

90-იანების ბავშვები (8 თავი)

-შენ აქ რას აკეთებ? მგონი დაცვა აღარ მჭირდება! -ისე სწრაფად მიაყარა წითურმა,რომ მამაკაცს გამარჯობის თქმაც არ აცალა. -და ვინ გითხრა,რომ შენს დასაცავად მოვედი?-მამაკაცის სერიოზული ხმა პალატაში სწრაფად

არ დამივიწყო /თავი3/

-დღეს უკვე მერამდენედ შემხვდი,მითვალთვალებ?-თავისი ამაყი ტონით მკითხა. -სხვათაშორის ახლა გოგოების საპირფარეშოში ხარ და ეგ მე უნდა გკითხო.

სათამაშო (თავი 1)

-ბატონო დემნა არ..-სიტყვა ვეღარ დავამთავრე, რომ დამაბზრიალა და ისევ ამიკრა მკერდზე, წელზე ძლიერად შემომხვია ხელი და გაშლილი ხელის მტევანი ჩემს შიშველ ზურგზე აატარა. სუნთქვა შემეკრა, ხელი რომ გაეშვა ძირს დავვარდებოდი. რატომ მაგიჟებდა ასე?

ტანჯვისთვის დაბადებული (მეექვსე თავი)

საერთოდ არ შეცვლილა, ისეთივე იყო როგორც ჩემს კოშმარებში. ისეთივე შემაძრწუნებელი, ამავდროულად ისეთივე ლამაზი. ათლეტური ტანი ჰქონდა, მისი თვალები კი კუნაპეტ ტყეს მაგონებდა, თან ნათელი სახე ჰქონდა თანაც ბნელი.

შემიყვარდა (8 თავი)

დილით კი ჩემთვის უჩვეულოდ ადრე გავიღვიძე, ჯერ მზეც კი არ იყოამოსული, ოთახს ისევ მთვარის მკრთალი სინათლე ანათებდა, წამით გავახილე თვალები, ისევ დავხუჭე, მაგრამ მივხდი, რომ აშკარად მომეჩვენა რაღაც, ელვისსისწრაფით “ დავაჭყიტე” თვალები რომ

სისხლის ორდენი ( თავი1. აღსასრული )

,, სჯობს მოკვდე მაშინ, როცა ცხოვრება გინდა, ვიდრე მაშინ, როცა სიკვდილი სანატრელი გახდება. ,, _ ელის !!! _ მესმის განწირული ხმა, რომელიც ჩემი საუკეთესო მეგობრის, ენ ბლექის, ნახევრად უგონო სხეულიდან ამოდის. სახეზე ჩვეული სიმხურვალის მაგივრად

ელენე (მეორე თავი)

ზაფხულის თაკარა მზე ზედ ცის თაღს მოქცეოდა და დედამიწას უსაზღვრო სოთბოს უნაწილებდა , მიწას ალმური ასდიოდა , შეწუხებული ჭრიჭინები მოუთავებლად წუწუნებდნენ. თუმცა წერეთლების ეზოში იმდენი ხე და ლამაზად გაკღეჭილი ბუჩქი იყო, რომ იქ ნამდვილად შეიძლებოდა