ფიცი. თავი 1

ლილე ამილახვარი- მსოფლიოში ყველაზე მორცხვი გოგონა, რომელიც ამერიკაში მიდის საცხოვრებლად. თბილისსში ტოვებს მის ოჯახს, უახლოეს მეგობრებს და.... სანდროს. სანდრო ჩადუნელი- გოგოების რისხვა თბილისში და ბერლინში. ლილეს მუდამ ამჩნევდა და ახალისებდა ის ფაქტი

ორი მოწმე (თავი 14)

გამწარებული გამოვარდა გარეთ გამომძიებელი, ამდენი ხნის მანძილზე არცერთი გადაწყვეტილების მიღება არ გაჭირვებია ასე როგორც ლილიაზე და მაინც ვერ განახორციელა. რას უშვებოდა ეს გოგო ასეთს. ახლა სად უნდა წასულიყო? მშოლებთან რომლებიც ხმასაც აღარ სცემდნენ

შენთან.. თავი 4

-ჩემი წილი ბედნიერება ვიპოვო.ამის გაგონებაზე ორივეს გაეცინა. დარბაზში მუსიკა ისევ უკრავდა. გიორგიმ საცეკვაოდ გაიწვია. ნინიკო დათანხმდა. უკვე გრძნობდა რომ რაღაც ამოუხსნელი ხდებოდა და რატომღაც უხაროდა

მდუმარე სასტუმრო - გვირაბი (თავი 11)

ბოდიშს ვიხდი, თუ ხელი შეგიშალეთ! თქვენ, ალბათ, დღეს ჩამოხვედით, რადგან აქამდე არ მინახიხართ!- დიახ, ასეა!.. დღეს ჩამოვედი! უბრალოდ, დამსვენებლის სტატუსით არ ვარ... შეიძლება გავიგო, ვის ვესაუბრები?- პიტერი

ცხოვრება, ეს ზღაპარი არაა. (თავი1)

გამარჯობა... ჩემი ძველი გვერდის პაროლი დამავიწყდა. ამიტომაც ახალის გაკეთება მომიწია. ეს ისევ ის სამი თავია. ეხლა ახალს ვწერ უფრო დიდსა და საკმაოდ კარგად ალბათ. გთხოვთ ვისაც წაკითხული არ გქონდათ წაიკითხეთ

ორი მოწმე (თავი 13)

-ვაააა, ეს ვინ გვესტუმრაა, როგორ ხარ დაკარგულო?_მაშინვე ღიმილით გამოექანა დემნა, დაჩიმ კი, როგორც შეხედა შემოსული ლილია იყო ისევ მაგიდაზე დაყრილ ფურცლებს მიუბრუნდებოდა, დემნა რომ არა.

არ დამივიწყო... (2 თავი)

ძალიან უბრალოდ ჩავიცვი,შორტი და მაისური.ცოტა დამაგვიანდა,სემი პარკში იყო,სკამზე იჯდა,მივუახლოვდი,მისი სუნამოს სუნი ვიგრძენი,ჯინსი და მოსაცმელი ეცვა.ხელში ოდნავ გაცვეთილ სამაჯურს ატრიალებდა თან საათს უყურებდა მე:სემ... სემი:მეგონა აღარ მოხვიდოდი

თბილისის ცის ქვეშ... თავი 7

-სამი წელია სექ..ი არ მქონია და აბა რა გეგონა რომ ამაღელვე?ახლა მოგიწევს ჩემი დაწყნარება და დაკმაყოფილება გამეცინა და მოქმედებაზე გადავედი.არც ის ყოფილა ომოქმედოდ,ხელები ძლიერად მომხვია წელზე და მკერდი დამიკოცნა.მერე მუცელზე ჩავიდა,მთელ სხეულზე

წამის მეასედი (თავი 2)

მე უბრალოდ მარტო ყოფნა მინდოდა,ამიტომაც წასვლა ვარჩიე.-ნუ გეშინია არაფერს დაგიშავებ.-მითხრა ირონიულად.-არ მეშინია.-აბა რაა...ზარი მამიკოსთან და ჩემი ფერფლიც კი აღარ იარსებებს.-ჩემი სიტყვები გაიმეორა.

დღეს მაინც გამოიდარებს (თავი 1)

თბილისი არც ისე პატარა ქალაქია როგორც თქვენ გგონიათ,ალბათ ორი წელია აქ ვცხოვრობ და მოვასწარი უკვე ხუთჯერ დაკარგვა.როგორია კითხო ქალაქელს ხომ ვერ მეტყვით როგორ მოვხვდე მარჯანიშვილზე?ერთს ამრეზად