საბედისწერო ზაფხული (5 თავი)

2 დღე ველოდებოდი როდის მომწერდა მაგრამ არ მწერდა, საერთოდ არაფერს არმწერდაა, მე რათქმაუნდა მიხაროდაა, ვფიქრობდი მეთქიი გადაიფიქრა და აღარ მთხოვს შეხვედრას თქო, მაგრამ რაღაცნაირად მაიმც გული მწყდებოდა რომ არვახსოვდიი, რომ არ ვაინტერესებდი და სურვილიც

მათხოვარი (22 თავი)

ოცდამეორე თავი სანდროს დანაბარებს ვასრულებ, ადმინისტრაციას იმ დღესვე ვაფრთხილებ, წინააღმდეგნი ნამდვილად არ არიან, უპრობლემოდ მანთავისუფლებენ. არა და, ცოდვა გამხელილი სჯობს, მიუხედავად გაფრთხილებისა, ცნობისმოყვარეობით ვკვდები, რატომ ამიკრძალა სანდრომ

მდიდარი მკვლელი! 4 თავი

მაღაზიის წინ გაკეთებულია ეგრეწოდებული ბირჟა. იქიდან კი მხოლოდა-მხოლოდ 2 ადამიანს ვიცნობდი. 1ს გამყიდველს აი მაშინ რომ შემხვდა და მეორეს ბებიაჩემს. მაღაზიაში ისე ვერ შევიდოდი თუ ბებიას არ ვნახავდი ამიტომაც ვერაფერს ვერრ მოვახერხებდი.

ჩემი სამოთხე (თავი 2)

მაშინ სიბრაზემ მომკლა,თითქოს ხელახლა დავიბადე,ჩემში უცებ ყველა გრძნობა გაქრა,თითქოს გულიც უეცრად ქვად მექცა,სულიც დამშვიდდა,ემოციები მოვიკალი,გული გავაღე და რაც კი მქონდა ყველაფერი ამოვიღე,გავათავისუფლე,გავუშვი.თითქოს სიყვარულმა შინაგანად მომკლა და

სვანური ვერდიქტი (4 თავი)

ყოველთის როდესაც ვცდილობ გავექცე მარტოობას, რაღაცის დაწერას ვეცადო, წარსულს არჩავუღრმავდე ან რამე მსგავსი არ მოხდეს, ჩემს ფიქრებში, ყურსასმენებს ვიკეთებ, ყველაზე არასასიამოვნო მუსიკას ვრთავ ყურისთვის, ბოლო ხმაზე ვუწევ და ვცდილობ არაფერზე ვიფიქრო...

ეფემია (1 თავი)

ეს ჩემი ოთახია, ის ჩემი ორსართულიანი სახლის ყველაზე მზიანი ფანჯრის მიღმა მდებარეობს. მისი კედლები ნარინჯისფერია, ეს ფერი ისეთ წარმოსახვას ქმნის, თითქოსდა მუდამ კაშკაშებს. მართლაც ასეა, ჩემი ოთახიც კაშკაშებს მისი ოთხი ნარინჯისფერი კედლით. ისე როგორც

ცისარტყელა (5 თავი)

კიბეზე ვდგავარ და კედელზე ფერად ფიგურებს ვხატავ. ფიქრებში ვარ გართული და საყვარელი სიმღერას Thirteen Senses- Into The Fire ვღიღინებ. -ნუცა, როგორ ხარ?-მესსმის ხმა. ფიქრებში გართული ვშინდები და კიბიდან ვვარდები. -ნუცა!-ჩემკენ იხრება ბათუ. -რომ არ

მდიდარი მკვლელი! 3 თავი

შევედით და რას ვხედავ ...გამყიდველი ჩემი მეზობელია! აუ ამას რა გაუძლებს! ან რავუთხრა ?! ეს ბიჭი ვინარითქო?- აუუ დამერხა!-ჩავიდუდღუნე და სალაროსთან მივედი იმ ბიჭთან ერთად. მოდი რადგან სახეელი არვიცი უცნობი ვუწოდოთ.

მათხოვარი (21 თავი)

ოცდამეერთე თავი მეგობრებთან ერთად ვიდექით სანაპიროზე, ხმას ვერ იღებდნენ, ჩუმად გვიმზერდნენ, ორივეს, იქნებ გვამტყუნებდნენ? იქნებ მხდალსაც მიწოდებდნენ, მაგრამ ხმამაღლა არც ერთი ამბობდა. - რას ფიქრობთ? როგორ მოვიქცეთ? - როგორც იქნა დუმილი დაარღვია

სასურველი (თავი 1)

-ნუ იქცევი ბებია ველურივით.რა არის ფეხით სიარული საერთოდ არ გინდა? ან სხეული მაინც არ გადარდებს?-დოინჯშემორტყმული ქოთქოთებს ბებია. -ნეტა აქ ვის გავეპრანჭო?- ვითომ სხვათაშორის ვბუტბუტებ ხმამაღლა და ბებოს თვალს ვუკრავ.