მომავლის იმედი (11)

ერთ საათში წვეულებაზე მივდივართ,მე და გვანცა გამოვეწყვეთ და წავედით...ორ სართულიან შენობაში შევდივართ სადაც ყველაფერი პრჭყვიალებს და საშინლად საშინელი მუსიკა მთელს შენობას აზანზარებს.ისეთი ხმაურია საკუთარი ფიქრების ხმაც არ

მომავლის იმედი (7)

სამი თვის შემდეგ ვბრუნდები იქ სადაც ჩემი ახალი ცხოვრება დაიწყო.ახლა ვზივარ თვითმფრინავში და ზუსტად რამოდენიმე წუთში თბილიში დავეშვებით.თვითმფინავის კარები იღება და კიბეებზე ნელნელა ჩამოვდივარ.ირგვლივ ასობით ადამიანი მხვდება

მომავლის იმედი (6)

მართლა ვუყვარვარ? არვიცი არვიცი აი მე კი მგონო მიყვარს! რა მგონი მიყვარს!.. დილით სააგენტოში მივდივარ და მორიგი გამოსვლისთვის ვემზადები მაგრამ ამჯერად ბევრად სერიოზული გამოსვლა იქნება. ძალიან ბევრი ჯურნალისტები, დამკვირველები

მომავლის იმედი (5)

სახლში ვბრუნდები და დასაწსახლში ვბრუნდები და დასაწოლად ვემზადები... დილით როგორც ყოველთვის ადრე გამეღვიძა და მომზადება დავიწყე სააგენტოში წასასვლელად... კორპუსიდან გამოვედი და გზას მივუყვები სააგენტოსკენ, კითხვა კითხვით

მომავლის იმედი (4)

ღმერთო მე მჯერა შენი და მჯერა რო სადაც არუნდა იყოს ის კარგადაა.არვიცი როგორ მე მას ვიპოვი! შეიძლება დღეს ან ხვალ ვერა მაგრამ ვიპოვი აი მერე შემიძლია მოვკვდე კიდეც,მაგრამ ახლა მე თავს უნდა შემოვუძახო და ხვალინდელ

მომავლის იმედი (3)

10 წუთით ადრე მოვედი აქოშინებული ვდგავარ შესასვლელთან და ღრმად ვსუნთქავ.კარებთან ვდგავარ და ისიც იმწამსვე იღება და პირდაპირ გასახდელში მივდივარ.სადაც მარიამი უჯმური სახით დგას და მიყურებს.

მომავლის იმედი (2)

დილით როგორც ყოველთვის ადრე გამეღვიძა. ცოტა ვირბინე შხაპი მივიღე და ტელევიზორს შემოვუჯექი, როგორც იქნა დრო გავიყვანე, 4 საათია წასვლა მინდა მაგრამ ჯერ ერთი საათით ადრეა. სრულიად მომზადებული ვდგავარ მისაღებში და წამებს

იმედი და ადამიანი

მთავარია იმედი. " სიცოცხლის უკანასკნელ წამამდე ადამიანს იმედი აცოცხლებს და ასე ცხოვრობს ერთად მთელი ცხოვრების მანძილზე ორი განუყრელი მეგობარი: იმედი და ადამიანი."

მომავლის იმედი (1)

მე ანა მონდგომერი ვარ, მთელი ჩემი ბავშვობა და საერთოდ მთელი 18 წელი ობოლთა თავშესაფარში გავატარე... ჰო მძიმე ბავშვობა მქონდა და საერთოდ ამას თუ ბავშვობა ჰქვია. 16 წლის წინ მე და ჩემი ტყუპისცალი ძმა გაბრიელი აქ

სანამ ვცოცხლობ იმედი მაქვს (3)

ორი კვირის განმავლობაში ყოველ დღე ელენე დილიდან დაღამებამდე ჩემთან იყო დედაჩემიც ყოველ მეორე დღეს მოდიოდა და იმედით ჰქონდა სავსე თვალები როდესაც დაინახავდა ხოლმე ელენე როგორ მაჭმევდა საჭმელს მე ამაზე მეცინებოდა და დედამ იფიქრა ალბათ მობრუნდა