Lacrimosa [6]

თითქოს უჭირდა საქართველოს დატოვება. იქნებ, სანდროს გამო...იქნებ, რამე სხვა იყო მიზეზი. როგორც სთხოვა, ისე მოიქცა. აეროპორტში მის გასაცილებლად არ მოვიდა. საფია და კასანდრა მარტო მიემგზავრებოდნენ.

ნაცრისფერ ქალაქში

ეს ლექსი, არის იმ ენაზე დაწერილი,რომელსაც ტკივილი ჰქვია.. ტკივილი,ნაცრისფერ ქალაქში დადის ისე,როგორც მელანქოლია ჩვენს სულში შემოდგომისას,ან ღამით,როცა საკუთარ თავებთან შიშვლები ვართ.. ნიღბების გარეშე!

ჯაშუში (თავი 16)

ბელგიაში რამდენიმე საათში ჩავიდნენ. იქვე ტაქსი გააჩერეს ნიკამ თავის მოკრძალებულ სახლში წიყვანა, რომელიც ქალაქ გარედ იყო. ულამაზესი ტყე და ბუნება, სუფთა ჰაერი და რაც მთავარია სიმშვიდე.-ვიფიქრე მოგეწონებოდა

გიჟური დღეები (თავი 13)

-ხელი გაწიე? - მისი მოშორება ვცადე. -რატომ მეუხეშები?! - მზერა გაუცივდა და ხელი ისე მომიჭიღა, რომ მეტკნა. -რა გინდა?! -შენ!

მოსიარულე აისბერგის მახეში {3 თავი}

დილით 9 საათზე გაიღვიძა,თვალები მოისრისა,მარცხენა მხარე დამძიმებულად იგრძნო,თავი მიატრიალა და თავის მხარზე თავდადებულ თამარს გადააწყდა, რომელსაც ცალი ხელი ლოყის ქვეშ ამოედო,მეორეთი კი ანდროს წელი

როგორ შემიყვარდა კრიმინალი ll თავი (ნაწილი II)

-შეგეშინდება როცა გამიცნობ!-თვითონაც ვერ მიხვდა, ისე დათქვა ლუკამ მათი მომავალი შეხვედრის პერსპექტივა.. შემდეგ უკანმოუხედავად მოიტოვა ნია და წინა სავარძელი დაიკავა მერსედესში , რომელიც თვალის დახამხამებაში მოწყდა ადგილს.

ნუ მეთამაშები.! (თავი 1)

ხელი წელზე შემომხვია და ახლოს მიმიკრა. ისე ვცეკვავდი არც კი ვიცოდი რა მოძრაობეს ვაკეთებდი, ის ფლობდა სიტუაციას , და ჩემს სხეულს. ამ უცნობში იყო ის რაც მომწონდა , მომწონდა ძალია. ალკოჰოლმა თავისი ქნა,

სარკე(თავი IV)

დილით დიდ, უფრო სწორად, უზარმაზარ, თეთრ, ქათქათა, ოთახში გამომეღვიძა. ჩემმა მზერამ წამიერად შემოატარა თვალები ოთახს. თითქმის ყველაფერი თეთრზე თეთრი იყო, ისე, როგორც ოფისსში.

მტვრიანი თარო -2-

ჩაფიქრებულს ცოტაც და გული წაუვიდოდა, ისე შეეშინდა, აკანკალებული ხელებით ძლივს მოიწმინდა ცრემლები, საწოლიდან წამოდგა და კარებთან მივიდა. - კი კარგად ვარ, შენ როგორ ხარ? აქ საიდან გაჩნდი?

მიყვარხარ ისე ...

მიყვარხარ ისე,როგორც არასდროს იქნებ და ქარმა ფიქრი გამანდოს,ან უჩემობა მასაც ანანოს.ყურისწამღებად ზუზუნებს ქარი,იქ, კლდის პირას დგას მწუხარე ქალი, დიადო მთებო,მომეცით ბანი.ძალა აღარ მაქვს,