ისევ თბილისი და ისევ თბილისელები ( 1 )

საიდან დავიწყო არც ვიცი. ალბათ სულ თავიდან აჯობებს.შეიძლება გახსოვდეთ კიდეც ცნობილი ამაშუკელების ოჯახი. თუ არ გახსოვთ მე გაგახსენებთ. აი, ხო ყოველთვის არსებობდა თბილისში პიროვნება,რომელზეც აბსოლუტურად

გარეთ ისევ წვიმს 1 (საცდელი)

წვიმს, ქუჩაში ქოლგებით მორბენალ ხალხს ერთი გოგონა გამოეყო. ისე ლამაზია წვიმაში, უხდება წვიმას, ლამაზი წითელი თმები დანამია და უბზინავს. პატარა კურნოსა ცხვირი სიცივისგან გასწითლებია. მარწყვისფერი ბაგეები ოდნავ დაუშორებია და ძალიან ნელი ნაბიჯებით

ისევ გავიღვიძე

ნეტავ სიკვდილისთვის კარგი დღეა? ყოველდღე ვეკითხები ამას საკუთარ თავს.ნეტავ დღეს არის ის დღე? ხვალ? თუ როდის? ამას ყოველდღე ვეკითხები საკუთარ თავს. იმავე კითხვას ვუსვამ ჩემს თავს ახლაც, მეათე სართულის სიმაღლეზე, ვიწრო შვერილზე მდგარი. იმდენად მაღლა

ისევ სიჩუმე

ირგვლივ სიჩუმე,დარდი და სევდა ღამით ქუჩებში დავდივარ მე და მესმის,თუ როგორ ბობოქრობს ქარი შენ გხედავ,ნუთუ მატყუებს თვალი..

მიყვარხარ ისევ და ისევ

მე შენ მიყვარხარ და შენს სიყვარულს ველი კვლავ და კვლავ ეს გრძნობები სულ თან დამყვებიან, მუდამ კვალდაკვალ შენთან მოვდივარ და გეუბნები ჩემი ზეცა ხარ შენ არ მკადრულობ, შენ არ გიყვარვარ ალბათ ვერ ვჩანვარ მე შენ მიყვარხარ უკიდეგანოდ, მე შენზე ვაფრენ მე

ისევ შენ...

ყოველ დღე ერთი და იგივე...ყოველდღე მსგავსი ისტორია,თითქოს განრიგივით მაქვს ჩამოწერილი.ვიღვიძებ შენზე ფიქრით, ვცდილობ გავიქარწყლო დარდი.დავდივარ უნივერსიტეტში,სადაც მეგობრებს ვხვდები და ვცდილობ მხიარული ვიყო.შეიძლება ეს მშველის კიდეც,მაგრამ რა ვუყო

მას ისევ ტკიოდა

მას ისევ ტკიოდა, ცრემლები ტკიოდა თვალებიდან გადმომდინარე, როგორც მდინარე ერთვის ზღვას ისე ერთვოდა ტკივილს ცრემლები. იძირებოდა მწუხარებაში, კვდება შიგნიდან გულის სიღრმიდან. ვერ ცნობს თავის თავს, ეძებს დანაკარგს, ხედავს დასაკარგს. ძალა არ დარჩა, უკვე

ისევ მიყვარხარ ცალმხრივად

ბევრი ამბობს რომ ეს სიყვარული სულ ერთხელ მოდის ამ ცხოვრებაში და მხოლოდ ერთი ეს სიხარული გვაქვს ამ ცხოვრების დიდ ოცნებაში არ დაიჯეროთ! ეს ტყუილია ხმა ამოიღეთ! რა დუმილია თუ ვერ მეტყვით რომ არ ვამბობ სწორად მაშინ მენდეთ, არ გაიყოთ ორად მე ჩემს

ისევ მარტო ვარ...

მიყვარხარ ძლიერ, მთელი გონებით, შენზე ფიქრები ცაში მიჰქრიან, მე სამუდამოდ დაგელოდები, და თუ არ მოხვალ... არ მიფიქრია...

ისევ თოვდა

ქუჩებში ლამაზი ნათურები გამოუფენიათ და თითქოს ერთმანეთს ეჯიბრებიანო ისე ანათებენ და ცელქად მოფარფატე თოვლის ფიფქებსაც ახალისებენ.სახლებიც კი სხვანაირია,გეგონება ბავშვებივით უცოდველები არიან და მათი ოთხი კედელი არ იტევდეს ათას სიბინძურეს,მაგრამ