შრამიანი (თავი 8)

გასროლის ხმამ ყურები დაუგუბა და ტკივილი, რომელიც გულის არეში იგრძნო მთელს სხეულს მოედო. მუხლები აუკანკალდა, სიტყვებს ერთმანეთს ვერ აბამდა, გაურკვევლად საუბრობდა.

მაგალითად, როგორც მე (თავი IV)

დაწყევლილ იყოს ეს დღე, როდესაც ჩემმა თვალებმა 28 წლის კაცი დაინახა და მაინც აპატია, აპატია ის სიგარყვნილე, სითავხედე,სისაძაგლე, სიბინძურე, რაც მის სულში ხდებოდა.

კესიკო თავი 4

თხუთმეტი წუთის შემდეგ კი გოგონები ხმამ იხსნა...-ემილიი, ემილიი, სად ხაარ?-გაისმა ტყეში ბიჭის ძახილი.-ემილიი სად ხარ ჩვენ ვართ ლუკა და ალესანდრე!!-ემილიმ თავი ასწია თვალები სიხარულმა და გაოცებამ

იდუმალი თვალები -1

ოთახიდან გავდივარ თოვლში არემარე ძალიან ლამაზია აქვე დავინახე მწვანე თვალები და გაშლილი ხელები ისინი მე მეგებებოდნენ მერე ზაფხული მოვიდა წვიმა დაიწყო ამ წვიმაში კი ვალსს ვეცეკვები ნაცნობ

უნებლიე მოწმე (თავი მეთხუთმეტე)დასასრული

-შენ რა მოასმენინე ყველაფერი?-დიახაც ,შენ მაგის მთქმელი არ იყავი-წამოხტა და ოთახში შეიკეტა-ლილიანა,მიპასუხებ-ისმის ბოხი ხმა ტელეფონიდან-რა გინდა, ნოე? რას შემიწუხე გული?-გამიმეორე რაც ლაზარეს უთხარი

მაინც მიყვარხარ

ყაყაჩოსფერად მეწვოდა ბაგე და ბროლს მაყრიდა მარტი შხეფებად, მე ვიცინოდი ხმამაღლა განგებ, რომ ჩემთვის ერთხელ შემოგეხედა. შენ კი მისდევდი სულ სხვა ქარიშხლებს, ჩემსკენ სავალი გზები ჩარაზე, ვერც შემოდგომა მომიზარნიშე, ვერც გაზაფხული გამილამაზე. ადრე

დღეს მაინც გამოიდარებს (თავი 1)

თბილისი არც ისე პატარა ქალაქია როგორც თქვენ გგონიათ,ალბათ ორი წელია აქ ვცხოვრობ და მოვასწარი უკვე ხუთჯერ დაკარგვა.როგორია კითხო ქალაქელს ხომ ვერ მეტყვით როგორ მოვხვდე მარჯანიშვილზე?ერთს ამრეზად

მაინც ჩემი იქნები(10 თავი)

-ჯანდაბა! ჯანდაბა მიკა შენრომ რამე დაგემართოს გეფიცები არც მე ვიცოცხლებ თავს,ყველაფერი ჩემი ბრალია ვერ მოგარჯულე ხომ შეიძლებოდა ასეთი ჯიუტი არ ყოფილიყავი ერთხელ მაინც(ისე ყვიროდა ექიმები შემოვარდნენ

მაინც ჩემი იქნები(9თავი)

ამის შემდეგ სახლში წამოვედით,ელენე სახლში წავიდა, მე კი ვაპირებდი გამესეირნა,რადგან ყველაფერი განმეანალიზებინა საერთოდ ,ჩემი ცხოვრების ცვლილებებზე. საღამო იყო, თუმცა მშობლებს დაუბარე,რომ ცოტა გვიან დავბრუნდებოდი

მაინც ჩემი იქნები(8თავი)

როგორც იქნა ჩემი დაჟინებული თხოვნის წყალობით,საავადმყოფოდან გამომწერეს,მშობლებმა წამომიყვანეს სახლში და ოთახში მყუდროდ მოვეწყვე,დიდი ტელევიზორითა და სავარძლით,მოკლედ ოთახში კინოთეატრი გვქონდა