მარტო (თავი 7)

-იქნებ, თქვენი აზრიც გაგვიმხილოთ? -კი ბატონო. გოგა ონიანი. -კითხვას არ დაელოდა. -ჯოჯოხეთი, როგორც მარიამმა აღნიშნა, მორგებული უნდა იყოს ადამიანის სურვილებზე. -ანუ, მარიამს ეთანხმებით? -ჩაეკითხა ქ.ელენე. -მხოლოდ იმაში, რომ ყველას ერთი რამ ვერ

მარტო (თავი 6)

ჩემს ხელებს დივნის ფეხიდან ხსნის, ხელზე იხვევს და ხოხვით მიმათრევს. ხელები ზევით მექაჩება და დივანზე ვვარდები - წამოვჯექი. ავიხედე და ჩემს წინ დგას გაღიმებული. მისი ღიმილისგან ბოროტება მოდის, ეს არ არის თბილი ან კმაყოფილი ღიმილი - ეს ბოროტებაა. ჩემს

მარტო (თავი 5)

მთელი ღამე ვბორგავდი. ცივი ოფლი მასხამდა, ვიწვოდი და თან მციოდა. საათს დავხედე, ღამის 3 საათია. ლოგინზე წამოვჯექი, საღამური მთლიანად სველი მაქვს, ზეწარს ხელი გავუსვი და ოფლით იყო გაჟღენთილი. თმა სულ სველი მაქვს, ლავიწის ძვლებზე ოფლის აუზი ჩამდგარა,

მარტო (თავი 4)

თავბრუ მეხვევა, ყბაზე კიდევ უფრო მაგრად მიჭერს ცალ ხელს და პირს რაც შეიძლება ღრმად ვაღებ - მსიამოვნებს, მტანჯველად მსიამოვნებს ეს შიშიც, ზეწოლაც, ეს ტკივილიც ყბებში რომ ვგრძნობ. რამოდენიმე წამში ენაზე ისეთ წვას ვგრძნობ, რომ უცბად თვალებს ვახელ,

ამ ცხოვრებაში მე ვარ სულ მარტო,

ამ ცხოვრებაში მე ვარ სულ მარტო, ოღონდ არ მკითხო,ვერ გეტყვი რატომ. ამ ცხოვრებაში მე ვარ ეული, მაგრამ მკვდარია ჩემი სხეული.

მარტო (თავი 3)

სახლში ვარ! ჩემს ციხესიმაგრეში ვარ! აქ ყველაზე დაცულად ვგრძნობდი თავს იქამდე, სანამ საკუთარი თვალების შემეშინდებოდა. გადავწყვიტე ყველა სარკე, რაც სახლში მქონდა, თავიდან მომეშორებინა... ჩემი წითელი, უხეში და ურჩი თმა შევიკარი. უშველებელი ნაცრისფერი

მარტო (თავი 2)

ნახევრად დაორთქლილ აბაზანის სარკეზე, წითელი პომადით აწერია: „ვაკვირდები სახეებს და ვიცი ამ სახეებში შენს სახეს ვერასოდეს დავინახავ. შენს დახრილ, სისხლიან, სევდიან თვალებს, რომელშიც უამრავი საიდუმლოა. ამ თვალებით შენ ჩემს სულს შეხედე! მე ეს თვალები

მარტო

მაღვიძარა რეკავს... საშინელი ხმა აქვს, პირდაპირ უფსკრულში მიმაქანებს ფიქრებით. ხელებმა თავისით დაიწყეს ბოდვა, ჰაერში აიხლართნენ, საშინელი ხმისკენ გაექანნენ, ერთმანეთს ასწრებდნენ... ხმა გაჩუმდა. „ღმერთო რა მშვენიერია სიჩუმე“, ისევ ჩემს ნათელ ფერებში

როდესაც დარჩები მარტო...

მე დღესაც ვუმზერ, ჩემი ფანჯრის დაორთქლილ მინებს. რომელზეც, ზოგჯერ უამრავი ლექსიც დამიწერია და ველოდები ზამთრის ამინდებს - გარდაუვალ ყინვებს, რომელიც ვერავინ გაალღო უკვე - "ასი წელია"...

ახალ წლამდე მარტო (3 თავი)

- ლელე ლელე-იძახოდა. მე კიდე ხმას არ ვიღებდი-აქ ხარრ? რატომ ჩამკეტე ოთახშიი? მე ხმას არ ვიღებდი და გადავწყვიტე წყალი გადამევლო, საეთოდ არ მადარდებდა მაგის ყვირილი. რა საშინელება გადავიკიდე, რატომ არ მომტყდა ფეხები საერთოდ იმ დღეს სახლიდან, რომ