გამიფერადდი

როცა აკორდებს შენს სხეულზე, მე ტემბრში ვითვლი, სწორედ მაშინ ვარ , სულ ყველაზე,ყველაზე მშვიდი...

რა ხდება მაშინ,როდესაც გიყვარს და არ იცი,რომ ეს სიყვარული

რა ხდება მაშინ,როდესაც გიყვარს და არ იცი,რომ ეს სიყვარული მოგგკლავს.აი ეს ხდება ზუსტად.-ეს... ეს უკვე მოხდა.გიყვარდა და არ იცოდი,რომ ეს სიყვარული ბოლოს მოგიღებდა.როგორი დრამატული ხარ.საკუთარ თავს ელაპარაკები რადგან სიკვდილთან ახლოს ისე არავინ

როდის - როცა - მაშინ

როდის ამოხეთქავს სიყვარული ჩვენი ძარღვებიდან, როდის ჩამოწვეთავს ცრემლად რწმენა ჩვენი თვალებიდან, როდის დაფასდება ქართველობა უნიკალურობად როდის დაღამდება დღე უსისხლოდ , ლამაზ სონეტებად.

თუ არსებობ მაშინ ისე უნდა ბრწყინავდე როგორც ერთადერთი ვარსკვლავი

ლიდიას მოსწონდა ყველა ის ადამიანი ვინც საკუთარ საქმეს კარგად ასრულებდა, ხშირად შეპარულა სამზარეულოში და შეფ მზარეულის საოცრად დახვეწილ ხელის მოძრაობებს აკვირდებოდა. მძღოლს თხოვდა გაეჩერებინა იქ სადაც ხანძარი იყო, ის კი დადგებოდა და უყურებდა თუ რა

მაშინ როდესაც ვარდები ჭკნებიან (ნაწილი 2)

გიგას ნათქვამმა ფიქრისთვის დიდი მიზეზი მარგუნა. სავარძელში ჩასვენებული გრძელი ნაპიფი თითეფით საფეთქლებს იზელს,ცალი თვალით ქვეშ-ქვეშურად ამომყურებს,შემდეგ კი მზერას გახუნებულ იატაკს უშტერებს..

მაშინ როდესაც ვარდები ჭკნებიან (ნაწილი 1)

მახსოვს,ბავშვობაში დედის კალთაზე ჩამომჯდარი როგორ ვითვლიდი ხის ტოტებზე მჯდარ ჟღურტულა ჩიტებს. ვუსმენდი მათ ტკბილ გალობას საამურად გახვეული ნეტარებაში. დედაჩემის ჩამოშლილი ქერა,ხვეული თმა იპყრობდა მუდამ ჩემს ყურადღებას და სულაც მავიწყდებოდა ამ

შენ ჩაგიფიქრე მაშინ თავი 10

თავში ათასი აზრი მიტრიალებს, ნერვიულობისგან ტუჩები სულ დავიჭამე, სისხლიც კი წამსკდა, თუმცა ახლა ამაზე ფიქრის თავი არ მაქვს , მთავარია როგორმე თვითმფრინავში აღმოვჩნდე თითებს შუბლზე ნერვიულად ვისმევ ვცდილობ თავი როგორმე დავამშვიდო , რომ საღად

შენ ჩაგიფიქრე მაშინ თავი 9

გარეთ ჯერ კიდევ სიბნელე ბობოქრობს, საათში ერთხელ თუ გაივლის მანქანა და სიმსვიდეს არრვევს , ფანჯრის რაფაზე არხეინად ვზივარ , ჩაის ფინჯნით ხელში და ქუცას გავყურებ, ერთფეროვანი და მოსაწყენია, სიცოცხლის ოდნავი ნიშან წყალიც რომ არ გააჩნია დღეს სტანბულში

შენ ჩაგიფიქრე მაშინ თავი 8

ზოგჯერ, წამებიც კი ბედნიერს გვხდის, წყენა სულ გადამავიწყდა , თითქოს აქ საჩხუბრად სულაც არ მოვსულვარ ვიდექი გახევებული გიგის პირისპირ -ვიცი გაბრაზებული ხარ ჩემზე, მართალიც ხარ , მაპატიე სულელურად და ბავშვურად მოვიქეცი არადა მეგონა , რომ ახლა ბრაზი

შენ ჩაგიფიქრე მაშინ თავი 7

მე შენი კურსელი ვარ , დემეტრე ხელი გამომიწოდა და გამირიმა, უცნაურია,აქამდე არც კი შემიმჩნევია ეს ბიჭი, ხელი ჩამოვართვი და ვანიშნე რომ დამჯდარიყო უბრალოდ ზრდილობის გამო, ალბათ ამ ჟესტს ელოდა, მაშინვე მოკალათდა, სასიამოვნო პიროვნება ჩანდა, ღიმილს არ