მე რომ ხატვა შემეძლოს ...

მე რომ ხატვა შემეძლოს მთიდან წამოსულ გრილ ნიავს დავხატავდი რომ შენამდე ბინდიანი მოგონებები მოეტანა . აღელვებულ ზღვას დავხატავდი რომ გეგრძნო სიმშვიდის გემო . ერთი ხელის მოსმით გავავლებდი დაუსრულებელ გრძელ ბილიკს და მის ბოლოს დიდ სიხარულს რომ გაგეგო

მე გიჟი ვარ!

ფსიქიატრიული-ადგილი სადაც ერთი შეხედვით შეშლილი,მაგრამ სინამდვილეში ყველაზე ჭკვიანი ადამიანები ცხოვრობენ.მეც ამ ადგილის მცხოვრები ვქრ..უკვე ორი წელია აქ ვარ და უამრავი გენიოსი გავიცანი...

მე შენ შეგხვდი შუაღამისას (თავი 12)

გადიოდა დღეები და და ჩემი დაძაბულობა უფრო და უფრო მატულობდა, რადგან ვხვდებოდი, ლაშა ბანდასთან ერთად, საქმეებზე გადიოდა. არ მინდოდა იმაზე ფიქრი, რა ხდებოდა გვიან ღამით იმ ქუჩაზე, სადაც ისინი იყვნენ. არც ავალიანი მეუბნებოდა არაფერს ამის შესახებ,

ის უფრო გიჟია,თუ მე მისი სიყვარულისთვის ?! (2)

მომხდარით გაოგნებული იყო. ჯერ იმას რას წარმოიდგენდა ,რომ სრულიად უცხო ადამიანი და ისიც ბიჭი ასე უხეშად მოექცეოდა. მერე კი იმას რას იფიქრებდა ,რომ ეს ადამიანი დამუქრებას გაუბედავდა.

მე მაპატიე...დავაშავე,რომ შემიყვარდი! [ნ.წ I]

საშუალო ფენის წარმომადგენლები არიან. დედა პატარა ანასტასიას მშობიარობას გადაჰყვა.2წლის განმავლობაში საშინელი დეპრესია ჰქონდა.ყველაზე მძიმედ გადასატანი იყო ნიკასთვის ეს ყველაფერი. მითუმეტეს,რომ ახალ სკოლაშიც გადადიოდა.დედის გარდაცვალების შემდეგ

მე შენ შეგხვდი შუაღამისას (თავი 11)

მიუხედავად იმისა, რომ საშიშროება ნებისმიერ წამს შეიძლებოდა თავს დამტეხვოდა და სიცოცხლეს გამოვსალმებოდი, თავს მაინც უჩვეულოდ მშვიდად და ბედნიერად ვგრძნობდი. ლაშას გვერდით სხვანაირად არც შემეძლო. მის მკლავებში თავს ცუდად ვერც ვიგრძნობდი, მისი მოალერსე

ის, რაც ყველაზე ძალიან მიყვარს (ანუ მე და ღამე)

ჩემი ვერცხლისფერი, მარტოსული და იდუმალი მთვარე! მთვარე, როგორც ღამის მშვენება და მარგალიტი! მთვარე, როგორც ჩემი მეგობარი! ჩემი მთვარე...

ბედნიერება მე შენთვის მინდა

ბედნიერება მე შენთვის მინდა, ვიცი,არ გჯერა,მაგრამ ასეა. მთელი სამყარო მე შენთვის მინდა, შენ კი შორსა ხარ და სხვისი გჯერა. რატომ არ გჯერა ჩემი სიტყვების? მინდა ვიცოდე,მაგრამ არ მინდა...

მე მაპატიე...დავაშავე,რომ შემიყვარდი!

წვიმდა, ისეთი ამინდი იყო როგორც განწყობა ...უშენო დღეებს დავათრევდი და უკანასკნელს ვიკრებდი ძალას...სადღაც ჩემს ირგვლის,ჯერ არ გადაფრენილ მერცხლებს სციოდათ.ისევ წვიმდა,და ყველაფერი შენ იყავი,სულ შენ...სულ ყველა.

მე შენ შეგხვდი შეაღამისას ( თავი 10)

კეტები გავიხადე და საწოლზე მივწექი. ვარიანტები გადავაწყე. რა მაკლდა? ნდობა? ჩემი თავის თუ ლაშას ნდობა? მისი ჩემდამი სიყვარულის არ მჯეროდა? მაგრამ მე თუ შევძელი ასე მალე მისი შეყვარება, რათომ მეჩვენებოდა მისი ჩემდამი სიყვარული არარეალურად?