ერკე მიდასი - მეტრო (5)
გონება დაებინდა. გრძნობები ერთმანეთში ერეოდა და მეხსიერების მთავარ ფრაგმენტებს სწოვდა მისი გონებიდან, რომელსაც ძლივსღა იხსენებდა. სახეში გაილაწუნა. -შენ? -კი. - მოკლედ მოუჭრა მოპასუხემ.ერკე მიდასი - მეტრო (4)
უცნაური ელდა მიელამუნა მის გონებას, რომელსაც არანაირი საზღვარი არ ჰქონდა ადამიანთა გრძნობების სიმძიმის და სიფაქიზის ცხოველისეული მოთხოვნილება გაუჩნდა. გრძნობების მოთოკვას ვერ ახერხებდა, სიმძიმეგადაგორებული მისი სხეული დუნედ მოძრაობდა და რაღაც, რაცერკე მიდასი - მეტრო (3)
ჩემო გვრიტებო და საყვარელო მკითხველო, შეუდექით საქმეს, რასტის ლოდინი არ უყვარს და ვერ იტანს, როცა ყურადღებას არ აქცევენ... წაიკითხეთ და მითხარით თუ გაინტერესებთ როგორ გაგრძელდება ისტორია. და როგორ წარმოგიდგენიათ რა მოუვა რასტის?ერკე მიდასი - მეტრო (2)
კიბეებს ჩაუყვა და იმ მისტიურ მოვლენაზე ფიქრობდა, რასაც შუადღემდე ძილი ერქვა. საკმაო ხანს ფიქრობდა, უკვირდა, არასდროს დასძინებოდა ისე, რომ ვერც მაღვიძარას გაეღვიძებინა. თუმცა უკვე იმდენად იყო შეჩვეული ერთიდაიმავ დროს ადგომას, ეს ოცდაშვიდი წლის კაცი,ერკე მიდასი - მეტრო (1)
დეკემბრის მოღუშული და ღრუბლიანი დღე იდგა. იმ დილით ისევე ეძინა მზეს, როგორც რასტის, მაღალსართულიანი კორპუსის მეშვიდე სართულზე, საკუთარ საძინებელში და გვერდით მეუღლე არ ეწვა. გადაბრუნდა და ხელი საყვარელი ქალის მკერდისთვის უნდა მოეთათუნებინა, როგორცმეტრო
ყურთსასმენებს ვირგებ და მეტროში შევდივარ.ყოველთვის მიყვარდა ესკალატორზე მეორე მხარეს ყურება. რაღაც გარდამავალი წამი სულ იყო ხოლმე მაშინ. ის წამი, ვიღაცის მზერას რომ შენიშნავ, მაგრამ ხშირად ან მე არ მივყოლივარ იმ მზერას ბოლომდე,ან ის...მეტრო
უცნაურია მაგრამ მხოლოდ ახლაღა მომინდა ამის თქმა, მომენტის რომელიც რამდენიმე წილს უკან მოხდა, სულ რაღაც ორმა წუთმა დამამახსოვრა ის დღე თუმცაღა აღარ მახსოვს სეზონის რომელი პერიოდი იყო, ან რომელი წელი, მაგრამ მახსოვს ემოცია, რომელიც შემზარავი იყო.ჩემი ქალაქი
წყნარად მივყვები მეტროს ვაგონებს, ხმას კი არავინ აღარ მაგონებს, აქ ხომ არავინ აფასებს ამ გორებს, აქ ყველა ახალ სკანდალს აგორებს.მე, შენ და მეტრო.
დღეს ისევ უემოციოდ ილევა რიგით სათვალავ არეული დღე. დღეს ისე,როგორც არასდროს მეტროში უშენოდ გავლილი ყოველი ვაგონი მტკივა.ახლა ისე როგორც არასდროს,მინდა ჩემს გვერდით ცარიელ სივრცეს შენ ავსებდე.შენ და არა მწვანე კაპიუშონიანი ბიჭი.ყოველთვის ნოსტალგიასამბები მეტრო #...–დან (სრულად)
ამ ისტორიაში გაერთიანებული ისტორიები ასახავს რეალობას, ჩვენს და ჩვენს ირგვლივ მყოფების ჩამორჩენილ აზროვნებას, დანაშაულის აღქმას თუ სხვის განსჯას... თითოეულ ამბავს თუ დაუფიქრდებით, მიხვდებით, რომ ერთ–ერთი პერსონაჟი თავად თქვენ ხართ!ტესტები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.