დაითვალე ნაბიჯები {2}

ნერვიულად დააბიჯებს ოთახში შუახნის მამაკაცი და თეთრ წინსაფრიანი ქალბატონების მიმართ ბრძანებებს გასცემს.ყველაფერს გულმოდგინედ აკვირდება,საგანგებოდ გაწყობილ მაგიდას ეჭვის თვალით უმზერს და ცდილობს შემთხვევით რაიმე ნაკლის არსებობა არ გამორჩეს

დაითვალე ნაბიჯები {1}

სიჩუმეა,მაგრამ დროდადრო კარისკენ მაინც იხედება.იცის ყოველ წამს შეიძლება უცნობი ოთახში შემოვიდეს,ამიტომ მომენტს არ უშვებს ხელიდან და ყველაფერს გაფაციცებით აკვირდება._თავი ხელში აიყვანე!-თითქოს გაწონასწორებული და თითქოს უკვე დამშვიდებული ეუბნება

ნაბიჯები სიბნელიდან (სრულად)

იცი, მუხლებზე პატარა შრამები მაქვს, ისინი ბავშვობას და იმ დღეებს მიყვებიან რომლის შემდეგაც ჩემთან არიან. მე ვფიქრობ რომ ისინი ინახავენ ამბებს, ხედავ და იცი რასაც ყვებიან და თუ კი მარტო უჭირს ზოგი მათგანის მოსმენა ადამიანს მაშინ მსმენელი აუცილებლად

ნაბიჯები (თავი 1 - ბეტანი)

რომ გადავთვალო მხოლოდ სამი ნაბიჯი მაშორებს ყველაფერს, ალბათ იმ დასასრულსაც, რომელიც ყველაფერს ბოლოს მოუღებს და იმ დასაწყისსაც, რაც ამ ცხოვრების დასრულების შემდეგ დაიწყება. ამის შემდეგ რა იქნება? სავარაუდოდ დაუსრულებელი შავი ფერი, არაფრისმთქმელად,

,,პირველი'' ნაბიჯები საცდელი თავი

საოცარია ცხოვრება,წამებია საჭირო მის შესაცვლელად. რთულია იცხოვრო და დაიცვა ზღვარი არსებობასა და ცხოვრებას შორის. მე 21 წლის განმავლობაში უზრუნველად ვცხოვრობდი,რამდენი წუთის მერე არსებობა დავიწყე ისიც მხოლოდ იმიტომ რომ დედას ჩემს გარდა არავინ ჰყავდა.

"ჭაობი"(8-პირველი ნაბიჯები)

ფართე მხრები და ძლიერი მკლავები , წუთები იდგა ასე და დაუსრულებლად უყურებდა,თითქოს უნდა მეხსიერებაში საბოლოოდ ჩაიბეჭდოს და აღარასოდეს მოუწიოს მისმა გაშვებამო . ვერ გაანალიზა როგორ აღმოჩნდა ამ ძლიერ მკლავებში , მის მხრებში თავჩარგული - აი ისიც,ნაცნობი

ნაბიჯები ამერია

სწორი ნაბიჯებით დავდივარ მაგრამ გზაა თვითონ არეული ამ ცხოვრების დედას ვენაცვალე როცა იქნები მთვარეული,როცა ცხოვრებას ვერ ალაგებ და ხარ ცხოვრებით არეული შეესწრების ძმის მკვლელობას და შენც ხარ მასში გარეული,რომ

ნაბიჯები დათვლილია (5)

ცოტნემ ნიაკო ლიზასთან წაიყვანა... მან დაკვრა შეწყვიტა და ნიაკოს ჩაეხუტა... ალბათ იტყოდა როგორ მომენატრეო მაგრამ ვერ ახერხებდა....-ლიი.. წამოდი ახლა ვჭამოთ ! არ გშია?ლიზამ ნიაკოს ხელი გაუშვა, მაგიდასთან მივიდა და ფურცელი აიღო და რაღაც დაწერა....

ნაბიჯები დათვლილია (4)

ფანჯარას ვუყურებდი.. როგორ ირხეოდნენ ჩრდილები.. მერე შავად როგორ იხატებოდა მათი სრიალი იატაკზე.. მე კი ამის ძალიან მეშინოდა... უნდა გითხრათ რომ ბნელი ოთახი იყო.. მე კი სიბნელის მეშინოდა აქამდე.... რაც სახლიდან წამოვედი და ბაღში დავრჩი იმის შემდეგ

ნაბიჯები დათვლილია (3)

მე აღარ მინდოდა ამაზე საუბარი, არ მინდოდა ჩხუბი მოგვსლოდა მე და დათოს. ამიტომ უფრო მეტად ჩავეხუტე,დედას რაც შეეხება ვიცოდი თვითონ მაინც მეტყოდა უველაფერს როცა დრო იქნებოდა... ახლა კი მარტო დავრაჩი,მაგრამ ამაზე არც ვფიქრობდი.. ჯერ მეექვსე თვეში