ჩვენ (ნაწილი 2)

*მეორე დღე* დილით ადრე ავდექი და სმიტების ოჯახთან შესახვედრად მოვემზადე, როგორ მეზარება და არ მინდა ჯოშუას ნახვა. ცუდი შეგრძნება მაქვს. მამამ დამიძახა კაბა ჩავიცვი და მაშინვე ქვევით ჩავედი.

ლილე (ნაწილი 3)

ძალიან ცდილობდა ჩვეულებრივი ყოფილიყო, ყოველშემთხვევაში, მგონი დაფარა თუ რამხელა ბედნიერებას განიცდიდა ახლა. უბრალოდ, ეშინოდა ზედმეტ მცდელობას საპირისპირო შედეგები არ გამოეღო. მთელი მათი საუბრის განმავლობაში ცალ თვალს თავისი საძინებლისკენ აპარებდა,

ლილე (ნაწილი 2)

თვეები ერთმანეთს მიყვებოდა, ცხოვრება ისევ იმ ტემპით მიდიოდა. ერთადერთი რაც შეიცვალა, იყო ის რომ მარიამთან იმაზე მეტ დროს ატარებდა, ვიდრე მანამდე. თვითონაც ვერ გაიგო, როდის მოხდა მათი ასე დაახლოება, მაგრამ ეს ნამდვილად კარგი იყო! ალბათ, საუკეთესოც.

ლილე (ნაწილი 1)

ფეხზე წამოდგა და ძლიერად მოხვია წვრილ წელზე ცალი მკლავი, ცალი კი გაშლილ წითელ თმებში შეუცურა. ლილემ თვალები დახუჭა. ახლა, საერთოდ არ იყო დრო იმ სიამოვნებაზე ეფიქრა, რასაც ერეკლეს შეხება აგრძნობინებდა. გოგონამაც მიადო მკერდზე ხელები და მის სხეულს

ნისლისფერი (ნაწილი მეორე დასასრული)

მაშინ, როდესაც გგონია, რომ ყვაფერი კარგადაა შესაძლოა მაშიმ დაგატყდეს ყველაზე მწარე რეალობა თავზე და ავზარო დაგცეს. თუმცა არაფერია მუდმივი. ამიტომ ცაზე მოყრილ ღრუბლებს ხშირად მზიანი დღეებიც მოსდევს და სულდგმულ ცოცხალ ადამიანს ამ მზიანი დღეების იმედი

ნისლისფერი (ნაწილი პირველი სრულად)

წვიმდა, წვიმდა და წვიმდა ვერ იტანდა წვიმას მარტო იმიტომ არა რომ თავიდანვე საშინელ და ცუდ ხასიათზე გაყემებს აამდენ იმიტო რომ ამ ამინს საკუთარ ხასიანთს და ბოლო დროინდელ მდგომარეოობასა და ხასიათს ამსგავსებდა და ამასთან აკავშირებდა. აგიჟემდა ის

არ შეგიყვარებ. 2 ნაწილი. 14თავი

...შენ კი მის სიტყვებს ენდობი და არა ჩემსას. -ანუ არაფერი მომხდარა თქვენს შორის? -ანუ ... -მას რაც შეეხება ლელო...

რაც გინდა ის დამიძახე ( ნაწილი 3)

ბედისწერაა, გუშინ გავიგე, რომ დედა გავხდებოდი. ისე გამიხარდა, როგორც პატარაობისას პირველი თოჯინის ჩუქებისას. გული მიგრძნობს გოგო იქნები. ამბობენ დედის გული არ ცდებაო. მჯერა, მართალია. ჩემი ცოცხალი თოჯინა იქნები. არასდროს გატკენ, არასდროს

სვანეთი - სიყვარულის კუთხე. (პირველი ნაწილი, სრულად)

- შეყვარებული რომ არ გყავს ვიცი. - ეშმაკურად გამიცინა და ჩემთან ზალიან ახლოს დაჯდა. - საიდან? - მეც გამეცინა და მისი სიახლოვით გამოწვეული ჟრუანტელი დავაიგნორე. - იქიდან რომ მე მოგწონვარ

უმართავი (ნაწილი მეოთხე)

როგორც იქნა ახერხებდა ქალის დამშვიდებას დევდარიანი, ჯერ კიდევ მის მკლავებში ყავდა მოქცეული და თმაზე ეფერებოდა -ნუღარ გეშინია.... ნუღარ გეშინია... ნუღარ გეშინია.... (რამოდენიმე წამის ინტერვალით უმეორებდა ქალს)