პირადი დღიური

ამბობენ, მოგონებები თუ არ შეინახე დაიკარგებაო ამიტომ გადავწყვიტე ჩემი მოგონებების საიტი შევქმნა. პირველ რიგში გაგეცნობით მე ქეთი მქვია ჩემი ცხოვრება არაფრით გამოირჩევა სხვა ჩვეულებრივი ადამიანების ცხოვრებისგან მაგრამ როგორც ყველას მეც მაქვს პირადი

ცანკარაშვილის პირადი ნარკოტიკი (დასასრული)

ახლა მივდიოდი და სად ? ბექასთან,სასაფლაოზე:) თეთრი ვარდები იყო,ახალი მარიამმა გამასწრო:) ვიდექი და ვუყურებდი

ცანკარაშვილის პირადი ნარკოტიკი #6

შემეშინდა,ვერ მივუახლოვდი. ვერ ვინძრეოდი,ერთ ადგილად ვიყავი გაშეშებული,გატოკებული. ეს იყო პიკი,პიკი ყველაფრისა. კარს გავხედე და გამოვიქეცი.

ცანკარაშვილის პირადი ნარკოტიკი #5

-ხო ხვდები არა,ნიაკო? -ვერ ვხვდები -შენ ხოარ გგონია ვიღაცეებივით ორი დღით მიყვარხარ,ცოტა მოტვინე რა_თვალებმოჭუტული დამაკვირდა და ამათვალიერა.

ცანკარაშვილის პირადი ნარკოტიკი #4

გაქექილი, ბნელი და ძველი თბილისის ვერაა ვერაა ადგილია სადაც მე დავიბადე, გავიზარდე და ჩამოვყალიბდი ვერაა ადგილი,რომელიც მე ასე შესისხლხორცებული მქონდა ვერა ადგილია, სადაც მე ვისწავლე გაგებებიც და თემებიც.

ცანკარაშვილის პირადი ნარკოტიკი #3

მერე აზრი მიეცა ყველაფერს ხომ აზრი აქვს, გააჩნია და მერე ყველა ვხვდებით იმ აზრს,  აი იმ უკურნებელ აზრს, განა რა კურნავს რო ?! არც არაფერი:)

პირადი ნარკოტიკი (თავი 3)

უნდა მენახა ანი სანამ წავიდოდა. ჯანდაბა მთელი ერთი თვე. ვეღარ ვნახავდი ამ ერთ კვირაში ისე მიმაჩვია თავი, ასე მეგონა ვეღარ გავძლებდი.... ამ ფიქრებში აეროპორტთან როგორ მივედი ვერ გავიგე მალევე შევამჩნიე ლუკა და მის უკან ანი რომელიც ჩემსკენ მორბოდა.

ცანკარაშვილის პირადი ნარკოტიკი #2

მე დაძაბული დავდიოდი ყველგან, ვაი თუ შემხვდათქო, მერეც მიშველიდა მანქანების უკან დამალვა ?! დოდოს კორპუსიდან სირბილით გამოვდივარ წვიმს თავსხმა წვიმაა

პირადი ნარკოტიკი (თავი 2)

უკვე 6 საათი იყო, მზე ოდნამ ციცციმებდა რომ ჩაგვეძინა... მაგრამ დილით მალევე დაახლოებით ცხრის ნახევარზე გაგვეღვიძა.... ნუცას დავემშვიდობე და სახლში წამოვედი... მალევე მივედი სახლში... კარზე დავაკაკუნე და მალევე ფეხის ხმაც გავიგე.... კარი გაიღო

პირადი ნარკოტიკი (თავი 1)

მთელი ჩემი ცხოვრება იმ დღეს შეიცვალა. „ის“ რომ არ გამოჩენილიყო ალბათ ახლა უკვე როგორც ხსვებს ერთი უაზრო ოჯახი მექნებოდა. მეყოლებოდა ბავშვობაში ნანატრი ძაღლი და თუ ბედი გამიმართლებდა შვილიც. მის გამოჩენამდე რატომღაც ამ ცხოვრებაზე ვიყავი დაშურებული.