ჩემი სამოთხე (თავი 5)

აღფრთოვანებული ათვალიერებდა ელენე თბილისს და ბედნიერებით სახე უბრწყინავდა,თაია კი წყნარად,ნელი ნაბიჯით მიდიოდა და ფიქრობდა,უკვირდა აქამდე როგორ ვერ დაათვალიერა ღამის თბილისი.ისევ ადამიანებს ათვალიერებდა და ფიქრობდა რატომ ცდილობდნენ ადამიანები

ჩემი სამოთხე (თავი 4)

ცხოვრებაში პირველად ვგრძნობდი,რაღაც უცნაურს,განსხვავებულს.ადამიანი მთელი სიცოცხლე გაორებულია,გაორებული კი არ არის ყველაფერი ორი აქვს მომადლებული ბუნებისგან,არა მარტო ფეხი,ხელი,თვალი თუ ყური-ფიქრიც,მიზანიც,თვალსაზრისიც,სურვილიც.მდინარესავით ორ ნაპირს

ჩემი სამოთხე (თავი 3)

-ვიცი.მყვარებია.სიყვარული ნარკოტიკს ჰგავს.თავიდან ეიფორია,სიმსუბუქე, და სრული გალღობის შეგრძნება გეუფლება.ჯერ ღრმად არ შეგიტოპავს,თუმცა შეგრძნებები მოგწონს,მაინც გჯერა,რომ ნებისმიერ წუთს შეგიძლია განზე გადგე.საყვარელ ადამიანზე დღეში ორ წუთს ფიქრობ

ჩემი სამოთხე (თავი 2)

მაშინ სიბრაზემ მომკლა,თითქოს ხელახლა დავიბადე,ჩემში უცებ ყველა გრძნობა გაქრა,თითქოს გულიც უეცრად ქვად მექცა,სულიც დამშვიდდა,ემოციები მოვიკალი,გული გავაღე და რაც კი მქონდა ყველაფერი ამოვიღე,გავათავისუფლე,გავუშვი.თითქოს სიყვარულმა შინაგანად მომკლა და

ჩემი სამოთხე

ჩემი ცხოვრება ერთი დიდი უაზრობაა,რუტინული დღეებითა და ყოველთვის ცუდი დასასრულებით სავსე ,თუმცა არც არადროა იწყებოდა კარგით და არც არასდროს იტო ბედნიერებით სავსე ალბათ ახლა წარმოიდგინეთ როგორი დეპრესიული,

ნინო და მისი სამოთხე

ალბათ არ არსებობს ადამიანი რომლებსაც არავინ არ ჰყავს ისეთი ვისაც ყველაფერს მოუყვებიან თავიანთი ცხოვრების შესახებ . მეგობარი იქნება ეს თუ და–ძმა, დედ–მამა ან ვინმე სხვა. ასეთ ფიქრებში ვიყავი გართული როდესაც დედამ დამიძადა და ისევ ვიჩხუბეთ .ეს

დაკარგული სამოთხე (ნაწყვეტი)

მთელი ლაშქარი, უბადლო და ძლევამოსილი, უხმოდ უჭვრეტდა შეუპოვარ, მრისხანე სარდალს. ისიც ამაყი, ახოვანი, სწორუპოვარი აღმართულიყო მებრძოლთ შორის მაღალ კოშკივით.

არ ვარ ანგელოზი,მაგრამ არც ეს ცხოვრებაა სამოთხე (8)

საღამოს დამლაგებელი მოვიდა და მეც სახლი დავტოვე, ხელი რომ არ შემეშალა.ფეხით გავუყევი სასაფლაოსკენ გზას და თან ვფიქრობდი რა იქნებოდა ამის შემდეგ.ვაჩე ფულს მასესხებდა,ამ ფულით ვალებს გავისტუმრებდი და საზღვარს გადავკვეთდი.ბინას გავყიდდი და თანხას

არ ვარ ანგელოზი,მაგრამ არც ეს ცხოვრებაა სამოთხე (8)

ვიქნებოდი.გონს კარზე კაკუნმა მომიყვანა,სწრაფად მოვკეტე ონკანი,ოთოს მაიკა გადავიცვი და თმის მშრალებით გავედი მისაღებში.კარები გამოვაღე და გაოცებისგან ლამის გული შემიწუხდა.კარებთან არც მეტი, არც ნაკლები თვით ვაჩე იდგა. _რა გინდა? _მასპინძლობაც ასეთი

არ ვარ ანგელოზი,მაგრამ არც ეს ცხოვრებაა სამოთხე (7)

ერთი აზრი დამებადა და ეხლავე დავიწყე განხორციელება. რადგან მეორე სართული იყო, არავის მოსვლია აზრად ფანჯარაზე გისოსების გაკეთება, რაც საქმეს მიადვილებდა.ფანჯარა გამოვხსენი, მაგრამ მივხვდი, რომ ვერანაირად ვერ გადავძვრებოდი, თანაც შემამჩნევდნენ.